In Moesson van mei 2001 lees ik
'Onbekend foto-album' van de heer W.
van Schadewijk. Na de foto's bekeken te
hebben, ben ik teleurgesteld dat ik geen
bekenden ontdekt heb, maar na het lezen
van de tekst, groeit de herkenning en de
verbazing. Met twee van de vier kinderen,
Nellie en Evert Goedhart, heb ik als tien
jarige in Batavia gespeeld. Zij woonden
boven ons op Kebon Sirih. Hun moeder,
tante Hannie, zit op de bovenste foto. Zij
is nu de negentig gepasseerd en ik heb
haar adres. We bellen en ik stuur haar een
kopie van het Moesson-artikel. Heel graag
zou ze het album willen hebben en vraagt
mij dit te regelen. Na een heel plezierig
gesprek met de heer Van Schadewijk
besluit hij mij het album op te sturen en
afgelopen woensdag heb ik het bij tante
Hannie gebracht.
Ten tijde van de opnames, rond 1940,
woonden zij in Koepang en was haar man
daar controleur B.B. De foto's zijn hoogst
waarschijnlijk in hun tuin genomen. Bijna
alle personen op de foto kende ze.
De dank de heer Van Schadewijk dat hij
zich zoveel inspanning getroost heeft om
zijn belofte, rond 1947 aan een Javaanse
vrouw in de omgeving van Malang
gedaan, in te lossen. De foto's zijn terecht
gekomen bij een lieve vrouw, die tempo
doeloe hierdoor mag herbeleven en daar
intens blij mee is.
J.L. van Dorsser, Roosendaal
liuliscli Platform (1)
In april 2000, april 2001 en juni 2001
werd in de kolommen van ons blad
Moesson gewag gemaakt van het Indisch
Platform. Wie, wat, waar zijn die platfor-
mers? Zij spreken uit mijn naam wordt er
gezegd. Ze zijn mijn vertegenwoordigers.
Heb ik ooit om ze geroepen? Heb ik ooit
mijn stem uitgebracht op een Indische
Platformer? Nee. Gedurende het tijd
perk 1945/1955 hebben ongeveer 200
duizend Indische Nederlanders de wijk
genomen naar het moederland. Zij waren
Nederlanders, houders van een
Nederlands paspoort, merendeels christe
nen, berooid, maar gemiddeld beter opge
leid dan de gemiddelde Nederlander. Zij
waren bekend met Kun je zingen, zing dan
mee en doordrenkt van de Nederlandse
cultuur. In de vijftig jaar na hun gedwon
gen vertrek uit Indonesië integreerden zij
geruisloos in de Nederlandse samenleving
of emigreerden naar elders om zich een
betere toekomst te verschaffen (een huis
met zwembad in Californië). En plots
werd hun een platform opgedrongen,
over één kam geschoren als alle vreemde
eenden in de bijt. Heeft Wim Kok een
platform, de Friezen, de Brabanders? Ik,
als super Indischman vraag me af: waar
om hebben wij een platform nodig?
Omdat men ons slecht heeft opgevangen,
zegt men. Omdat wij harde tijden hebben
meegemaakt in Japanse kampen. Hebben
we daarom een in elkaar gestampt plat
form nodig om te kunnen blijven zwelgen
in het onrecht ons aangedaan (heb ik van
Spong) of om een brievenbus paraat te
hebben om een excuus te ontvangen? Op
een excuus moet men niet wachten, maar
aan de eigen positieve ontwikkeling en
toekomst werken. Bovendien is de jaarlijk
se Pasar Malam Besar al voldoende om
van onze identiteit te getuigen.
Wie van de Indische Nederlanders die
zich excellent staande hebben weten te
houden na een ware volksverhuizing heeft
er nu behoefte aan zo'n neerbuigend
cadeautje als een Indisch Platform? Deze,
in Nederlands-Indië geboren en getogen
Indischman zeker niet en met mij vast en
zeker tienduizenden anderen ook niet.
Lucien Monfils, Ditrbuy (België)
Indisch Platform (2)
Na veertig jaar geruisloze en volledige
integratie in de Nederlandse samenleving
zijn kennelijk plotseling zo vele problemen
en noden opgedoken die om het in leven
roepen van een Indisch Platform
schreeuwden. Volgens mij is het Indisch
Platform niet meer dan een misgeboorte
van het ei van Lubbers. Of zou het gelibe
raliseerde asielbeleid en/of slecht rege
ringsgeweten na de mislukte poging de
Indo-gemeenschap (het overgrote deel
van de Indische gemeenschap) te dum
pen in Nieuw-Guinea hiertoe aanleiding
hebben gegeven?
Uiteraard zit het Indisch Platform naar
formele richtlijnen juist in elkaar, maar
voor wie en waarvoor is het Indisch
Platform spreekbuis? In elk geval niet
voor de Indo-Europese gemeenschap en
dat is in de afgelopen maanden toch wel
heel duidelijk gebleken. Trouwens, dit
verschijnsel kent de Indo-Europese
gemeenschap al sinds mensenheugenis uit
het Nederlands-Indië. Formeel had men
toch zeggenschap, maar wie waagde het
destijds een grote bek op te zetten? Men
was economisch toch met handen en voe
ten gebonden en ondergeschikt aan de
wensen uit Nederland van overheidswege,
handelsorganisaties of ondernemingen.
Natuurlijk waren wij allemaal
Nederlanders en hadden het zelfde vader
land (weet u nog wel: ik heb u lief mijn
Nederland..., de blanke top der duinen
waar achter ons vaderland lag...), echter
met dit verschil dat, wilde de Indo nader
kennismaken met dit geliefde vaderland,
hij niet verder kwam dan Tandjong Priok
bij gebrek aan recht op vakantieverlof met
vrije overtocht en gebrek aan liquide mid
delen. Verder was alles voor koningin en
vaderland.
Ik kan mij ook niet aan de indruk onttrek
ken dat deze methodiek bij het Indisch
Platform wordt gehanteerd gezien de
benoeming van de nieuwe voorzitter, die
(toevallig) zijn eerste zeven? levensjaren in
Nederlands-Indië heeft doorgebracht en
deze omstandigheid het hem volledig in
staat heeft gesteld op de hoogte te zijn van
het denken en voelen van de Indo. Zijn
Wij genoten samen intens
en deelden alles met z'n tweeën,
maar dit verdriet kan ik helaas niet
met jou delen...
Na een leven vol toewijding, zorg en
liefde is in alle rust onverwacht van
ons heengegaan mijn lieve dierbare
zuster, schoonzuster en tante
Beatrice Breedveldt Boer
Bea
Parée-Indonesië, f Amersfoort,
2 februari 1914 22 juni 2001
Amersfoort: C. Breedveldt Boer
Zeist: A. Breedveldt Boer-Bras
Neven en nichten
Correspondentie-adres:
C. Breedveldt Boer
St. Pieters en Bloklands Gasthuis
Achter Davidshof 1, kamer 105
3811 BD Amersfoort
De crematieplechtigheid heeft
plaatsgevonden op dinsdag 26 juni
in crematorium Noorderveld te
Nieuwegein-Noord.
moessQn
I)e inhoud van de ingezonden brieven valt
buiten de verantwoordelijkheid van de redactie.
Onbekend foto-all mm
4
