De pressie van het verleden
Vervolg van pagina 15
Ik dacht dat ik een vrije wil had, maar ik
zie in dat dat maar schijn is. Wat ik
dacht dat ik wilde, is vaak gebaseerd op
wat ik moest (van mijzelf)ik moest naar
de universiteit, ik moest nog even dat en
dat tentamen halen, ik moest nog dit
doen en ik moest nog dat doen...
Doordat 'de presteerder' in mij vaak ten
tonele verschijnt, ligt de lat bij mij nog
steeds redelijk hoog, maar nu ik contact
heb met mijn innerlijk, kan ik echt aan
geven wat ik wil, wat mij boeit en wat
plezier geeft.
Leven nu
Als ik nu op de afgelopen 41 jaar terug
kijk, kom ik tot de conclusie dat ik door
het leven heb gehinkt. Ik heb mijn ratio
de boventoon laten voeren zonder echt
contact te hebben met mijn gevoel. Pas
nu ben ik in balans en kan ik beginnen
met leven in plaats van 'overleven'.
Terugkijkend op mijn relaties, kan ik
toegeven dat ik nooit een 'echte' relatie
heb gehad. In al mijn relaties deed ik
alsof en toonde mijn ware gevoelens,
onzekerheden en angsten niet. Mijn
vriendinnen deden dat trouwens even
min. Je kunt dus stellen dat er sprake
was van neprelaties.
Een echte en liefdevolle relatie is geba
seerd op 'eerst van je zelf houden', zodat
je onbaatzuchtig liefde kunt geven. Dit
betekent in eerste instantie 'jezelf beter
begrijpen', zelfinzicht krijgen, innerlijke
knopen ontdekken en je kunnen losma
ken van je verleden. Ware liefde vereist
namelijk diep inzicht. Liefde is in feite
een ander woord voor begrip. Als je
iemand niet begrijpt, kun je niet van
iemand houden. Ik begrijp nu beter
waarom mijn Amerikaanse vriendin onze
relatie verbrak. Zij vertelde me een keer
dat haar vader hun gezin verliet voor een
andere vrouw toen zij pas zes jaar oud
was. De belangrijkste man in haar leven
had haar verlaten. Zodoende is zij waar
schijnlijk opgegroeid met de gedachte dat
mannen niet te vertrouwen zijn en met
een dergelijke achtergrond is het moeilijk
om relaties aan te gaan. Zij heeft verla-
tings- en bindingsangst gekregen.
Onbewust houdt zij mannen op een
afstand omdat zij niet het risico wil lopen
verlaten te worden. In alles wat ik deed,
zag zij als het ware haar vaders gedrag
terug en interpreteerde dat als: hij zal mij
ook verlaten.
Wanneer je je verleden onbewust in het
hier-en-nu projecteert, kun je niet in het
hier-en-nu leven. De tradities van onze
voorouders zitten diep in ons geworteld en
ons verleden bepaalt vaak hoe we ergens
over denken. Vanaf de geboorte vertellen
ouders namelijk wat wel mag en niet mag.
Het kind begint dan door de ogen van de
ouders naar de werkelijkheid te kijken. Een
kind krijgt als het ware een bril mee van de
ouders. De school en maatschappij doen
daar nog een schepje bovenop door je
gedachten over hoe je moet zijn, je nor
men en waarden voor je te bepalen.
Voor velen van ons geldt dat wij voor
onszelf een te beperkte werkelijkheid
creëren. Wij zijn in staat een veel grotere
werkelijkheid te scheppen, maar wij laten
ons (onbewust) beperken door onze
zogenaamde vrije wil, gewoontes, gebo
den en verboden: doe maar gewoon, dan
doe je al gek genoeg. Wij zeggen, vaak
zonder erbij na te denken: 'Dat wil ik
niet. Dat kan niet. Dat mag niet.' Of:
'Daar houd ik niet van.' Ondertussen blij
ven we feitelijk in een cirkeltje rondlopen.
De depressie die ik heb gehad, is eigen
lijk een zegen geweest. Zoals het woord
al zegt: ik heb mij ontdaan van de pres
sie van mijn verleden op mijn heden. Ik
heb mijzelf bevrijd van de patronen in
mijn leven. Al die jaren heb ik mij onbe
wust laten regeren door de verschillende
aspecten van mijn ego en dit leidde con
tinu tot innerlijke conflicten. In wezen
begrijp ik mijzelf veel beter. Ik kies nu
bewust welk deel van het ego ik volg.
Dit besef geeft mij vrijheid. Ik weet
zeker dat als ik jaren later terugkijk op
mijn leven en mijn zegeningen tel, de
depressie waar ik de afgelopen maanden
in heb gezeten er één van is.
Reacties aan Asha Grave:
help@self-consciousness. com
50
moessQn
