O ranje Band oeng' 1 3
In Moesson van juli 2001 op pagina 9
stond een foto van padvin dersgroep
Oranje Bandoeng 13. De deelnemers
kwamen ook van Bandoeng 1 Khaki
(St. Jorisgroep)De plaats was vermoe
delijk het terrein van Khaki.
De deelnemers op de foto zijn van links
naar rechts:
Het pasargevoel
Reen Baier-Sikman
meeste Indische mensen, veel herinne
ringen gemeen met Sinjo Petah.
Het verschil zit in de wijze waarop we
die verwerkt hebben. Of liever, hoe ze
ons beïnvloed hebben. Sinjo Petah
vraagt zich af hoe wij als kind daar alle
maal doorheen zijn gekomen. Dat alleen
verklaart hoe verschillend onze jeugdhe
rinneringen op ons ingewerkt hebben.
Als ik denk aan later, in Holland: de
kou, de regen, de lage wolken, de water-
zon-van-niks, de kille mensen in de win
kels... Ik heb wat afgesnotterd die eerste
weken in Den Haag. Ik vraag me af hoe
ik daar allemaal doorheen ben gekomen!
Greet Gaitdreau, Rosemere (Canada)
De Onverzoenlijken
In het septembernummer schreef ik
een artikel over Europese en
Afrikaner veeboeren op Java, getiteld
'De Onverzoenlijken' (pagina 32).
Mijn boek, Veeteeltbedrijven van Westerse
boere op Java, 1900-1960, is te bestellen
door overmaking van 25,- (inclusief
verzendkosten) op giro 83395 van
C. de Jong te Pretoria bij de Postbank in
Nederland. Aan deze wijze van betalen
geef ik de voorkeur.
C. de Jong, Pretoria (Zuid-Afrika)
Voorste rij (knielend en zittend)
Han Dunki Jacobs, Piet van den Brink,
Bart Neervoort, Guus Kok,
Pim Boshuizen, Job Schalkwijk,
Geert de Muynk,
Daarachter: Otto von Königslöw,
Kurt Wurbik, Koos Lopulisa,
Co de Looff, Han Metz,
Hans Bellingwout, Jaap Bersma,
Piet Winkelaar, Wim Edau, Oi (Rob) de
Looff, Piet Bersma, Tonnie Kok,
Tontin van Leeuwen, George Munnik,
Jan de Muynk, John Ferdinandus,
Bob Wolf.
A.M. Kok, Harderwijk
Niet erg dat het een beetje koud is
als ik loop op de markt in Rotterdam
Niet doelbewust maar slojong-slèrèt
net als toen
op Pasar Tjiplak of Senèn
waar je zo lekker snoepen kon,
bijna alles voor sesèn
Geeft niks of kooplui en hun barang
hier een beetje anders zijn
Dit is ook het volle leven
buiten op een vierkant plein
Ik koop een ajam en wat ikan
en een beetje bloeiende azalea
Een kilo mandarijnen, zoete
Wat doen die schoenen aan mijn voeten?
Ik ben weer even in Batavia
Lily Kloots-Touwen,
Vlaardingen
Een visioen
Dit jaar, 15 augustus 2001, besloot ik de
plechtigheid bij het Indisch monument
zelf mee te maken. Het was een warme
Hollandse zomerdag in Den Haag.
Ik ging in het gras zitten, in de scha
duw. Van hieruit had ik volledig zicht
op het monument en alles wat er
gebeurde. Toen kwam het visioen. Het
park veranderde in de erevelden van
ons Indië.
De eindeloze rijen witte kruisen op
Menteng Pulo, Kembang Kuning,
Pandu en al die andere erevelden, ston
den als witte vredesduiven met gespreide
vleugels in het gladgeschoren groen van
het grastapijt. Ik hoorde de fiere kreten
van mannen en vrouwen, die
'Leve de Koningin' riepen, voor zij stier
ven onder de wreedheid van kogels,
samoerai-zwaarden of uitputting.
In het Congresgebouw hing een oud sta
tieportret van de toenmalige koningin
van Nederlands-Indië boven het podi
um. Zouden de slachtoffers van de Slag
in de Javazee, van de Kempetai en al die
anderen voor wie dit monument sym
bool staat, hun leven hebben gegeven
voor zo'n sterfelijk wezen als een konin
gin? Of ging het om een symbool, een
idee, een emotie die hier ver bovenuit
reikt? Ik denk het laatste. Zij stierven
voor hun ratu. Die ratu, wier sluiers
van zilverschuim de klippen van de
zuidkust van hun geliefd Java schoon-
spoelde.
Die ratu, die het Preanger-gebergte en
de Bukit Barisan creëerde. Die ratu, die
hun wieg legde tussen het weelderig
groen van een Cianjur-landschap en
tussen sawah's die zich tegen de berg
hellingen vleien als blauwgroene spie
gels van smaragd. Die ratu, die hun
wieg legde onder de ruisende klapper
bomen op de witte stranden van een
azuurblauwe Banda-zee. Ik geloof dat
zij voor die ram stierven. Hun offer was
een offer uit liefde. Liefde voor land en
natie.
Hun Indië. Dat was hun koningin!
Laat de huidige generatie en de komen
de dit toch nimmer vergeten!
Eric Muller, Zutphen
Ze was als een kaars, vol licht, warmte en
gezelligheid, die nu is opgebrand.
Maar haar uitstraling zal eeuwig bij ons
blijven.
Dankbaar voor alle mooie en fijne herin
neringen die zij ons achterlaat, geven wij u
kennis van het heengaan van
echtgenote van Luud Baier
Medan, f Eindhoven,
3 september 1939 10 oktober 2001
Eindhoven: Luud Baier
Budel: Corina en Kees
Bob
Ruben
Beaverton,
USA: Amber en Jan-Willem
Laura
Correspondentie-adres
Generaal Marshallweg 24
5623 HC Eindhoven
De crematieplechtigheid heeft inmiddels
plaatsgevonden.
46 ste jaargang - nummer 5 - november 2001
5
