POÏRRXB'S
PERIKELEN
Laatst zaten we over koetjes en kalfjes te praten, toen de buurvrouw
opeens zei: 'ik vind dat we op het mooiste plekje van bet dorp
wonen, maar weinig mensen kunnen van zo n moot uitziekt genieten.
Hoewel het nog erg vroeg in liet jaar was, bad zij gelijk want bet
park ziet er liet hele jaar door piekfijn uit.
Als het koffietijd is en Nel in geen
velden of wegen te bekennen is,
kan ik wel raden waar ze is.
Staat ze gegarandeerd door het kleine
badkamerraam naar het park te kijken.
'Lijkt wel een plaatje', zegt ze bijna ver
tederd als ik haar tot de orde roep. Als
Nel zoiets zegt, moet het wel bijzonder
zijn, want ze is erg kieskeurig. Behalve
ons park en het nog niet gerooide brons
groen eikenhout in Limburg zijn er maar
twee plekjes op de wereld die haar kun
nen ontroeren. De eerste is het hoekje
met uitzicht op zee aan de bar van ons
hotel in Blanes, en de tweede de grote
afgeplatte kei onderaan de pier van
Estartit. Op dat gevaarte heeft ze jaren
geleden talloze uren liggen bakken. Om
en om, de hele vakantie door.
Meisjes
Zonder overdrijven: ons park is gewoon
geweldig. Het is er ook erg gezellig, want
in tegenstelling tot de meeste pronkpar-
ken mag je er zowat alles doen. Mensen
komen er om wat rond te scharrelen,
hun hond uit te laten of gewoon om op
een bankje te gaan zitten kijken naar de
bloemen, de planten, de monumentale
kerk, of het beeld van freule Sarah
Hartsen in het bloemenperkje. Kinderen
zie je er bij de vleet, want van en naar
school komen ze door het park. Als er
sneeuw ligt is het helemaal feest, want
dan kunnen ze lekker met hun slee van
een lange glooiing afsuizen. Dat kun je
vanuit onze huiskamer zien en dan hoef
je niet samen voor dat badkamerraam te
dringen. Ik heb trouwens te weinig
geduld om lang voor dat raampje te koe
keloeren. Maar toch is het een keer
gebeurd dat ik er de tijd volkomen ver
gat. Dat kwam door twee grietjes die op
zo'n omafiets passeerden. Het was erg
warm en misschien was het daarom dat
ze heel langzaam vooruit kwamen. Het
meisje voorop was iets aan het vertellen,
maar die achterop leek maar half te luis
teren. Zich vasthoudend aan de bagage
drager zat ze met gebogen rug en met
bijna over de straat slepende gympen
een liedje te zingen. Af en toe knikte ze
instemmend, maar aan haar gelaatsuit
drukking was te zien dat ze met haar
gedachten heel ver weg was, misschien
wel bij Jody Bernal of een andere jonge
hartenbreker.
I looi clverclacli ten
Het zijn zusjes en ze wonen in de buurt.
Ze zijn half-Chinees half-Hollands, maar
je zou zweren dat het Indische meisjes
zijn. Vooral die ene achterop. Toen ze zo
voorbij kwamen, was het alsof de film
van mijn leven werd teruggespoeld naar
mijn tijd in Kotaradja. Daar maakten
mijn vriendje en ik ook van die fietsrit-
jes, om de beurt achterop. Reden we
ook op ons dooie gemak, zomaar doel
loos 'keliling' en kletsend rond. Kon het
ook gebeuren dat we een droge keel kre
gen en linea recta naar de ijsfabriek vlak
bij de tangsi koersten. Daar kregen we
soms na enig bedelen wat van die onver
handelbare brokken es lilin, of maakten
we - als we toevallig een paar centen
hadden - een keuze uit de gekleurde ver
frissingen die de verkoper in dikke ther
mosflessen meezeulde. Die herinnering
bracht me zelfs terug naar de periode
van het zorgeloze spelen rondom ons
huis in Meester Cornelis. Uiteraard op
blote voeten en in een hansop waarvan
de buikzak vol onduidelijke rommel zat
en de sluiting altijd half open hing. En
waarvan het kruis soms tot grote erger
nis van baboe-tjoetji ook gevuld was. In
die prachtige periode van gelukzalige
onwetendheid was het dat ik mijn eerste
rotstreken uithaalde. De ergste én dom
ste daarvan was wel het ruilen van lepels
en vorken tegen es lilin. Altijd één tegen
één en elke middag als pa en ma sliepen.
Ik schaam me nog dood als ik er aan
denk dat onze bedienden de hoofdver
dachten waren in de perkara van het
verdwijnende tafelzilver. En ik met onge
looflijk veel talent de vermoorde
onschuld speelde. Zelfs tot na de onver
mijdelijke ontknoping.
laaie mannen
Ik zag het allemaal weer voor me en
onderging de ondervraging nogmaals.
Hoorde pa brommen dat elke leugen
vetgedrukt op mijn voorhoofd kwam te
staan. Maar ook dat ik de handen op
mijn rug moest houden, omdat duimzui-
gen tot vooruitstekende tanden leidt en
neuspeuteren een wipneus met enorme
neusgaten van het type stopcontact tot
gevolg heeft.
De film uit het verleden werd abrupt
afgebroken toen de plantsoenendienst
met een maaimachine het gazon onder
handen begon te nemen. Het leek hem
geen barst te schelen dat hij voor zoveel
geluidsoverlast zorgde. Dat lawaai bracht
me meteen terug in de realiteit, maar liet
me tegelijkertijd in een soort parallelle
flits de grassnijders van vroeger zien.
Die taaie mannen, die niet over moderne
hulpmiddelen beschikten en wegbermen
en grasvelden te grazen namen met een
simpele arit. Geluidloos deden ze hun
werk, slechts nu en dan even uitrustend
in de schaduw van een boom. Meestal
bij een toekang djoealan met es pasra of
es lilin. Merkwaardig dat twee meisjes
op hun omafiets en een gemeentekebon
zoveel indringende herinneringen kun
nen oproepen. Volgende keer kijk ik een
andere kant op.
8
moessQn
Es lilin
