Brieven
Hierbij zend ik u een foto van een bij
zondere Christmas-party op 25 decem
ber 1945. Mijn familie woonde toen in
het huis Kwitang 22 te Batavia/Djakarta
en de Christmas-party was in het huis
tegenover ons, naast het politiebureau.
Op zondag 18 november 1945 was de
politie (Republikeinsgezind) door
Ambonnezen, in het 10de Bataljon-
Kwartier gelegerd, uit het politiebureau
geschoten. Achter de huizen aan de
Kwitangweg lag kampong Kwitang die
Republikeinsgezind was. Wij woonden
precies in de vuurlinie. Een van onze
gasten is nog door een kogel in zijn
gezicht getroffen. De kogel bleek in zijn
kaakholte terecht gekomen te zijn. 1 a 2
weken na het gevecht van 18 november
werden het politiebureau en de aangren
zende woonhuizen van Parapattan door
een eenheid van het Brits-Indische leger
bezet. De drie officieren kwamen in de
drie woonhuizen: Major Rebello kwam
van Bombay, Captain Ball was een
Schot en Lieutenant Bhanwar Singh
Chauhan was een Sikh. Mijn neef Miel
van der Kouwe en ik kwamen met de
luitenant in aanraking omdat wij in zijn
tuin kogelhulzen verzamelden. Erg
gevaarlijk en hij verbood ons dat dan
ook. Wel nodigde hij ons en onze huis
genoten uit ter kennismaking voor een
high-tea. De bijgaande foto is toen
gemaakt. De echtgenoten waren toen
nog niet terug in Batavia. Op de achter
ste rij staan Captain Ball en Lieutenant
Bhanwar Singh Chauhan. De foto is
gemaakt door Major Rebello.
E. Th. L. Droop, Bennekom
Makassar 2001
Een paar jaar geleden hebben wij het
plan opgevat om als onze zonen allebei
afgestudeerd zouden zijn, één keer geza
menlijk de geboortestad van hun moeder
te bezoeken. In oktober van dit jaar was
het dan zover. Via een advertentie uit
Moesson zijn we in contact gekomen met
Irene Sampouw uit Makassar. Met ons
heeft ze vier dagen door Makassar en
omgeving rondgetoerd. Irene bleek een
doortastende ibu te zijn, die na de over
dracht gekozen heeft voor de
Indonesische nationaliteit. Door haar is
het ons gelukt toegang te krijgen tot het
geboortehuis van Sandra en hebben we
een uitvoerige rondleiding gehad door
het meer dan zestig jaar oude zieken
huis. Vooral onze jongens, die een
moderne maatschappij gewend zijn,
hebben ervaren hoe moeizaam de
gezondheidszorg in Indonesië in stand
gehouden wordt. Alles in dat ziekenhuis
bleek nog in de oude staat, zo ook de
apparatuur. Een vriendelijke non heeft
alles laten zien, inclusief de kraamkamer
waar mijn vrouw zou zijn geboren.
Het hoogtepunt van ons bezoek aan
Makassar was het bezoek aan de grote
moskee. Mijn schoonvader heeft in 1949
meegewerkt aan de bouw en zijn naam
zou nog in een gedenksteen staan.
Omdat je na het 11 september-incident
als 'verdachte westerling' niet zomaar
een moskee kan bezoeken, heeft Irene
dit voor ons geregeld. De oude moskee
bleek afgebroken te zijn en men was
bezig met de bouw van een nieuwe.
Dankzij de voorspraak van Irene zijn we
uiterst hartelijk door de uitvoerder ont
vangen. Het was voor mijn vrouw
Sandra een emotionele gebeurtenis en
voor mijn zonen een complete verras
sing, dat op het kantoor van de uitvoer
der in een hoekje een foto hing, waarop
mijn schoonvader nog zeer herkenbaar
stond. Toen ongeveer 49 jaar oud. De
gedenkplaat bleek gelukkig een plaatsje
gevonden te hebben in een aparte ruim
te, die geheel gewijd is aan de oude
moskee in het museum van de gemeente
Makassar. Wij willen Irene dan ook van
harte aanbevelen bij iedereen die een
bezoek wil brengen aan Makassar/Ujung
Pandang en andere gebieden op het
mooie Sulawesi: Irene Sampouw, Jl.
Kumala Il/no 22, Makassar/Ujung
Pandang, tel. 0062 422 854460.
Ronald van Rossum, Apeldoorn
Oeaclite redactie en mede-Indo's
Van vrienden krijg ik vaak lectuur, onder
andere Moesson, Habini, Halin en
Hecali. Zoveel heimwee naar die goede
oude tijd, naar het mooie Insulinde met
die leuke katjong op zijn karbouw. Die
tijden heb ik ook meegemaakt, mooie
herinneringen om nooit te vergeten!
Jullie kunnen die oude herinneringen
weer ophalen door naar pasar malams te
gaan. Vergeet echter niet dat er nog vele
Indo's in dit paradijs zijn gebleven for
whatever reasonssommigen konden hun
vrouw, moeder of oma niet achterlaten,
sommigen hadden geen papieren en
sommigen gewoon omdat ze indolent
waren, zoals mijn tante dat altijd zei. It's
allrighthet beroerde is alleen, zij hebben
de sociale voorzieningen niet die jullie
hebben. Treurig om te zien hoe die stoe
re Indo's van onze jeugd nou moeten
leven en lijden. Waarom kan de
Nederlandse regering hun niet helpen?
Vergeleken met de Nederlandse stroom
aan emigranten, zijn de Indo's hier maar
een druppeltje in de oceaan. Mijn
vrouw, zoals vele andere Indo's, is in een
interneringskamp als Nederlandse gebo
ren en heeft recht op de W.U.V. Waarom
moessQn
De inhoud van de ingezonden brie
ven valt buiten de verantwoon lelijk
heid van de redactie.
Ckristmas-party
4
