ontkenning van geleden leed, grote
verliezen en doorstane ontberingen.
Ontkenning van waar je vandaan
kwam en gelukkig en trots op was.
Dat is ontkenning van datgene waar
een mens zich juist aan vastklampt
als ie opnieuw moet beginnen. Dat is
ontkenning van identiteit en eigen
heid. Dat is ontkenning van je
bestaan. Dat is het verhaal van de
waarachtig niet uit vrije wil zwijgen
de ouders. Ontvangst in Holland is
dus meer dan het verhaal van hier
heersende onwetendheid, maar ook
het verhaal van ontkenning van over
heidswege.
Maar er is nog meer. Het is ook het
verhaal van Indische kinderen die
daarmee moesten omgaan.
Opgroeien met trots en bewondering
voor je ouders, die zich niet als
slachtoffers gedroegen, maar hun
eigen en jouw toekomst zélf in han
den namen. Opgroeien met het weg
laten van allerlei vragen om het stil
verdriet niet erger te maken. Je
ouders in hun eigen waarde laten, je
eigen ouders sparen. Opgroeien met
boosheid over wat hen is overkomen,
maar ook met boosheid over hun
eigen zwijgen. Ouders die hun kinde
ren niet met hun vroegere ellende
willen belasten en mijn god, wat valt
dat te begrijpen. Maar ook opgroei
ende kinderen die juist die moeilijke
dingen met hun eigen ouders hadden
willen delen en mijn god, wat valt dat
óók te begrijpen. Hoe kun je tegelijk
trots zijn op je ouders en ze verwijten
dat ze zo gezwegen hebben? En wat
te denken van volwassen wordende
kinderen die zich daarbij afvroegen:
hoe leg je dit uit aan een ander?
KJBB
Dit is het verhaal zoals ik ervaren
heb van de eerste en tweede genera
tie. Dat ik hoor, elke keer als we weer
optreden en na tachtig voorstellingen
kan dat geen toeval meer zijn. Dit is
het verhaal dat ik lees in de brieven
als reactie op de cd die we maakten.
Dit is het verhaal waarvan ik jaren
lang dacht: dat was alleen bij ons zo.
Dit is het verhaal achter de meneer
op de Enschedese markt en achter de
brief van mevrouw Van Dijck. Dit is
het verhaal, dat door velen is verbor
gen, verzwegen en verdrongen. Niet
uit Oosterse bescheidenheid, maar
om te overleven. Dit is het verhaal
dat na vijftig jaar nog zovelen dwars
zit. Niet als slachtoffers, maar als
mensen die niet opnieuw ontkend wil
len worden in hun bestaan, eigen
waarde en zelfrespect. In dat verband
heb ik als muzikant de waarde van de
vereniging Kinderen uit de Japanse
Bezetting en Bersiap (KJBB) leren
kennen. Deze vereniging doet lande
lijk en vooral regionaal zeer goed
werk door aan wie dat wil de unieke
combinatie te bieden van ontmoe
ting, gezelligheid en de veiligheid
voor 'het eigen verhaal'. Een plek om
op verhaal te komen. We mogen blij
zijn met bijeenkomsten met zo'n bin
dende functie. Maar het simpele feit,
dat zulke activiteiten nu nog vijftig
jaar na de uittocht uit Indië -
bestaansrecht hebben, is een levend
bewijs voor nog heel veel bestaande
woede en pijn. Wim Willems spreekt
over 'een arena van belangen' toen. Ik
beluister 'een arena van verlangen'
A/ü! Een verlangen naar erkenning
van datgene wat vaak niet gezegd
kon worden, maar wél is gebeurd.
Erkenning van feiten en gebeurtenis
sen die nog altijd diepe sporen trek
ken in het leven van menigeen uit de
eerste én tweede generatie.
Tegenover de historische feiten van
Wim Willems over de uittocht uit
Indië pleit ik voor de beleving daar
van door betrokkenen van nu. Er is
een arena van verlangen naar erken-
moess©n
I weetic general ie
