salaris en om in hun onderhoud te
voorzien, verdiende hij wat bij door
bij venduties bij de koop en verkoop
te helpen. Zijn vrouw kon geen kin
deren krijgen en ze besloten er een te
adopteren. En zo werd Richard als
pasgeboren baby uit Nijmegen opge
haald. Een kind van een gesneuvelde
Engelse militair en een Nederlandse
vrouw.
'We hebben hem als ons eigen kind
opgevoed', zegt ir. Leidelmeijer.
'Mijn vrouw is helaas een paar jaar
geleden overleden. Richard hield veel
van zijn moeder, meer nog dan van
mij. Ik was ook wel heel streng voor
hem.'
Waarom zijn Indische vaders van de
oude stempel toch altijd zo streng?,
vraag ik me in mezelf af.
Leerstoel
Na de oorlog bleef Emiel bij het
Vezelinstituut van het TNO werken,
waar hij hoofdingenieur werd. Hij
heeft ervoor gezorgd dat er in Delft
een groot laboratorium werd opgezet
waar de nodige proeven en testen
werden genomen. Zo werd er getest
hoe je wol het beste kunt wassen,
welke finish je het leunt geven en hoe
je het kunt verven. 'Wol is een
natuurlijk materiaal en heeft net als
de mens een DNA. Daarom worden
DNA-testen van de mens altijd door
wolchemici gedaan.'
Op zijn initiatief werd in Tilburg, de
textielstad bij uitstek, een documen
tatiecentrum voor de wolindustrie
opgezet. Door zijn bezigheden als
aminozuur-chemicus bij het
Vezelinstituut van het TNO kreeg hij
grote internationale bekendheid.
Twee keer per jaar waren er in Parijs
bijeenkomsten van wolchemici en
vertegenwoordigers van de wolindus
trie, die afkomstig waren uit verschil
lende landen, onder andere uit
Australië en Nieuw Zeeland, de twee
belangrijkste wolleveranciers. Op
deze bijeenkomsten speelde ir.
Leidelmeijer een prominente rol.
Vooral de wolverwerkende industrie
in Frankrijk had hem hoog zitten.
Tijdens een van die bijeenkomsten
vraagt een professor van de universi
teit van Wenen, die een opvolger
zoekt voor zijn leerstoel, of hij zich
kandidaat wil stellen. Er zouden ook
nog twee andere chemici gekand
ideerd worden. Uit hun drieën zou
dan uiteindelijk gekozen moeten wor
den. Emiel weigert echter. Met de
46 ste jaargang - nummer 8 - februari 2002
oorlogsellende nog vers in het geheu
gen, moet hij er niet aan denken
eventueel te werken in het in de oor
log zo foute Oostenrijk.
Ir.
Door al deze successen was er in
Delft een groep ingenieurs die last
kreeg van jalousie de métier. Zij vroe
gen zich af of zijn opleiding aan de
Sorbonne wel gelijkwaardig was aan
die van de Technische Universiteit in
Delft. JVlocht hij die ingenieurstitel
wel voeren? Het gevolg was dat twee
professoren van een onafhankelijk
Delfts ingenieursbureau met Emiel's
Franse diploma's en certificaten naar
Parijs togen om te onderzoeken hoe
het nu zat met die opleiding tot che
misch ingenieur aan de Sorbonne.
Na een uitvoerig onderzoek kwamen
ze tot de conclusie dat Emiel's oplei
ding aan de Sorbonne wel degelijk
gelijkwaardig was aan de Delftse
ingenieursopleiding. Emiel had dan
ook het volste recht om de ingeni
eurstitel te voeren. Na een tijdje
vroeg diezelfde groep ingenieurs of
Emiel tot hun vereniging van Delftse
ingenieurs wilde toetreden. Hij
bedankte echter fijntjes voor deze eer
met het argument dat hij daar niet op
zijn plaats was, want hij had toch
immers niet in Delft gestudeerd.
Oud erdom
Ir. Leidelmeijer had graag in zijn
leven als hobby willen schilderen
maar door zijn drukke en verant
woordelijke baan, ontbrak hem de
tijd. In zijn woonkamer hangen veel
reproducties van belangrijke schil
ders als Vincent van Gogh.
'De echte kon ik me niet permitte
ren', zegt hij als ik mijn bevreemding
uitspreek dat er slechts één echt
schilderij - van de Haagse schilder
Jan Goeting - hangt.
Hij is nu toch alweer ruim 25 jaar
met pensioen. De ouderdom begint
zijn tol te eisen. Hij is slecht ter been
en heeft last van evenwichtsstoornis
sen. Als hij me na dit gesprek naar de
voordeur begeleidt, houdt hij zich in
de lange smalle gang in evenwicht
door met beide handpalmen steun te
zoeken bij de muren. Zijn zoon,
schoondochter en twee kleindochters
wonen vlakbij. Ze hoeven maar de
tuin door te lopen om hem te helpen,
als dat nodig is.
Onlangs is dat ook nodig gebleken.
Hij kreeg een herseninfarct, waar
door hij in het ziekenhuis belandde.
Om te herstellen ging hij vervolgens
naar een revalidatiecentrum. Zijn
zoon Richard heeft hem hier echter
uit gehaald om hem verder thuis te
laten revalideren. En zo heeft ir.
Leidelmeijer thuis de feestdagen kun
nen vieren, samen met zijn zoon,
diens gezin, zijn oudste broer van 92
en diens vrouw.
41
