rooster waarover hun auto zou zijn
doorgegleden, het volgens hen
onbeduidende deukje in het achterwerk
van mijn autootje en mijn ergerlijk
getreuzel bij de slagboom, raakte ik een
beetje de kluts kwijt. Die twee bléven
ook op me inpraten en haalden alle
grond voor tegensputteren onder me
vandaan. Daar kwam nog bij dat ik bij
het tevoorschijn halen van mijn porte
feuille met papieren door nervositeit
bevangen werd en dat ding onderste
boven opende. Vielen de vijf guldens er
uit die ik er thuis in had gedaan voor de
betaalautomaat. Op zo'n moment verto
nen vrouwen een benijdenswaardige
solidariteit en scheppen ze er een groot
genoegen in om gezamenlijk op je in te
hakken. Zul je zien dat het toch al niet
meer zo stevige bouwsel van je manne
lijkheid met de grond gelijk wordt
gemaakt. Niet steen voor steen, maar
met hele brokken tegelijk, zoals dat
gebeurde met de muren van Jericho,
toen die 'came tumbling down' onder
het gezamenlijk getoeter en getrommel
van de belegeraars. Moet je ook meema
ken dat je laffe seksegenoten letterlijk en
figuurlijk voorbijgaan aan al dat gesloop.
Er ook nog een lolbroek is die zijn raam
opendraait en je met een sarcastisch
'houdt moed kerel, aan alles komt een
eind' nóg verder in de vernieling helpt.
Wij mannen zijn onverbeterlijk. In onze
arrogantie proberen we ons al eeuwen
als individu te handhaven, zo ongeveer
als een solitair of alleenloper bij de
olifanten. Dat impliceert dat we als soort
nooit tot een hechte eenheid kunnen
komen. We vragen er dan ook om dat de
steeds beter georganiseerde vrouwen
iedere keer weer in strak geleide forma
ties over ons heen denderen.
Annemarie
Muntgeld in m'n portefeuille opbergen
doe ik anders nooit en meestal heb ik
een leesbril in het handschoenenvakje.
Waarom ik daar deze keer van was afge
weken, weet ik niet. Maar die twee vrou
wen maakten in ieder geval dankbaar
misbruik van mijn nalatigheid. De moe
der keek geamuseerd toe hoe ik gebukt
achter de kriskras door de garage rollen
de guldens aan ging en riep toen luid:
'Haast u maar niet meneer, we hebben
alle tijd, en geld moet je tóch laten rol
len. Het gaat ook alleen maar om een
deuk in een stuk blik en er zijn geen
gewonden. Doe maar kalm aan,
Annemarie hier zorgt er wel voor dat
alles in kannen en kruiken komt.' Het
galmde door de hele garage. Met
'Annemarie hier' bedoelde ze haar doch
ter, die inmiddels een schadeformulier
aan het invullen was en de schuine ach
terruit van mijn auto als schrijftafel ge
bruikte. Toen Annemarie me naar het
nummer van mijn rijbewijs vroeg, moest
ik het antwoord schuldig blijven. Ben je
echt in de aap gelogeerd als ze je in een
slecht verlichte parkeergarage zo'n vraag
stellen, terwijl je je leesbril niet bij je
hebt. Dan sta je met je rug tegen de
muur en moet je ze met excuses voor je
kippigheid en vergeetachtigheid dat
document overhandigen. Kunnen ze
behalve de vereiste gegevens een paar
persoonlijke dingen aan de weet komen
waar ze helemaal niks mee te maken
hebben.
NVSH
Wéér was er die geamuseerde blik van
de moeder, maar deze keer was het haar
dochter die me onderuit haalde. 'Dat is
inderdaad niet erg slim', mompelde die
al schrijvend. 'Zelfs mijn oma vergeet
nooit haar leesbril mee te nemen. Die
grapt altijd dat ze graag wil weten wat ze
leest, waar ze ook is. Zelfbewust dame
tje, die oma van mij. Ze is ook nog hele
maal bij de tijd en denk maar niet dat je
haar zomaar van de sokken kunt kletsen,
want dan moet je van goede huize
komen. Maar ja, ze is natuurlijk nog niet
zo oud als u, zie ik hier.' En mijn rijbe
wijs aan haar moeder tonend: 'Goeie
hemel, moet je kijken, moes. Hij is in
negentienzesentwintig geboren in Batoe-
nog-wat, daarachter. Even rekenen: dan
sukkelt dit baasje dus al dik vijfenzeven
tig jaar over onze aardkloot. Een echte
ouwe taaie, hoor. Die heeft werkend
Nederland al een kapitaal aan AOW-uit-
kering gekost.' Moes durfde haar doch
ter niet eens aan te kijken en leek
sprakeloos van emotie. Ze begon
tenminste te trekkebekken en liep hele
maal paars aan. Maar na een keer diep
adem te hebben gehaald, gooide ze het
er uit, triomfantelijk: 'Ik wist 't toen ik
hem zag uitstappen. Hij is een échte old
timer, net als dat gedeukte brikje van
hem.' Vlogen die twee elkaar spontaan
om de hals en braken in een hysterisch
lachen uit. De tranen stroomden ze over
de wangen. Sta je als kerel helemaal in je
hemd en zou je wel kunnen huilen van
onmacht. Het liefst in je dooie eentje en
midden op de stille heide, waar in wijde
omtrek geen vrouw te bekennen is.
Maar ook daar komt natuurlijk geen
bliksem van terecht, want mag je van je
vrouw daarheen, dan zul je zien dat
plots een hele sleep touringbussen de
heide op komt rijden. Zitten die
barstensvol zingende leden van de
Nederlandse Vereniging van Strijdbare
Huisvrouwen (NVSH) 'Sluit de Gelede
ren' regio Zuid-Oost Veluwe. Moeten
die juist op die dag en daar hun zoveel
ste lustrum vieren met een picknick. Sta
je wéér in je hemd.
Kripoet
Bijna vergeten: de hond in die Volvo was
eigenlijk te miezerig om op terug te
komen. Het was zo'n nerveus mini-
hondje. Dat haarballetje had net zo'n
kripoet voorkomen als de oma. Was
(g)één gezicht, die twee: allebei even
lelijk. Alleen had het hondje een nuffig
roze strikje op haar getoupeerde kopje
en de oma een trendy bril met door
Wildlife geboycot schildpadmontuur op
haar gebleekte hoofd. Dit is de naakte
waarheid. Het drama heeft zich afge
speeld op maandag 19 november 2001
en begon om 10.35 uur. Dat staat ook
op Annemarie's schadeformulier, waar
ik een duplicaat van heb. Maar om nóg
meer narigheid te voorkomen toch maar
mijn oprechte verontschuldigingen aan
alle misschien een beetje boos geworden
maar wél erg aardige en beslist nog
steeds heel mooie andere oma's, met of
zonder ldeurspoeling en mini-hondje.
De oma in die Volvo was echt een
uitzonderingsgeval, ik bedoel er verder
niks mee. Zou niet durven.
P.S. Annemarie heeft dezelfde avond
nog gebeld om te vertellen dat het goed
zat met de verzekering. Ze zei ook dat
haar oma erg benieuwd was of ik wel
alle guldens had teruggevonden, want
dat had ze niet kunnen zien vanuit de
auto. Ik heb toen de hoorn op de haak
gegooid vanwege het domme gegiechel
op de achtergrond.
46 ste jaargang - nummer 12 - juni 2002
13
