I
vertelden vele ex-geïnterneerden uit de
eerste hand hun kampverhalen. Hun
verleden werd vastgelegd. Zo was het
leven in een Indisch kamp! En dat kon
men invoelen en begrijpen, in het
Nederland van na de oorlog.
Met een groep burgers is het anders
gegaan. Om politieke redenen werden zij
door de Japanners buiten het kamp
gehouden. Na de oorlog kwamen velen
in Nederland terecht en werden daar
behandeld als mensen met een grijs ver
leden. Je bent vrij geweest, zo redeneerde
men, dan heb je het tijdens het Japanse
bewind goed gehad. De betrokkenen
slaan dicht. Hun verleden is miskend. Uit
genoemd onderzoek weten we nu dat
deze derde groep zo'n 172 duizend
Nederlanders heeft geteld. Gebaseerd op
de huidige cijfers zou dat zestig procent
heming Tangarang, 1923.
van het aantal Nederlanders zijn dat in
1942 bij de capitulatie van Nederlands-
Indië aan Japan werd doorgegeven. En
hoogstwaarschijnlijk is deze groep nog
groter.
Onder hen bevonden zich vele Indische
Nederlanders. Nu vraagt men zich af
waarom het verleden van deze groep
Nederlanders systematisch is miskend.
Waarom is de grootte van de groep niet
bepaald toen velen van hen nog leefden
en hun verhaal konden doen?
Jonge volwassenen van toen zijn nu
bejaarden van minstens tachtig jaar.
Elk interneringskamp heeft zijn struc
tuur, regels, betrekkelijk© veiligheid en
specifieke ervaringen. Dit varieert naar
de plaats waar het zich bevindt, f.
Anders dan officiële berichten zeggen,
hebben in het begin van de bezetting ook
in de buitengewesten kampen bestaan.
Wat zouden die ex-geïnterneerden te ver
tellen hebben? Wat is de reden van hun
stilzwijgen? Kampervaringen verschillen.
Het is voor mensen belangrijk of hun
verhaal over een kampervaring wordt
bevestigd door vier of door duizend
kampbewoners. Daarom voelt een bui
tenkamper zich sneller miskend. Dit is
een reden waarom niet gemakkelijk over
dergelijke ervaringen wordt gesproken.
Mogelijk dat men nog
andere persoonlijke
redenen kent. Schrijft
u die mij dan via
Moesson. Het is twee
voor twaalf. Het kan
nog. De kampen aan
het begin van de
bezetting kunnen nog
in kaart worden
gebracht. Door ver
plaatsingen tijdens de
bezettingstijd van bui
tenkampers naar de
kampen is bijstellen
van de cijfers van de
twee burgergroepen
nodig.
De dynamiek van
kampverplaatsingen
in de loop van de
bezetting kan zicht
baar worden gemaakt
en is van belang voor
de periode na de
capitulatie van Japan,
de bersiaptijd. En met
kleine, gerichte
deelonderzoeken van
de kampen uit een
regio, de kampclus
ters, kunnen bepaalde
ervaringen en voorvallen worden
onderzocht.
Wellicht kunnen historici nog een deel
van het miskend verleden van een grote
groep Nederlanders vastleggen door het
interviewen van betrokken bejaarden.
Kinderen van toen beleefden de bezet
tingsperiode op hun eigen wijze. Is hun
kijk anders dan de kijk van de volwasse
nen in die tijd?
Ben F. van Leerdam
Wij zijn verdrietig dat na een lang en
rijk leven van ons is heengegaan onze
allerliefste en bijzondere moeder,
schoonmoeder, oma, overgroot
moeder, zus, schoonzus en tante
Julia Oudkerk Pool-Boldy
(Tolk/Vertaalster)
echtgenote van
Pieter Henri Oudkerk Pool f
Lahat, 24 mei 1920
f Roermond, 19 april 2002
Roermond: Peter en Elly Oudkerk
Pool-De Wilde
Eindhoven: Jeanette Oudkerk Pool
en Dries Oosterbaan
Amsterdam: Lucky Oudkerk Pool en
Jos Oliver
Roermond: Menno Oudkerk Pool
Maastricht: Victor Oudkerk Pool en
Henny Peeters
Roermond: Jean-Luc Oudkerk Pool
En haar 4 kleinkinderen en 4 achter
kleinkinderen
Correspondentie-adres:
Fokkerstraat 3 - 6044 SV Roermond
Ma is op 24 april begraven te
Roermond.
Tot onze grote droefheid overleed
onze innig geliefde moeder, schoon
moeder en oma
Gerardine Pietje ter Laag
(Mies)
weduwe van Willem Johan van Kuik
Batavia, 19 mei 1922
f Oudenbosch, 12 mei 2002
Breda:
John van Kuik en Marjo van
Kuik-van Doesburg
Liesbeth
Leonore
Correspondentie-adres:
Baronielaan 38
4818 RA Breda
De crematieplechtigheid heeft plaats
gevonden op vrijdag 17 mei 2002 in
het crematorium van Breda.
5
46 ste jaargang - nummer 12 - juni 2002
