Waar net paletmes mij brengft.
moessQn
'Weet je,' zegt Irene, 'ik heb mij altijd
een Indisch meisje gevoeld. Was daar
ook altijd heel trots op. Bij AEGON
maakte ik eens mee dat ik tijdens
lunchuur met een man aan tafel zat
die uit Indië kwam. Ik schilde mijn
sinaasappel en hij keek aandachtig
toe: "Je bent een Indisch meisje, dat
kan ik zó zien."
Irene vertelt dat zij hem daarop
stomverbaasd aankeek: "Hoe weet u
dat?"
Hij antwoordde dat hij dat kon zien
aan de manier waarop zij "van zich
af schilde".'
Je werd geboren in Den Haag, maar je
ouders woonden in Spanje. Speciaal
voor de bevalling kwamen zij over naar
Nederland.
Irene: 'Inderdaad. Ik was drie weken
oud toen mijn ouders weer naar
Barcelona vertrokken. Later woon
den wij in Bilbao. Ik woonde er
negen jaar. Als driejarige ging ik naar
de kleuterschool, gevolgd door een
paar jaar lagere school. Ik verveelde
mij er dood. Er waren te weinig
schooluren. Je speelde ook nooit met
elkaar. De Spaanse kinderen bleven
onder de hoede van een kindermeis
je. Je kent het wel, hun mooiste jurkje
aan en maar paraderen in het park!
Doddig om te zien, maar ravotten
was er niet bij. Stel je voor dat er een
vlek of scheur kwam in hun fraaie
Weertjes. Mijn moeder had daar
andere ideeën over en zorgde zelf
voor mij en mijn broer. Voor de
streek Biskaje, met de hoofdstad
Bilbao, heb ik nog altijd een speciaal
plekje in mijn hart. Spanje is een deel
van mij. Mijn tweede vaderland. Ik
spreek ook redelijk goed Spaans en
daarmee kan ik met mensen van het
land communiceren. De Spanjaarden
- zeker in Biskaje - zijn nog zo puur
en echt. Warm en hartelijk en hun
levenswijze spreekt mij zeer aan.'
Na een bijzonder nare tijd in Irene's
leven besloot ze alleen verder te gaan en
haar horizon te verruimen. Hoe, was
haar in eerste instantie nog niet duide
lijk. Irene vertelt dat zij op een zeker
moment een opstandig gevoel kreeg
omdat zij zelden tijd voor eigen dingen
claimde: 'Ik was altijd bezig met en
voor de ander'.
Ze kreeg de behoefte om iets creatiefs te
doen. En zocht ruimte voor hobby's.
Ruimte die zij in haar relatie had
gemist. Zij nam contact op met Wil
Willemsen, een bevriende schilderes. Op
verzoek van Irene werd er een workshop
georganiseerd voor haar en nog een
paar vriendinnen. Wil deed haar schil
derstechnieken uit de doeken en al bij
de tweede workshop was Irene ver
slaafd. Zij kocht meteen alle materialen
die nodig waren voor deze nieuwe pas
sie. Het allereerste schilderij dat zij
maakte, bevatte drie sierlijke geisha's.
Waarschijnlijk heeft het boek Memoirs
of a Geisha haar geïnspireerd. Op een
nacht kreeg zij een droom. Eén van de
geisha 's stapte uit het schilderij en pakte
haar bij haar schouder. Haar ogen
keken Irene doordringend aan, waar
mee zij leek te zeggen: Ga hiermee
door.
Irene: 'Dit gaf de doorslag en haalde
meteen alle onzekerheid bij mij weg.
De geisha hielp mij voor mijzelf te
Wezen. Ik wist zeker dat ik niet bezig
was met een bevlieging, maar met
een nieuwe weg in mijn leven waarin
ik alleen verder wilde gaan en
opnieuw beginnen. Hoe moeilijk dit
ook zou zijn, ik durfde deze knoop
eindelijk door te hakken.'
Na een halfjaar exposeerde je in res
taurant De kievit in Wassenaar met
twee schilderijen.
Irene: 'Een aardig begin. Vooral toen
daarvan meteen een exemplaar werd
verkocht. De verkoop van mijn eerste
schilderij betekende heel veel voor
mij. Van het één kwam daarna het
ander. Van de achttien schilderijen
die ik vervolgens maakte, werden er
elf verkocht.'
Ook Memisa kreeg lucht van je talent.
Irene: 'Via dezelfde kennis die mij
introduceerde in De Kievit in
Wassenaar werd Memisa op mijn
kunst attent gemaakt. Ik werd tot
mijn vreugde gevraagd om voor een
benefietveiling een schilderij in te
leveren. De organisatieleden vonden
mijn kunstwerk zo fraai dat dit als
afbeelding op de uitnodigingen aan
alle gasten werd afgedrukt. In de
Nieuwe Kerk werd de feestelijke bij
eenkomst gehouden. Burgemeester
en wethouders van Den Haag waren
aanwezig en nog een aantal rijke
'hotemetoten' waarvan werd gehoopt
dat zij flink in de buidel wilden tasten
en een kunstwerk mee naar huis zou
den nemen. De opbrengst van de
geveilde stukken zou naar een project
van Memisa in Ghana gaan. Door de
alom bekende veilingmeester Pieter
Glerum werd mijn schilderij ingezet
voor negenhonderd gulden. Ik vond
dit een mooi bedrag voor iemand die
net begonnen was in de schilderswe
reld! Het hele veilingproces heb ik
werkelijk met rode konen van span
ning meegemaakt. Ik had het gevoel
examen te doen en was bang dat nie
mand belangstelling zou hebben.
Groot was dan ook mijn blijdschap
toen bleek dat er juist veel belangstel
ling was. Uiteindelijk bracht mijn
werk vijfendertighonderd gulden op.
Na afloop was Memisa blij. Ik ook.
Blij en trots.'
Irene beschrijft hoe zij schildert.
Allereerst laat zij me een glazen pot
zien die zij voor mij op tafel zet. Er
bevinden zich daarin diverse paletmes
sen van verschillend formaat. Ook een
brede platte kwast toont zij mij, waar
mee zij eerst de achtergrond schildert op
het canvas. De paletmessen dienen voor
het vormen van figuren met verf, over
de achtergrond heen. Gezichten verft zij
met haar vingers.
Irene: 'Ja, hoe krijg ik inspiratie? Ik
zet muziek op, dat kan van alles zijn:
Ierse melancholische liederen, jazz of
klassiek. Soms harde vrolijke muziek,
maar ook boeddhistische chants.
Het liefst schilder ik als ik een hele
dag voor mijzelf heb. En overdag als
het licht goed is. Kunstboeken door
bladeren om in de sfeer te komen, is
ook een vorm van mijn "warming
up".'
Welke schilders bewonder je?
Irene: 'De schilderijen die onder de
noemer Impressionisme vallen,
12
