Brieven
i w.
1
s
s* A"
•Wrr&
Rectificatie
In het vorige nummer staat een inter
view met Irene Wiegand Bruss. Per
ongeluk is de naam van de fotograaf
er niet bij vermeld. Zijn naam is Ben
Verbeek.
Indonesische verblijfsvergunning
Een Indonesische verblijfsvergunning
voor niet-Indonesiërs, dus ook voor
Indische Nederlanders, is tot op
heden niet mogelijk. Ik heb plannen
om te zijner tijd in Indonesië te gaan
wonen. Ik heb kennissen en vrienden
die geprobeerd hebben om aan een
verblijfsvergunning te komen.
Sommigen zijn nog steeds bezig.
Enkelen hebben wel een tijdelijke
verblijfsvergunning gekregen, omdat
ze door hun bedrijf in Indonesië zijn
gedetacheerd of omdat ze een bedrijf
hebben samen met een Indonesische
partner. Maar voor een particulier
zoals ik is dit tot op heden nog niet
gelukt. Het maximaal haalbare is een
visum, dat elke keer verlengd kan
worden tot hoogstens een termijn
van zes maanden. Wil je langer blij
ven dan moet je even Indonesië uit,
naar Singapore bijvoorbeeld. Het zou
goed zijn als er voor hen die het wel
willen een mogelijkheid bestaat om
langer dan die zes maanden te blij
ven. Bijvoorbeeld een tijdelijke ver
blijfsvergunning voor een jaar dat
telkens verlengd kan worden met nog
een jaar, of nog beter een verblijfs
vergunning voor een onbepaalde tijd.
Roti. A.P van Ling, Zevenaar
/och loc lit naar Tante Paultje
Ik, Kees Blankevoort (67) uit Beek-
Limburg, zocht vijf jaar naar mijn
'tante Paultje', ooit kostgangster bij
het gezin Blankevoort in Bandoeng.
Eigenlijk is het de schuld van presi
dent Soeharto dat Pauline Elisabeth
Streiff moeilijker te vinden was dan
die bekende speld. Op zijn gezag
moesten landgenoten van Chinese
komaf een andere naam aannemen
om volwaardig te integreren als
vaderlandslievende burgers van deze
republiek. Wie Oost-Indisch doof
bleef voor deze presidentiële oekaze
zou weliswaar geen straf krijgen,
maar moest wel rekening houden
met problemen zoals onderwijs, pas
poort en werk, zo viel in de wandel
gangen te beluisteren. Geen wonder
dat ook Pauline's echtgenoot Lie Tje
Tien een nieuwe familienaam aan
nam: Elias. Een nieuwe familienaam,
waar geen woord Chinees bij is.
Maar in Beek-Limburg, duizenden
kilometers ver weg van Jakarta, wist
ik niet beter dan dat 'tante Paultje'
nog gewoon Pauline Elisabeth Streiff
heet. Voor het laatst gezien in 1942
in mijn ouderlijk huis aan de
Celebesstraat in Bandung. Ik was
toen zeven jaar en huisgenote Pauline
al 23. Ze was samen met mijn vader
werkzaam bij uitgeverij Van Dorp.
In de Japanse tijd verdwenen mijn
moeder, broertje en ik achter prikkel
draad. Pa Blankevoort moest als
dwangarbeider naar Japan. Tijdens
de afwezigheid bleef tante Paultje op
ons huis passen.
Na de Japanse capitulatie op 15
augustus 1945 blijkt dat het schip
met krijgsgevangenen op volle zee is
getorpedeerd in de nacht van 24 op
25 juni 1944 bij Nagasaki.
Pa Blankevoort is samen met vele
lotgenoten verdronken. Om haar kin
deren een minder chaotische toe
komst te geven dan in een land dat
bloedig vecht voor zijn onafhankelijk
heid scheept ma Blankevoort zich
met haar twee zonen in, via
Semarang, naar Kandy op Ceylon,
naar Nederland.
Inmiddels volwassen en 'gesettled',
denk ik steeds vaker terug aan Indië.
Uiteraard komen ook beelden van
tante Paultje naar boven. Ik had
gehoord dat ze na de oorlog is
getrouwd met een zekere Lie, een
Chinees met een juwelierszaak in
Jakarta. Ik ging te rade bij de
Spoorloos-in-Limburg redactie, de
Indonesische ambassade, reisbureau's
op Java en het Internationale Rode
Kruis. Met als resultaat: niks. In juni
2001 plaatste ik een oproep in
Aanspraak, van de Pensioen- en
Uitkeringsraad. In de maand decem
ber gaat de Aanspraak de wereld
rond. In Sydney-Beverly Hills-
Australië krijgt Charles Paul Elias
een telefoontje van zijn nicht Yvonne
Kurniawan uit Auckland, Nieuw-
Zeeland. Of hij zo goed wil zijn een
zekere Kees Blankevoort in het
Limburgse Beek te schrijven. Hij
zoekt blijkbaar Elias' moeder; Pauline
Elisabeth Streiff uit Bandung. In
februari krijg ik luchtpost uit
Australië. Daaruit verneem ik dat
tante Paultje op 7 maart 1999 op 82-
jarige leeftijd in Jakarta is overleden.
Charles Elias laat weten dat zijn
vader, voorheen Lie Tje Tien, al in
februari 1981 is gestorven, ook in
Jakarta, waar zijn broer John nog
altijd woont. Natuurlijk willen hij en
zijn broer graag kennis maken met
Kees Blankevoort. Om bij te praten
over hun moeder, het Bandung van
vroeger en hun leven na de bevrij
ding. Maar goed dat ik al aan het
sparen was voor een reis in maart
2003 naar het land van mijn jeugd.
Ik ga daar bloemen leggen op het
Tanah Kusir cemetary in Jakarta,
waar tante Paultje voor eeuwig rust.
Maar wel als mevrouw Elias, een
bijna onvindbare achternaam.
Kees Blankevoort, Beek-Limburg
moessQn
De inhoud van de ingezonden brieven
valt buiten de verantwoordelijkheid van
de redactie.
4
