Gestrande dames
POIBRIE'S
PERIKEEEÜ
Soms heb je het zó druk dat je
niet meer weet of je van voren
leeft of van achteren. Dan weet
je nog wel dat je meer dan vijftig
jaar geleden op de boot hierheen
bent gekomenmaar niet of je
zonet de wc wel hebt doorgetrok
ken. Dat komt doordat ons
geheugen met prioriteiten werkt.
Alles krijgt z'n eigen plek:
belangrijke gebeurtenissen
mogen overzichtelijk in nette
rijen balkon of loge zitten en
alledaagse akkefietjes boven op
mekaar in de overvolle engelen
bak.
Dat opbergsysteem zorgt ervoor
dat we belangrijke herinnerin
gen feilloos en met het grootste
gemak kunnen oproepen. Zelfs als het
gaat om twee gebeurtenissen, die zieh
op heel ver uiteen liggende locaties en
tijdstippen hebben voorgedaan. Ons
geheugen is daar goed op ingesteld en
heeft er een apart hoekje voor. Maar
het moet natuurlijk niet om zoiets sim
pels gaan als het knappen van een
schoenveter. Wel in aanmerking komt
bijvoorbeeld het als jonge, onderne
mende boedjang 's nachts in je voertuig
zitten met een wildvreemde vrouw op
de stoel naast je; en hetzelfde vele jaren
later als oudere gehuwde man en vader
van twee puberende kinderen. Daar lust
ons geheugen wel pap van, want een
dubbelslag met zo'n grote tussenpoos
komt hoogstzelden voor. In de afgelo-
gadis 'van hem' was en dat er bloed zou
vloeien als ik ook maar een vinger naar
haar zou uitsteken. Omdat het vooron
der van een carrier eigenlijk alleen maar
ruimte biedt voor hooguit anderhalve
slaper en ik geen jin had om de hele
nacht tegen het naar mij toegekeerde
zitvlak van andermans bruid te leunen,
kwam er weinig van slapen. Ook al
omdat de korporaal om de haverklap
kwam controleren of het allemaal nog
wel snor zat in de carrier. De dame zelf
had echter nergens last van en sliep als
een roos. Zo goed mogelijk gecamou
fleerd volbracht ze de reis, om haar ver
dere leven met de korporaal te delen.
Zoiets vergeet je nooit, dat blijft je bij
als een slapeloze nacht vol wilde fanta
sieën. Met een happy end, voor een
ander.
pen 75 jaar is mij dat slechts eenmaal
overkomen. Er gebeurde trouwens niks
bijzonders in die voertuigen, want de
ene vrouw sliep en de andere was half
bevroren.
hen £ast
Het eerste van de twee gevallen vond
plaats na afloop van de 1 e Politionele
Actie. We hadden onze carriers twee-
aan-twee op de gereedliggende tong-
kangs geparkeerd en zakten in konvooi
de Lematang af richting thuishaven
Palembang. Toen we 's avonds een
slaapplaats zochten, zei een van mijn
maten dat ik moest uitkijken als ik op
m'n eigen stoeltje wilde slapen. Ik had
namelijk een gast, grinnikte hij. Dat
werd me duidelijk toen ik me voorzich
tig langs de in een gascape gewikkelde
figuur had laten zakken die als een
opgerolde oorwurm op het stoeltje van
de wagencommandant lag. Het bleek
een heel mooie Sumatraanse gadis te
zijn, die met toestemming van onze
wagencommandant als blinde passagier
meereisde. Korporaal L. boog zich over
de zijwand en waarschuwde mij dat die
De tweede keer dat ik een wildvreemde
vrouw op de zitplaats naast me had,
was zo'n 23 jaar later, hier in Holland.
Na mijn dienstverlaten in 1970 behoor
de ik bijna vier jaar tot het groepje
nightriders van het Algemeen Dagblad.
Rond twaalf uur 's nachts leverde ik
kranten af bij zo'n vijftig campings,
pompstations, hotels en andere bedrij
ven op de Veluwe. Die nacht lag er een
pak sneeuw en het vroor dat het kraak
te. In het dorp Loenen raakte ik in een
slip en zag in een flits een vrouw op het
trottoir. Omdat ik het te druk had met
die slip, schonk ik er geen aandacht
aan. Na afwerking van een paar adres
sen in Eerbeek, Brummen en Hall keer
de ik terug om aan het traject west van
de Arnhemseweg te beginnen. Door
Loenen komend, zag ik de vrouw weer.
Ze stond aan de rand van het dorp naar
me te wenken. Omdat ze er echt verlo
ren bijstond, stopte ik. Belabberd en
grijs van de kou kon ze met haar stijf-
bevroren lippen bijna geen woord uit
brengen. Ze was ook veel te dun
moessQn
bevroren
8
