Ferdinand
van
Bindsbergen.
deel uitmaken van het landschap. Ik
probeer altijd een zo onopvallend
mogelijke plek in te nemen vanwaar
ik de mensen kan observeren zonder
dat ze last van me hebben. Ik wil
graag de onbewaakte momenten
vastleggen. De vrouw in de sawah
die dromerig voor zich uitkijkt. De
boer die na een dag hard werken
even gaat zitten om uit te puffen.
Alle mensen -knap of lelijk- zijn mooi
om te schilderen. Het zijn vaak juist
de onvolkomenheden die mensen zo
mooi maken.'
'Het schilderij zelf maak ik meestal
pas achteraf. Wanneer ik aan het
observeren ben, neem ik alles in me
op als een spons. Ik wil graag toe
schouwer zijn. Ik wil onbevangen om
me heen kunnen kijken. Later op een
rustig plekje werk ik alles dan uit. Ik
kan ook soms jaren later pas iets uit
werken. Op een of andere manier
lukt het me dan om die sfeer van het
moment weer op te roepen. Ik heb
de sfeerindrukken en de beelden dan
nog in mijn hoofd zitten.'
Communiceren
'Met mijn schilderijen wil ik com
municeren met mensen. Ik wil reac
ties uitlokken. Gesprekken
aanknopen. Soms worden mensen
zo verliefd op een schilderij dat ze
bij me langskomen om het rustig te
kunnen bekijken. Ieder schilderij
heeft een verhaal en dat vertel ik
dan. Soms vinden mensen het zo
mooi dat ze het uiteindelijk kopen.
Commercieel gezien stelt het niets
voor. Maar het circuit van galeries
en kunstwinkels hoeft van mij niet.
Dat is zo onpersoonlijk.'
'Ik vind het juist leuk om te weten bij
wie mijn schilderijen hangen.
Uiteindelijk maak ik die schilderijen
voor mezelf en niet voor het geld.
Wanneer iemand mijn aquarellen
heel erg mooi vindt is dat mooi mee
genomen. Het is toch prachtig dat je
iets maakt waarmee je andere men
sen diep kan raken. Schilderkunst is
toch een manier om mensen bij
elkaar te brengen.'
47 ste jaargang - nummer 4 - oktober 2002
25
