Geen woord
e
Gaston Taument is altijd zichzelf gebleven
'Dat zullen velen wel herkennen,'
gaat ze lachend verder. 'Na Voorde
verhuisden we naar Groningen, daar
hebben wij een hele tijd gewoond, en
van Groningen naar Leiden en uit
eindelijk naar Voorburg.'
Gaston is met zijn twee broers en
zijn zus in Den Haag opgegroeid.
Daar woonde hij tot zijn 21 ste. De
verjaardagen van vroeger herinnert
hij zich goed: 'Indische gastvrijheid
en gezelligheid, daar voel ik me lek
ker bij. Dat er een tafel staat met
schalen, lekker opscheppen, eten.'
'Ja?', vraagt Maja en kijkt haar zoon
aan. Je kunt wel zien dat ze het leuk
vindt om dat te horen, 'we zaten ook
lekker op het balkon, overal met
bordjes op schoot.'
'Daar denk ik graag aan terug.
Vooral nu het steeds stiller wordt op
verjaardagen. De oude generatie
sterft uit,' zegt Gaston.
'Weet je nog,' gaat zijn moeder ver
der, 'vroeger moest je bij Hollandse
vriendjes buiten de deur wachten tot
ze klaar waren met eten. En bij ons
schoven ze altijd aan.'
Maja Taument volgt de carrière van
haar zoon al vanaf zijn zesde jaar. Hij
maakte deel uit van een selectie met
de beste spelers van Haagse amateur
clubs. Tot hij ontdekt werd door
Wim Jansen, destijds jeugdtrainer bij
Feyenoord.
Gaston: 'Eigenlijk had Wim Jansen
mijn broer Gilbert op het oog, maar
die raakte geblesseerd aan z'n knie.
Toen zagen ze: Hé, er loopt nog zo'n
Taumentje rond, en mocht ik naar
Feyenoord. Maar Gilbert heeft zelf
ook nog aan het betaald voetbal gero
ken. We hebben zelfs nog een keer
tegen elkaar gespeeld voor de
Amstelcup. Hij bij Excelsior, ik bij
Feyenoord. Hij was verdediger, zodat
we soms recht tegenover elkaar ston
den.'
In 1988, net achttien jaar, begon
Gaston bij Feyenoord. Samen met
Jeffrey Senn van Basel reisde hij iede
re dag met het openbaar vervoer
Foto: Ronald Brokke
naar de Kuip. Jeffrey was zijn beste
vriend en volgens Gaston het grootste
talent van Feyenoord, maar hij is op
jonge leeftijd tragisch om het leven
gekomen.
Het eerste seizoen speelde Gaston nog
bij de jeugd en hij werd ook nog even
uitgeleend aan satcllictclub Excelsior,
maar na terugkeer behoorde de rech
tervleugelaanvaller steevast tot het
basiselftal. Na zeven magere jaren -
het rommelde zelfs wat in het Legioen
- bloeide Rotterdam weer helemaal
op. In vijf jaar tijd won Feyenoord vier
keer de beker, één keer de
Nederlandse supercup en in 1993
werd de ploeg voor het eerst in negen
jaar weer landskampioen. Het elftal
van John de Wolf heeft de club uit het
financiële slop getrokken.
Gaston Taument was zonder twijfel de
beste rechtervleugelspits van
Nederland. Logisch dus dat Dick
Advocaat hem in 1994 meenam naar
het WK in de Verenigde Staten. Maar
door ziekte kon Gaston pas in de wed
strijd tegen Saoedi-Arabië invallen. In
de 87ste minuut maakte hij het win
nende doelpunt: 1-2. Nederland kon
door naar de volgende ronde.
Gaston: 'Miljoenen mensen uit alle
windstreken kijken naar dat podium.
Op dat moment, zover van huis, besef
je niet wat je losmaakt in Nederland.
Bovendien is het heel mooi om met en
tegen de beste voetballers van de
wereld te spelen.'
Er was een sterk saamhorigheidsgevoel
tussen Surinaamse voetballers. Dat
begon bij Ajax bedenk ik me nu. Jij,
bleek ook uit eerdere interviews, hebt je
daar altijd van afzijdig gehouden.
Gaston: 'Ik heb een Surinaamse vader
en een Indische moeder, maar nooit
de behoefte gevoeld om bij een
bepaalde groep te horen. Ik heb bij
voorbeeld nooit een speciale band
gehad met Indische of Molukse voet
ballers. Ik kijk nooit naar kleuren. Het
zijn vooral andere mensen die mij pro
beren te plaatsen. Molukkers en
Indische mensen denken nogal eens
dat ik Moluks ben, Surinamers dat ik
Surinaams ben - beginnen ze
Surinaams tegen me te praten, maar ik
kan het ternauwernood verstaan.
Zolang ik m'n eigen gang kan gaan,
vind ik het allemaal best.'
Gaston gaat liever zijn eigen gang. Is
dat niet een typisch Indische karakter
trek, probeer ik voorzichtig. Maar ook
moessQn
28
