de ritueel plaats. Bijna elke morgen
riep mevrouw Van der Velde: 'Lucie,
opstaan!' - 'Lucie, ga je baden' -
'Lucie, je ontbijt staat klaar.' - 'Lucie,
je komt te laat.' - 'Lucie, vergeet je
tas niet' - 'Lucie, ben je nog niet
weg'. Ze riep altijd heel erg hard. Zo
hard dat we het vanuit onze keuken
en badkamer konden volgen. Ik was
een beetje bang voor de kenau-achti-
ge stem van mevrouw Van der Velde.
Ik maakte al gauw kennis met
meneer en mevrouw Van der Velde.
Niet lang daarna noemde ik ze opa
en oma. Opa deelde mijn belangstel
ling voor nieuwe auto's. Hij verza
melde prospectussen van nieuwe
auto's voor mij. Onder het mom dat
hij een nieuwe auto wilde kopen peu
terde hij de prospectussen los van de
dealers.
Mijn vader was arts en kende opa
Van der Velde daardoor van
Apotheek De Vriendschap in
Soerabaja. Ik ben later vaak in de
apotheek geweest. Zij hadden een
groot assortiment dropjes, gomballen
en andere soorten snoep. Dat was
voor mij meer een lekkernij dan een
geneesmiddel.
In 1937 werd prinses Beatrix gebo
ren. Wij deden een wedstrijd wie het
het eerst zou weten wanneer de prin
ses geboren was. Wanneer we het
wisten hadden we afgesproken de
vlag te hijsen. Als ik me het goed
herinner hebben de Van der Veldes
deze wedstrijd gewonnen.
Uit logeren
In april 1939 vertrokken wij van
Soerabaja naar Nederland. Voor het
vertrek logeerden wij enige weken bij
de familie Van der Velde. Zij waren
toen al naar de Sumatralaan, aan de
andere kant van de kali Brantas, ver
huisd. Zij hadden daar een heel
mooi, groot huis met een enorme
tuin. Zij hadden een stel grote hon
den en twee kleine tackles, Tokketok
en Mousemous. Toen wij daar
logeerden heeft opa Van der Velde of
iemand anders, dat weet ik niet
zeker, een krokodil doodgeschoten.
We konden het dode dier in de tuin
komen bewonderen. De familie Van
der Velde had verschillende opgezette
krokodillen in huis. Maar dit was de
eerste keer dat ik een krokodil zag die
net dood was.
Eind 1939 waren gingen we weer
naar Soerabaja. Ook toen logeerden
weer enige tijd in de Sumatralaan.
Het was kerstvakantie en in Europa
woedde de Witte Oorlog tussen
Finland en Rusland. Lucie volgde
het verloop van deze oorlog in de
Cineac. Zij ging daar twee, drie keer
per week heen om maar niets van die
oorlog te missen. Wij waren voor
Finland en zagen met lede ogen hoe
de Finnen verloren. Maar ze vochten
als leeuwen. Ik vond het geweldig om
te zien. Het sneeuwlandschap. De
witte uniformen van de Russen en de
Finnen, afgezet met wit bont.
Ontmoetingen
In Nederland verbleven wij enkele
maanden in Utrecht. Daar bezochten
we Mini van der Velde in haar flat.
Zij had een poesje. Toen ik vijf jaar
oud was heb ik een keer gekeken hoe
de poes het vond als ik haar in een
valiesje aan een lang touw van het
balkon naar beneden liet zakken. Ik
geloof dat de poes erg onrustig werd.
Toen ik dat zag heb ik gelijk de valies
weer naar boven heb gehesen. De
poes was niet erg van dit reisje
gediend.
In september 1939 heeft mijn moe
der met Mini van der Velde, mijn
nichtje, en ene Mienke een bezoek
van een week aan Londen gebracht.
In januari 1941 werd in Batavia mijn
zusje geboren. Zij werd naar twee
vriendinnen in Soerabaja genoemd,
Nellie Catharina. Nellie naar Nellie
Vermeulen en Catharina naar oma
Van der Velde. Ik kan me nog goed
herinneren dat mijn vader naar
Soerabaja belde om te vragen hoe
Catharina precies gespeld moest
worden. Moest dat nou met een 'k'
of met een 'c' aan het begin.
In 1946 heeft Huib van der Velde,
inmiddels tandarts geworden, ons
bezocht in Batavia. In de jaren tach
tig ontmoette ik Meta van der Velde
in een verpleeghuis waar zij ook
overleden is. Op de begrafenis van
Meta in Wageningen heb ik voor het
laatst Mini en Lucie ontmoet. Mini
was geëmigreerd naar de Verenigde
Staten, I mcie woonde ergens in
Nederland. Dit was mijn verhaal over
m'n vriendschap met de
Apothekersfamilie Van der Velde.
ndschap
47 ste jaargang - nummer 5 - november 2002
17
