>ntvangt u
je recepten
hapjeS van
door Ciska Cress
Met tranen in mijn ogen en een ontzettend zwaar hart heb ik
weer afscheid genomen van mijn vrienden. Deze keer voor
iets langer, want bij mijn thuiskomst in Nederland wacht mij
een verhuizing en die neemt zeker een paar maanden in
beslag alvorens ik weer op orde ben.
Te bedenken dat ik amper ben bijge
komen van de renovatie van mijn huis
in Sukabumi. Dat opknappen daar
heeft ook veel meer tijd gekost. De vij
vers hebben wij weer dichtgegooid
met aarde en leuke tuintjes van
gemaakt. We hebben geprobeerd de
vijvers met daarin een aantal visjes te
houden, maar elke dag had ik visite
van ongeveer twintig katten, zowel
binnen als buiten. Hoe ze binnenko
men is me een raadsel, waarschijnlijk
via het dak het balkon op.
Ik heb ondertussen ook met alle buren
kennis gemaakt. Erwan Albiasa, mijn
linkerbuurman, is leraar op een lagere
school. Snel raakten wij aan de praat
over van alles en nog wat, en hij
nodigde me uit om een dagje op
school mee te maken. Twee dagen
later werd ik om acht uur 's morgens
opgehaald door een ojek. De school is
gevestigd in een kampong in de ber
gen en na een lange en ontzettend
mooie rit op de brommer (auto's kun
nen hier niet komen), werd ik met
open armen ontvangen door Erwan en
het hoofd van de school Ibu Titi Hati.
Meteen werd me een kopje thee voorge
zet en ik werd voorgesteld aan de andere
leraren. De school Sekolah Dasar Negeri
Babakan 3 is opgericht in 1977 door de
pemerintah kabupaten Sukabumi (de
gemeente Sukabumi)De school heeft
250 leerlingen en het aantal leerlingen
per klas verschilt nogal. Eén Idas heeft
27 leerlingen en een andere klas heeft er
maar liefst 68. De school heeft zes klas
sen en acht leraren. Deze school is voor
gezinnen die geen schoolgeld kunnen
betalen, degenen die wel iets kunnen
missen betalen 3500 rupiah per maand.
Lesmateriaal, schriften en pennen krij
gen zij van de school. Omdat ik niet met
lege handen wilde komen, heb ik in
Bandung vier kijkdozen met opgezette
vlinders en andere insecten gekocht voor
de biologieles. U kunt zich voorstellen
hoe groot de blijdschap van de kinderen
en leraren was.
Tijdens de rondleiding door de school
werd ik omringd door gillende kinderen
en in elke klas werd ik begroet met een
traditionele begroeting: je geeft een slap
handje, het kind pakt je hand, geeft een
handkus en brengt het naar zijn of haar
voorhoofd. Dat is ontroerend maar ook
erg vermoeiend om 250 keer je hand op
te tillen.
Wat ik tijdens de rondleiding zag is met
geen pen te beschrijven. De lokalen, stuk
voor stuk, zijn hard aan renovatie toe.
Grote gaten in het dak, delen van de
muren verzakt of kapot. Je kunt van de
ene klas naar de andere kijken door de
kapotte muren. En als het hard regent
moeten de kinderen van het ene deel van
het lokaal naar het andere deel verhui
zen.
Buiten de school staat een ingestort
gebouwtje dat dienst doet als toilet.
Ongetwijfeld was dat vroeger heel mooi
geweest, maar helaas is het nu niet meer
mogelijk om naar het toilet te gaan. Voor
de jongens is het geen probleem, want
die plassen wel in de open lucht, maar
de dametjes willen voor geen goud te
kijk staan. Heel soms ontvangt de school
giften, dit geld wordt gebruikt om het
hoognodige materiaal te kopen om het
een en ander te repareren.
Wat ik mij van vroeger nog vaag kan
herinneren is dat wij naar school een
trommeltje met nasi goreng meekregen
om in de pauze te kunnen eten. Ook de
kinderen hier willen graag buiten de
deur berjajan, snoepen. Voor 100 rupia
kopen ze dan een stukje pisang goreng
of een tusuk baso. Buiten de school
staan een aantal kaki lima's. In het half
uurtje pauze rennen de kinderen naar
deze stalletjes. De school is van zeven
uur 's morgens tot en met twaalf uur en
van tien tot half elf is er pauze.
i4 moessQn
