Maggie McNeal. 'We hebben alle
maal meegedaan aan het Songfestival
en touren nog steeds met zijn drieën
door het land. We hebben een vol
programma. De meeste optredens
die we doen, zijn in besloten kring.
Bedrijfsfeesten bijvoorbeeld. Maar
we treden ook wel in het openbaar
op. Een optreden op de Gay Pride of
straks in augustus tijdens een song
festivalavond in de Efteling. Ik ben er
ook wel trots op dat Patricia Paay
met haar Starsisters, en Patty Brard
in navolging van het succes van de
Dutch-Divas nu ook opnieuw zijn
begonnen met zangtrio's. Het is toch
leuk om trendsetter te zijn.'
Brabant
De familie Reemer kwam in 1958
met de Willem Ruys aan in
Rotterdam. Na een lange busrit wer
den ze als enig Indisch gezin afgezet
in St. Michielsgestel. Samen met
haar ouders, Frans en Nel Reemer,
en haar broertje Frenlc en zusje
Myrna woonden ze boven een café.
In Nederland kreeg Sandra er nog
een broertje en zusje bij, Chris en
Marina.
'Het was wel een bijzondere situatie.
Wij als enig Indisch gezin in een
klein dorpje in Brabant. Je merkte
gewoon dat we elkaar in het begin
een beetje zaten te besnuffelen. Het
was natuurlijk best wennen. Ze had
den daar nog nooit iemand met een
kleurtje gezien. Dat snap ik wel. Wij
spraken van huis uit algemeen
beschaafd Nederlands. Daar spraken
ze voornamelijk Brabants. In het
begin verstond ik er geen woord van.'
'De ontvangst in St. Michielsgestel is
nooit kil geweest. Integendeel. Het
zijn eerlijke mensen die altijd recht
door zee zijn. Ik heb me er altijd wel
kom gevoeld. De mensen waren
geïnteresseerd in elkaar. En daar gaat
het om. Ze accepteerden ons zoals
we waren.'
'Ik ben nooit opgevoed met het idee
een Indische Nederlander te zijn.
Dat is een typisch tweede-generatie-
verschijnsel, denk ik. Maar op een
gegeven moment kom je toch dingen
tegen die niet bij je passen. Dan ga je
nadenken over waar je vandaan
komt. Ik hou bijvoorbeeld niet van
mensen die grof in de mond of plat
vloers zijn. Ik vind het belangrijk dat
mensen weten wat hun plaats is.
Daar bedoel ik niets negatiefs of iets
onderdanigs mee. Ik bedoel dat je
gewoon weet wie je bent. Dat je trots
bent op wie je bent.'
Knikkende knieën
Sandra's vader, Frans Reemer, heeft
een belangrijke rol gespeeld in het
begin van haar carrière. Tot haar
zeventiende, het moment dat ze
samen met Andres een duo vormde,
begeleidde hij haar. 'Mijn vader heeft
mij leren zingen. Ik was als kind
natuurlijk nogal speels. Wanneer ik
niet uit mezelf mijn stemoefeningen
deed, zette hij me er steeds toe aan.
Zonder zijn steun was het nooit
gegaan zoals het nu gegaan is. Hij
staat aan de wieg van mijn leven als
zangeres.'
In St. Michielsgestel deed Sandra
mee aan haar eerste talentenjacht.
Het was haar eerste optreden en ze
stond daar met knikkende knieën. Ze
zong RockinBilly van Ria Valk. Ze
werd laatste en verdiende vijf gulden.
Dat was ook het moment dat vader
Frans besloot Sandra te leren zingen
en haar broer Frenk gitaar te leren
spelen. Sindsdien gingen ze samen
van talentenjacht naar talentenjacht
in de hoop ontdekt te worden.
Naarmate de tijd verstreek, wonnen
ze meer en meer.
'De andere deelnemers zonk op een
gegeven moment de moed al in de
schoenen wanneer wij binnen kwa
men. Ze hadden zoiets van daar heb
je Sandra en Frenk weer. Die zullen
toch wel weer winnen. Op een keer
zat er iemand van een platenmaat
schappij in de zaal. Hij kwam na
afloop naar me toe en vroeg of ik een
keer auditie wilde doen. Ik was toen
tien jaar oud. Een jaar later ver
scheen Al Di La, mijn eerste single.
Ik geloof dat die het wel goed deed.
Als elfjarig meisje hou je je niet zo
met verkoopcijfers bezig. Maar hij
zal het wel goed hebben gedaan
anders was ik vast niet zo lang door
gegaan met zingen.'
Sandra staat op en loopt naar
iemand toe. Het is Frenkie. 'Mijn
broertje,' zegt ze lachend. 'We gaan
samen op de foto voor het theater.
Tweede Paasdag gaan we voor het
eerst sinds dertig jaar - "drieënder
tig jaar", vult Frenkie haar aan -
weer samen optreden. Op Tweede
Paasdag in het theater in Den Bosch.
Gewoon voor de lol. Vrijdag gaan
we een liedje uitkiezen en oefenen.'
1 rouw
'Ik heb tijdens mijn leven ontdekt
dat het heel belangrijk is altijd trouw
aan jezelf te blijven. Dat is belang
rijk. Een goed voorbeeld hiervan is
mijn televisieperiode. Achteraf
gezien voelde ik me daar niet happy.
Ik volgde mijn hart niet. Ik werd
daar geleefd. Het presenteren op
zich is erg leuk. Alleen het gedoe
eromheen niet. Ik was nooit echt
mezelf op televisie. Maar ik had die
jaren voor geen goud willen missen.
Pas toen ik in 1999 De
Songfestivalkenner van de eeuw pre
senteerde met Jan Rot was ik voor
het eerst mezelf op televisie. Dat was
voor een groot deel de verdienste
van Paul de Leeuw. Het was zijn
programma, hij gaf je ruimte jezelf
te zijn. Paul is echt een scheet. En
het onderwerp lag me natuurlijk.
Het is ook bijzonder om een publiek
te hebben dat allemaal songfestival-
gek is. Alle neuzen dezelfde kant op.
Dat werkt erg prettig.'
Alles bij elkaar is Sandra Reemer
een gelukkig mens. In harmonie met
zichzelf. 'Ik heb altijd kunnen doen
wat ik leuk vind. Zingen. En de
keren dat ik niet deed wat ik wilde,
was het mijn eigen schuld. Ik heb
ondertussen nee leren zeggen. Met
mijn muziek kan ik mensen blij
maken. Ik kom overal in het land en
verdien er nog mijn brood mee ook.'
47 ste jaargang - nummer 11 - mei 2003
