Bankwan
Als liefhebber van, vooral Indisch,
koken lees ik de artikelen van Ciska
Cress altijd met veel belangstelling.
Helaas moet ik reageren op haar
verhaal over Asinan manis Cibadak
in Moesson van juli 2003.
Op pagina 11 heeft ze het over 'de
vrucht van Bankwan'. De gebruike
lijke spelling is Bangkoang en het
is geen vrucht maar een knol van
Pachyrrhizus erosus. Zie mijn
artikel over Knollen in Moesson
van mei dit jaar (pagina 35). Bij
Xotus Delft en op de markt in
Leiden zijn ze geregeld te koop.
Ze zijn dus helemaal niet moeilijk
te krijgen in Nederland.
M.M.J. van Balgooy, Rijnsburg
Gouden generatie (1)
Vergrijzing wordt het genoemd.
Het wordt soms ook de grijze golf
genoemd. Soms voel ik me haast
schuldig dat ik tot die generatie
behoor. Het ABP moest door de
klappen op de beurs een kapitaal
zien verdwijnen. De pensioenen
worden onbetaalbaar. En dan
komt Moesson. In de boeiende
serie over schrijfsters door Vilan
van de Loo lees ik: 'In ons midden
leeft een gouden generatie, zij die
zelf Indië hebben gekend.'
Een gouden generatie wordt het
genoemd. Heerlijk, daar hoor ik
graag bij. Bedankt Vilan!
H. van Zijp, Wassenaar
Gouden generatie (2)
Met veel belangstelling las ik in het
augustusnummer het artikel van
Vilan van de Loo over schrijfsters
uit het damescompartiment. Op het
eind spreekt zij de wens
uit, dat de levensverhalen van hen
die Indië nog gekend hebben
opgetekend moeten worden zolang
het nog kan. In principe bezit
iedere zeventigplusser zo'n schat
en die wordt maar zelden door de
familieleden erkend. Op die manier
gaat dit erfgoed vaak verloren.
Maar net als Vilan van de Loo ben
ik als 'gewoon Hollands meisje' in
de ban geraakt van de Indische
cultuur en geschiedenis. Net als
zij ben ik van mening dat de
Indische zeventigplussers een wel
héél bijzondere schat met zich
meedragen. Vanuit mijn fascinatie
en betrokkenheid ben ik daarom
zelf een uitgeverij begonnen
om dat Indisch erfgoed vast te
houden. Vanuit een zelfde
wens als Vilan: opdat wij generaties
lang kunnen onthouden wat
Indië was...
Sophie Aalbers, Lichtenvoorde
Atomic Boys
Ik was verrast toen ik op pagina 13
van het augustusnummer een grote
foto zag van de Atomic Boys.
Ik heb namelijk van 10 juni tot
16 juli 1946 in het Prinses
Irenekamp in Bangkok gezeten, een
Nederlands herenigings- en door
gangskamp. Hier werden mijn broer
Piet en ik, na de Japanse bezetting,
herenigd met mijn moeder, mijn
stiefvader en mijn zus Tineke, mijn
halfzusje Astrid en mijn halfbroertje
Michiel. We wachtten in Bangkok
op transport naar Nederland.
Op 29 juni 1946 zou er ter ere van
de verjaardag van Prins Bernhard
een groot feest worden gevierd.
Omdat ik nogal aardig kon tekenen
vroeg de kampleiding mij een
opvallende poster te maken met de
aankondiging van het feest.
De Atomic Boys waren de hoofd
attractie van het feest. Zij waren
toendertijd erg bekend in Bangkok.
De poster zelf heb ik helaas niet
meer. Mijn zus Tineke was die
dag ook jarig. Dubbel feest dus.
W. Meelhuysen, Maassluis
Otto van Eersel
Otto van Eersel. ik las zijn naam
in de kunstbijlage van Moesson mei
2003. Zijn naam roept
herinneringen op uit mijn jeugd.
Hij kan prachtig tekenen. Een
indianenkop? Een paar minuten
later drukt hij me een papier in
handen met een mooie kop en
profil met een verentooi en al. Ik
heb al die tekeningen nog, ze zijn
me dierbaar. Over mijn portret
heeft hij langer gedaan (gelukkig
niet abstract)We verloren elkaar uit
het oog, tot we elkaar na vele jaren
weer ontmoetten in de trein. Hij
had een map onder zijn arm met
enige werkstukken. Of ik ze wilde
zien. Natuurlijk wilde ik ze zien. Ik
bekeek de eerste en mijn stilzwijgen
lokte zijn vraag uit. 'Hoe vind je
het?' Ik wist niets beters uit te
brengen dan: 'Wat moet het
voorstellen?' Hij keek mee, pakte
het vel uit mijn handen en draaide
het om. 'Je hield hem op zijn kop,'
antwoordde hij. Het hielp me
overigens niets want ik zag nog
steeds niet wat het voorstelde.
Ik ben geen kunstkenner, maar ik
vond het wel jammer dat iemand
met zijn gave op de abstracte kunst
was overgegaan. Het is fijn te weten
dat het goed met hem gaat.
Ik hoop van harte dat het hem aan
waardering van zijn werk niet zal
ontbreken.
Hanneke Rosbach, Venezuela
Brieven
De inhoud van de ingezonden brieven valt
buiten de verantwoordelijkheid van de redactie.
Brieven maximaal 250 woorden.
48 ste jaargang - nummer 3 - september 2003
41
