Vv
'Ik ben geen religieus persoonmaar fiet is wel zielsliefde'
dest\eeedes\
rondes
derde/
ronde/
Hoe Hans als Kweetniet alle kinderharten steelt
Hoe Nederland Claire's tftuisèasis werd
hotelkamer in moeten duwen. Dat deed hij voor mij, maar ook
voor zichzelf; hij werd gek van mijn gezeur.'
Claire: 'En ik was net een paar dagen ziek geworden. Bovendien
had ik wel een relatie, maar dat was niet echt een topper. Ik was
meer met mijn vak bezig. Daarom wist ik in het begin ook niet hoe
ik met mijn gevoelens voor Hans moest omgaan.'
Hans: 'Ik was zelf ook onzeker.'
Claire'En zenuwachtig. Ik was in bepaalde dingen wel wereldwijs,
maar met zoiets niet. Je weet niet wat er binnenin met je gebeurt,
moet je je gevoelens de vrije loop laten? Maar bij Hans kreeg ik dat
gevoel van herkenning, dat veilige gevoel. Het was meteen zoals
het hoort.'
Hans: 'Ik was zevenentwintig, Claire negentien. Wij hadden bei
den littekens van vorige relaties overgehouden dus dan ben je
extra voorzichtig. Ik ben zelfs eerder getrouwd geweest, maar dat
is niet goed afgelopen. Ik ontdekte dat mijn toenmalige vrouw al
een paar jaar met iedereen aan het rommelen was. Toen de schei
ding er door was dacht ik; ik vertrouw geen vrouw meer, want ze
zijn allemaal zo.'
'Toen ik nog op school zat, knipte ik altijd plaatjes uit van lange
mensen met blond haar. Ik had altijd gedacht dat ik zo'n man
wilde. In het begin had ik totaal niet door dat Hans Indisch was. Je
ziet het simpelweg niet. Je ziet het gezicht en de vorm, je ziet de
uitstraling van die persoon, maar je ziet niet de verpakking. Toen
ik naar mijn moeder ging en een foto van Hans bij me had, keek ik
er goed naar en ik herinner me het moment nog dat ik dacht: héé,
hij is best wel klein en oh, hij heeft donker haar! Dat verbaasde me
wel, dat hij niet lang en blond was.'
'In die tijd, in Engeland, waren blanke meisjes alleen met blanke
jongens. Dat was in alle grote steden zo: in Liverpool, Manchester,
maar ook in Londen. Ook mensen uit India, Pakistan of uit de
Carribean gaan niet met elkaar om. Op de ramen van winkels han
gen plakkertjes waarop staat 'Geen Indiërs', 'Geen Blanken' of
'Geen Paki's'. Op de theaterschool in Londen, waar ik op zat, was
het iets anders, maar toch. Mijn moeder was eigenlijk nogal
racistisch, maar ze heeft nooit iets gezegd.'
Hans: 'Na Venetië ben ik met de jongens van Solat naar
Zwitserland gegaan; we hadden weer opdrachten in verschillende
discotheken. Totdat ik een aanbieding kreeg van de Pepe Lienhard
Big Band, de begeleidingsband van Udo Jürgens. Ik heb de baan
aangenomen en heb me tien, elf maanden helemaal het apezuur
gewerkt. Elke dag minstens zestien uur werken. Ik had de leiding
over alles. Na die maanden liep ik op mijn tandvlees.'
Claire'Maar wel al die tijd brieven schrijven, hè.'
Hans: 'Absoluut, we schreven elkaar om de twee dagen. Ik heb nog
zo'n pak liggen. En ik maakte cassettebandjes met liefdesliedjes
erop. We belden haast elke dag. Zoals die keer dat jij moest werken
in Finland en het muntje vast zat in zo'n telefooncel.'
Claire: 'Toen hebben we vier uur gebeld! Je hebt elkaar zoveel te
vertellen, je maakt veel mee. En we praatten over alles. Ik heb in
die periode nooit gedacht dat het niet door zou gaan met Hans,
omdat we niet in hetzelfde land woonden. Ik was teruggegaan
naar Engeland en mijn moeder was positief over mijn relatie met
Hans. "Ga maar, doe maar", zei ze. Ik had een goed contact met
mijn moeder. Ze vond het niet fijn dat ik vaak op reis was, maar ze
gaf me de vrijheid om mijn geluk te zoeken. Dus ik kwam naar
Nederland, en dat was fantastisch. Vanaf 1981 werd het mijn thuis
basis. Ik ben als showdanseres bij Penny de Jager begonnen, daar
na bij de Willem Ruis Show, Holland Showballet. Ik reisde de hele
wereld over.'
Hans: 'Ik ging in 1985 als geluidstechnicus bij de Meneer Kaktus-
show werken. Meneer Kaktus speelde toen in hele kleine theater
tjes en zaaltjes. Toen Larry Jackson, de derde Kweetniet, een keer
ziek was, viel ik voor hem in. Zo is het balletje gaan rollen.'
'De rol was zo onbevangen, ik kon me helemaal uitleven, ik kon
mezelf zijn. Het waren de allerbeste collega's die er waren, nooit
gezeik, iedereen ging er hélémaal voor. Peter-Jan (Rens, SvR) en ik
gingen echt tot aan het gaatje. Dan moest Annemiek (Hoogendijk,
mevrouw Stemband, SvR) er tussenkomen om ons uit elkaar te
halen. Ik weet nog die keer dat we elkaar moesten slaan, zogenaamd
dus. Wat doet Peter-Jan, hij mept me echt! Dus ik mep hem terug, hij
mij weer... Gód, we hebben zoveel plezier gehad. Als je al die kinde
ren hoort krijsen en joelen. Het is absoluut het allerleukste dat ik
gedaan heb. En omdat er geen geluidsman was, heb ik Claire opge
leid tot geluidsvrouw, later deed ze ook de productie bij de show.'
Claire: 'Dat was zo'n leuke tijd.'
Hans: 'Er was alleen een situatie waar ik er niet tegenop kon. We
deden een show in het AMC en ze hadden ons gevraagd of we
nog naar de kinderafdeling wilden gaan. Het Emma-kinderzie-
kenhuis was daar net naartoe verhuisd. Ik ging er vol goede moed
heen. Zag ik die kinderen met kanker liggen. En die ouders. Dan
bots je zo tegen die droefenis, ik zag de wanhoop van die ouders,
daar kwam ik mezelf wel tegen. Na de eerste kamer zei ik: dit ga
ik niet trekken. Peter-Jan wel, hij kon die knop omzetten. Mij
lukte dat niet, en dat zou me nu ook niet lukken. Ik kan mijn
emoties niet uitzetten.'
14 moesson
