k
de;
rondes
De Valentines Day Top Ten van Hans en CCaire
Praten, praten, praten
1) How Do you Keep The Music Playing- James Ingram
with Patti Austin
2) The Secret Garden- Ouincy Jones
3) I Believe In Love- Kenny Loggins
4) So Close To You- Dina Carroll
5) My, My, My- Johnny Gill
6) In This Love Together- A1 Jarreau
7) Love's Here To Stay- Ella Fitzgerald Louis
Armstrong
8) Baby Come To Me- Patti Austin
9) I Would Do Anything- Kenny Loggins
10) My Funny Valentine- Chet Baker
meer op de gang doorgebracht dan in het leslokaal. Ik had ook geen
gezag boven me. Mijn vader was overleden en er waren geen ooms.
Mijn opvoeding kwam meer van onze lieve Indische buurvrouw
Tante Tine, vrienden en de padvinderij. Mijn moeder werkte hard
om mijn broertje Cees en mij een goede opleiding te kunnen geven
en ik neem haar niets kwalijk, maar ze was wel erg streng. Als ik te
laat thuis kwam voor het eten, had ze alles al weggegooid. Moest ik
's nachts stiekem uit de koelkast snoepen, of ik bracht flessen weg
om voor het statiegeld een patatje te halen.'
'Vanaf een jaar of zes, zeven, was ik een straatjochie en was de baas
van een groepje buurtjongens, een "gang" zou je zoiets nu noemen.
We haalden gewoon kattenkwaad uit, niks ergs, maar ik kwam
nooit op tijd thuis. Daarom, als Claire en ik hadden afgesproken dat
we om zes uur zouden eten, kwam ik rustig pas om acht uur aan.
Dat kun je een paar keer doen, maar dan is het genoeg. Al heeft
Claire meer geduld dan je je kunt voorstellen.'
Claire: 'Ik had daar wel een probleem mee. Bel dan gewoon dat je
later komt! Pas na jaren ontdekte ik waarom ik daar zoveel proble
men mee had; toen ik tien jaar was heb ik op een dag uren bij de
bushalte gewacht tot mijn vader thuiskwam, maar hij kwam niet.
Hij kwam dat hele weekend niet en niemand heeft me ooit verteld
waarom niet. Later bleek dat hij was overleden na een auto-onge
luk. Pas na jaren, toen ik mezelf beter leerde kennen, kon ik verkla
ren waarom het zoveel pijn deed als Hans niet kwam opdagen.'
Hans: 'Het duurde vrij lang voordat ik besefte dat ik haar pijn deed.
Maar je moet elkaar de tijd geven om daar over na te denken.'
Hans: 'Ergens over praten is misschien wel erg onindisch, maar toch
heb ik me nooit een Hollander gevoeld. En toen we naar Cimahi en
Bandung gingen om de roots van mijn moeder en van mezelf te zoe
ken, besefte ik opeens dat ik ook niet Indonesisch ben. Ik ben kosmo
politisch en waar ik ook ter wereld zit, ik zal altijd proberen mensen
op te vrolijken.'
Claire: 'Hans heeft jonge vrienden van zestien jaar maar ook hele
oude; iedereen komt naar hem toe omdat hij zo open is. Ik zelf heb
weinig vertrouwen in mensen, terwijl ik dat wel moet hebben. Ik laat
ze maar beetje bij beetje dichterbij komen. Maar ik heb het moeilijker
met hem; hij vertrouwt iedereen.'
Hans: 'Dat klopt. Ik heb vertrouwen in de hele mensheid. Ook zake
lijk. Claire waarschuwt me daar regelmatig voor. Maar je schept je
eigen omgeving, wat je geeft krijg je ook terug. En doordat ik zo ben,
kan ik bij mijn vrienden en collega's altijd mijn hart uitstorten.
Tuurlijk, er zijn mensen die misbruik van je maken, maar die mensen
doen dat hoe dan ook, bij jou of bij iemand anders. En als mensen
écht niet te vertrouwen zijn, voel ik dat wel. Ik ben van mening dat
alles uit eenzelfde energie komt, van een steen tot de mens. En uit
eindelijk gaat het ook weer naar hetzelfde terug. Daarom heb ik zo'n
grenzenloos vertrouwen en geloof dat we allemaal hetzelfde zijn. Wij
zijn allebei niet religieus, maar aan de andere kant misschien ook
weer wel. Het belangrijkste is compassion, medeleven, mededogen en
liefde voor de ander. Maar om dat, in deze maatschappij, te bereiken,
dat lukt je vaak niet. Vooral met zaken doen gaat dat niet.'
'Ik kan geen kranten lezen. Als ik het doe neem ik het voor kennisge
ving aan, maar als ik het écht lees, heb ik erg veel verdriet. Die leraar
die in Den Haag is neergeschoten, dat doet zo verschrikkelijk veel
pijn. Daar kan ik niets aan doen. Zo ver reik ik niet. Ik kan niet op dat
schoolplein gaat prediken. Misschien kan ik het wel doen, maar het
werkt niet. Je moet in je naaste omgeving iets doen. Ik zie het als een
steen die je in het water gooit, die rimpeling die er dan ontstaat. Wat
jij bij een ander bereikt, kan die ander misschien wel doorgeven.
Daarom ben ik gelukkig als ik iemand aan het lachen kan maken.'
Claire: 'Na bijna vijfentwintig jaar zijn we samen tot één gegroeid.
We weten nog steeds waar het om gaat in het leven; gelukkig zijn
met jezelf, elkaar én met je omgeving.'
16 moesson
