Ze voelt zich bevrijd, heeft niets meer te verbergen én kan
aanblijven als gemeenteraadslid bij de PvdA in Amsterdam.
Karina Schaapman schreef in haar boek over
haar weinig rooskleurige verleden als prostituee. 'Je mag
alles vragen, ik heb nu geen geheimen meer.'
DOOR SHEILA VAN RHOON O FOTOGRAFIE VINCENT MENTZEL
Opluchting
na de biecht
'De reacties zijn overweldigend, ik heb er honderden gekregen,
echt gewéldig.' Karina Schaapman (i960) legt de net binnengeko
men brief van een predikant op tafel. De man complimenteert
haar met haar boek en het voorbeeld dat ze voor anderen kan zijn.
'Ik dacht dat mijn boek echt een vrouwenboek was, maar nu blijkt
dat het iedereen aanspreekt; jong, oud, man, vrouw. Dagelijks krijg
ik tientallen e-mail's van zestien-, zeventienjarigen die smullen
van mijn boek. Ook verbazingwekkend veel vrouwen mailen:
"Mijn man huilt nooit, maar toen hij jouw boek las moest hij hui
len!" En ouderen reageren ook. Door mijn boek komen er allerlei
herinneringen bij ze boven. Sommige oudere Indischen spreken
me op straat aan over de hoofdstukken over discriminatie. "Dat
was echt zo, wat jij beschrijft", zeggen ze dan. Ze vinden het gewel
dig dat er iemand is die het zegt, die het navertelt. Dat had ik nooit
verwacht te bereiken met mijn boek.'
Karina Schaapman schreef in de zomer van 2003 haar verleden op.
Over haar Indische moeder en haar jeugd in armoede, over discri
minatie, haar tijd bij het circus, haar zwerfperiode en over de
meest pijnlijke periode en hetgeen haar volgens eigen zeggen
chantabel maakte: de tijd dat ze straatprostituee was en bij de
Satanskerk in Amsterdam werkte, een berucht bordeel waar seks-
shows en bananenacts werden gehouden en dat begin jaren
tachtig werd opgeheven wegens belastingfraude.
moesson
