Poirrié's perikelen
Agenda
De rampokkerij
Varia
april-mei
Een zondagmiddag met
Yvonne Keuls
De Koninklijke Reistafel
tips@moesson.com
Als er soldatenbloed door je aderen
vloeit, is het hoogst twijfelachtig
dat je in de burgermaatschappij
zult slagen. Zelfs als je voor de wereld van
de schijn kiest en de liefde voor het solda
tenspel ombuigt om op het toneel je
brood te verdienen, zul je merken dat dit
zo goed als onmogelijk is.
Mijn zus Gon vindt dat dit op mij van toe
passing is. En zij kan het weten, want ze
stond er met de neus bovenop toen twee
toneeluitvoeringen door mijn toedoen in
het water vielen.
Voorzeggen
De eerste flop betrof de première van de
sprookjesklassieker Dromenland, die
plaatsvond in het rooms katholieke ont
spanningsgebouw te Kotaradja. Ik zat in de
vierde klas en had de hoofdrol van Drome-
laar, een wat suffige maar best aardige
figuur. Gon en haar vriendin Miep Aarde-
wijn moesten toverfeeën voorstellen en
droegen daarom tot de enkels reikende
witte jurken met opgestikte vleugels. En
dan had je Kabouter Puntbaard,
Dromelaar's steun en toeverlaat. Die rol
werd nota bene vertolkt door een kleine
opdonder uit de tweede klas. Welke taak ik
zelf had, weet ik niet meer; volgens Gon
wist ik dat toen ook niet. Die indruk had ze
tenminste, omdat ik niets anders deed dan
zwijgend over het toneel rondschuifelen
met een gezicht van: wat doe ik hier eigen
lijk? Daarom, en omdat de soufflerende
non dolgedraaid in haar hokje zat te snik
ken, moesten zij en Miep me aan één stuk
door voorzeggen. Het enige wat ik volgens
Gon nog uit het hoofd wist te zeggen, was
een timide: 'Waar is Puntbaard toch geble
ven?' Wat door een grapjas in de zaal werd
beantwoord met: 'Hij is effe naar de
kakoes!' Zal wel een koloniaal geweest zijn,
die konden erg snedig reageren. Gon vond
dat het mijn schuld was dat de opvoedkun
dige strekking van het stuk verloren was
gegaan en het publiek zich dood had zitten
lachen. Voor mijn aandeel in een ander
stuk over een kannibalenstam op een tro
pisch eiland, had ze evenmin een goed
woord over. 'Datje als stamhoofd je onder
danen voorgaat in een rituele dans is
geheel volgens de adat. Maar dat betekent
nog niet dat je gillend in het kookvuur
moet springen', zei ze. Ze doelde op het
ongeval, waarbij ik over mijn eigen losge
raakte grasrokje struikelde en schree
uwend van schrik in het imitatiekookvuur
van een ventilator met kronkelende strook
jes rood papier viel. Kon ik ook niet helpen
dat de andere kannibalen achter me aan
sprongen en alle lichten uitgingen vanwege
de kortsluiting.
Hoogbejaarde Mandarijn
Mijn interesse voor het toneel was best te
verklaren, want pa en ma waren goede
toneelspelers. Omstreeks 1934 was ik daar
getuige van toen ze in de Amicitia te
Meester Cornelis moesten doorgaan voor
een hoogbejaarde Mandarijn en zijn veel
jongere echtgenote. Het was een boeiend
stuk in drie bedrijven, waarvan vooral de
slotscène een hoog dramatisch gehalte had.
Pa lag in een knalrood gewaad op een divan
te doen of hij doodging, terwijl ma er op
haar ingebonden voetjes bij stond te snik
ken of haar leven ervan afhing. Het was een
aangrijpende vertoning, daarom heb ik na
afloop staan juichen van opluchting toen
pa er bij het tableau de la troupe weer spring
levend bij kwam staan. Gon heeft gelijk, ik
ben niet voor acteur in de wieg gelegd. Ik
raak altijd te emotioneel betrokken bij het
spel. Daarom klapte ik als Dromelaar hele
maal dicht en vielen er onder mijn leiding
bijna slachtoffers onder de kannibalen. Van
mijn legercarrière is trouwens ook weinig
terecht gekomen. Had oom Bert misschien
toch gelijk met zijn advies om het maar in
de rampokkerij te proberen.
Jack Poirrie' groeide
op in Batoeradja en
woont sinds 3951 in
Nederland. Elke
maand schrijft Jack
Poirrié in Moesson
over zijn perikelen.
Rijksmuseum Amsterdam Schiphol,
Holland Boulevard tussen de E- en F-pier,
Informatie: www.rijksmuseum.nl,
www.schiphol.nl of Rijksmuseum,
tel. 020-674 70 47.
Yvonne Keuls geeft op 4 april en 2 mei een
muzikale voorstelling in theater Branoul.
Ze vertelt op geestige wijze over haar leven
en werk. De begeleiding heeft ze zelf geko
zen en bestaat uit Pax Gritter (zang en
gitaar) en Rob Scholte (gitaar).
Theater Branoul, Maliestraat 12, Den Haag.
Tel. 070 - 365 72 85. www.branoul.nl
Lonny is weer iedere week te zien op de
Nederlandse televisie met zijn nieuwe culi
naire serie. Lonny gaat in deze serie op
bezoek bij de nazaten van vroegere vorsten
uit Indonesië. De Koninklijke Reistafel wordt
iedere maandag om 17.25 uur op Nederland
2 bij de TROS uitgezonden. De herhaling is
vanaf 18 april iedere zondag om 11.25 uur
op Nederland 2 te zien.
Meer informatie: www.lonnys.info
april 2004 25
