Alles kan
ft
column o
;u;V "i
I (I
Rumah senang
Omgekeerd Juul Lentze
Voorzitter Lex Burgersdijk (links) en initiatiefnemer
Wally Stahlberg (rechts) bij een maquette van een
Minangkabau-huis. Foto Erik Snoek
De nieuwe wijk Almere-Poort krijgt een Indisch dorp.
Dit dorp, een initiatief van Stichting Rumah Senang,
is speciaal gericht op ouderen met een Indische of
Molukse achtergrond.'Rumah Senang moet een soort
kampung worden waar oude mensen samen kunnen
wonen. Een plek in Indische sfeer waar ze zich prettig
voelen. Omdat rumah senang gewoon deel uitmaakt
van een woonwijk voelen de ouderen zich niet opgeslo
ten/aldus initiatiefnemer Wally Stahlberg. De huizen
in het dorp worden in Minangkabaustijl gebouwd. In
het hoofdgebouw van de wijk bevat naast 46 drieka
merappartementen vier groepswoningen waarvan één
ingericht is als zorghotel. Dit gebouw herbergt verder
een dagopvangcentrum, een kleine toko, een post
agentschap en winkels. In totaal zullen er 80 koopwo
ningen en 40 huurwoningen in de vrije sector worden
gebouwd, o
Voor meer informatie: Stichting Rumah Senang, tel. 036
- 5J3 68 83, e mail: stichting@rumahsenang-almere.nl
of www.rumahsenang-almere.nl
Hoogzomer. De Pasar Malam Besar is voorbij, alle gezichten zijn gezien, enkele
waren verdwenen en wat bleef, zijn de herinneringen. Dit is de maand waarin
ik de greep op het leven snel kwijtraak. Er is niets te doen. Augustus brengt
andere gedachten, in september is alles bijna weer normaal, maar juli? Een
tusseninmaand. Vlees noch vis.
Tropenkind van Paula Gomes is herdrukt. Eindelijk. We hebben er jaren op
moeten wachten, die drie romans in één band.'Over een jeugd in Nederlands-
Indië en de nasleep ervan', meldt de uitgever kort. Nasleep, denk ik, wat een
langdurig woord, en ook met traagheid erin, van aldoor blijven slepen, van iets
dat misschien over had moeten zijn. Ik betwijfel of dat zo is en sla het Het ver
haal van de schelp open, het boek dat na Tropenkind verscheen. Paula Gomes
schrijft:
'Het doorschijnende vrouwtje in sarong en kabaya was al een paar keer 's nachts
verschenen. Ze zat op een wit gelakte met krullen versierde tuinbank op een
groot grasveld. Ik ging naast haar zitten. "Hoe kan dat nou?" vroeg ik steeds. Ik
bedoelde alles wat in de oorlog was gebeurd. "Alles kan", antwoordde ze. Het had
onheilspellend kunnen klinken, maar het kwam geruststellend op me over.'
Er staat: 'geruststellend'. Ik kon het niet geloven. Als alles kan, hoe kun je dan
ooit ergens op voorbereid zijn? Wat heb je dan aan een koffertje in de gang,
aan een mapje met papieren, een Plan B ingeval een Plan A mocht misluk
ken? Niets, vreesde ik, en daarom vroeg ik Paula Gomes of het echt zo was. Het
verhaal van de schelp was tenslotte een novelle, althans dat stond voorop het
boek gedrukt, en misschien was het allemaal verzonnen. Paula heeft mij willen
antwoorden.'Ja hoor, alles kan', herhaalde ze met haar porseleinen stem. Ze
wist het zeker. Ook datje nergens op kunt rekenen, zoals ik hoopte.We raakten
even verstrikt in zinnen over oosters fatalisme en westerse dwingelandij, toen
lieten we dit beleefdheidshalve los.
Maar dat andere hield mij vast. Een vrouw die in dromen verschijnt, kent een
waarheid die dieper gaat dan het alledaagse weten.'Alles kan', zegt zij. Ik
hou mijn handen voor mijn oren. Die mogelijkheid verdraag ik niet. Er moet
overzicht zijn in het leven, eis ik, vooruitzichten, lades in de kast,etiketten van
betekenis. En wanneer ik die orde niet zie, ga ik naar een helderziende die ik
smeek me te vertellen wat komen gaat, het liefste per maand en van grote
gebeurtenissen graag het precieze tijdstip van aanvang, zodat ik er klaar voor
ben. Maar zo'n schema werd mij nog nooit verstrekt.
Als alles kan, pieker ik verder, hoe kan dat dan weer? Ik wil er niet in berusten,
zeker niet in deze lege julimaand. Laat het leven toch alstublieft stromen in
keurige beekjes, polderend langs rechte fietspaden, met een verkeersbord erbij
dat wijst rechtsaf verboden, linksom gaan. Paula glimlacht en knikt mij eens
bemoedigend toe. Sudah, laat maar, denkt Paula.
In Meditations from Florida van mei is helaas een
kleine fout geslopen. De achternaam van Bill en John
is niet O'Brein zoals in het stuk vermeld staat maar
O'Brien, o
Paula Gomes: Tropenkind, Van Stockum, 2004
(herdruk in één band van Sudah, laat maar, Het
kind met de clownspop en Wie in zijn land niet
wonen kan).
Vilan van de Loo
6
moesson
