De kris versus de kameleon
O DOOR G.M. SCHOUTEN
Al ruim een week word ik geplaagd door een niet weg te werken
schuldgevoel. Bijna vijftien jaar is één van mijn hobby's het houden en
kweken van kameleons. De Calyptratus soort is mijn favoriet. Wanneer
het weer (de zon) en de buitentemperatuur het maar even toelaten,
gaat de hele familie kameleons naar buiten.
In een samengebracht takkenstelsel van de krulhazelaar genieten
de dieren en hebben ze veel klimmogelijkheden. Om te voorko
men dat ze ongezien in de tuin verdwijnen, heb ik rond het takkenstel
sel een golfplaat constructie gebouwd van zo'n veertig centimeter
hoog.
Sneller, vlugger
Maar op een wat sombere namiddag, nadat ik de zonaanbidders terug
had in hun terraria, miste ik er toch één. Het gras binnen de omheining
was relatief hoog, dus trok ik de hoge grassprieten met de hand los,
verzamelde ze op een keurige hoop, maar helaas geen kameleon te
bespeuren. Mijn vrouw ter assistentie geroepen, maar ook zij kon niets
ontdekken. Ruim een uur later nogmaals intensief gezocht. Wederom
zonder resultaat.
De volgende morgen opnieuw kijken, zoeken, speuren, maar weer
niets. Misschien moet het ingekorte gras nog lager worden afgesne
den? De grasschaar (elektrisch) komt er aan te pas. Resultaat? Vergeet
het maar. De grasschaar heeft zijn stroom verbruikt, is uitgeput, net zo
als deze teleurgestelde schrijver.
Gelukkig hebben wij kortgeleden een nieuwe, betere schaar aange
schaft. Deze wordt ingezet. Met resultaat: sneller, vlugger.
Stom, stom
Zou de kris (semangat) mijn haast irreëel denken inwilligen? Met die
gedachte spelend deed ik die donderdagavond bij de aangestoken
wierookstaafjes toch mijn gebed. Het zou toch echt een Gods wonder
zijn wanneer mijn verzoek zou worden verstaan en ook nog worden
ingewilligd. Had ik bij het afsnijden van het gras maar mijn hand enkele
centimeters voor de snelle schaar gehouden, helaas, stom, stom, stom. Ik
stoot met de punt van de grasschaar op de kameleon die tot op de aarde
was weggekropen. Het arme diertje is aan zijn linker achterpoot ernstig
verwond. Het pootje bengelt er nog wel aan, maar het ziet er hopeloos
uit. Met koud water het bloed gestelpt en met Betadinedruppels de
wond ontsmet. Pootje met hulp van mijn vrouw gespalkt en het diertje
in zijn terrarium terug geplaatst. Rijst bij mij de vraag: heeft het verzoek,
de smeekbede aan de kris (semangat) gehoor gevonden? Had ik duide
lijker moeten zijn toen ik in wanhoop de kris mijn haast onmogelijk ver
zoek deed? Moet ik mijn stom en verkeerd handelen mezelf verwijten?
Wroeging en schuldgevoelens, ik lijd er nog steeds onder.
Het verhaal heb ik aan het papier toevertrouwd en houd er voorzichtig
rekening mee dat een trouwe Moesson-lezer mijn verhaal kan begrijpen.
