'Ik had geen zin
in dat onzekere bestaan'
Jazzpianist Rob Agerbeek:
Boogie-woogie, oude stijl, dixieland, bebop en hard-bop. Dit jaar viert de beroemde jazz
pianist Rob Agerbeek zijn 50-jarig jubileum. Het spel van de veelzijdige muzikant is altijd
spontaan en swingend gebleven.'Muziek in Indië had iets magisch.'
DOOR MANUEL MINNAAR O FOTOGRAFIE SERGE LIGTENBERG
In 1955 maakte de Nederlandse jazzwereld plotseling kennis met een
jonge, gedreven boogie-woogie pianist. In de daarop volgende jaren
won hij concoursen als de AVRO jazzcompetitie, het Haags jazzcon-
cours en het Nationaal jazzconcours met zijn sprankelende, swingende
manier van spelen. De naam van deze sensatie, afkomstig uit Indone
sië, was Rob Agerbeek.
In de jaren die volgden, ontwikkelde Agerbeek zich tot een veelzijdig
muzikant. Vandaag de dag is de bescheiden Hagenaar een veelge
vraagde boogie-woogie, oude stijl, dixieland, bebop en hard-bop pia
nist. Moesson reisde naar Den Haag om uitgebreid met de beroemde
musicus van gedachten te wisselen. Agerbeek woont prachtig in het
centrum van Den Haag. Op de galerij van het appartementencomplex
hebben we vrij uitzicht op de toren van het Vredespaleis, de Maurits-
kade en de gezellige Frederikstraat. Agerbeek doet zelf open. Hij zorgt
voor drankjes en we voelen ons direct op ons gemak. Voordat we er erg
in hebben, zijn we al een half uur diep in gesprek zonder dat de casset
teband loopt. Ik zet 'm alsnog aan en vraag:'Je bent dit jaar vijftig jaar
een beroemd pianist. Toch heb je nooit voor een carrière als beroeps
muzikant gekozen. Waarom niet?'Agerbeek:'Ik heb gekozen voor een
maatschappelijke carrière naast de muziek. Ik heb 34 jaar voor de Nuts
Ziektekostenverzekeringen gewerkt. Ik heb voor zekerheid gekozen. Tja,
eigenlijk ben ik vrij burgerlijk. Ik wilde mijn jongens (Agerbeek heeft
twee zonen; Robbert en Arris) zien opgroeien. Ik had geen zin lang bij
mijn gezin weg te zijn. Ik ken zat voorbeelden van mensen die hun
kinderen nooit zagen, opgeslokt door de muziek.'
Hebben de twee carrières elkaar in de weg gezeten
Ik denk dat de muziek mijn maatschappelijke carrière in de weg heeft
gezeten. Ik heb het best ver geschopt bij de Nuts, maar het had beter
gekund. Ik kreeg van de oude directie weinig waardering. Als ik de
directiekamer binnenkwam, zag ik uitgeknipte krantenartikelen over
mij liggen. Dan werden er vaak rotopmerkingen gemaakt als:'Wat stop
jij die journalisten toe?'Met de nieuwe directie was het contact veel
beter. Mijn cd's Swinggift, Second Opinion en Full House zijn door Nuts
uitgebracht.
Hoe ben je er toe gekomen de muziek in te gaan
Die tik heb ik meegekregen van Batavia. Er werden in onze familie veel
dansfeestjes georganiseerd.Tijdens die parties bij tantes thuis mocht
ik de platen draaien. Op die manier kwam ik in contact met muziek van
Tommy Dorsey, Artie Shaw en Count Basie. Indie tijd wist ik nog niet
eens wat het verschil was tussen jazz- en dansmuziek, dat heb ik pas
in Nederland geleerd. Ik was ook zeer onder de indruk van de Siamese
Swingers in het zwembad van Manggarai. Dat orkest speelde voor de
mensen die gezwommen hadden. Vooral de discipline die in zo'n orkest
zat, sprak mij aan. Voor mij had muziek in Indië iets magisch. Als er
ergens vanuit een raam muziek klonk, was ik totaal afgeleid. Ik stopte
dan met alles wat ik op dat moment deed - of dat nu voetballen of vlie
geren was - en ging luisteren. Dan hoorde ik plotseling: 'Hé, jij was toch
linksback?' Dan hadden mijn vriendjes vijf minuten niets meer aan me
gehad op het voetbalveld.
moesson
