Simon
Mientjes album
Vakantie
Ben ff sms'en grtz Yudho
Wanneer je een boek in je handen hebt met als titel Het
album voor Mientje: Een fotoalbum uit 1862 in Neder-
landsch-lndië en de achterflap van het boek ook nog
eens vermeldt dat het hier om een reproductie van een
fotoalbum gaat, verwacht je een boek vol met prach
tige groot afgedrukte foto's. Een mooi boek voor op de
koffietafel dus. Het album voor Mientje kan die belofte
echter niet waarmaken. Het album voor Mientje is meer
een boek over een fotoalbum dan dat het daadwerkelijk
een fotoalbum is. Daarvoor staat er stomweg te veel
tekst in en te weinig foto's. Het boek vertelt de geschie
denis achter dit fotoboek dat gemaakt is door de ama
teur-fotografen Karei Frederik Holle en Thomas Pryce ter
gelegenheid van het huwelijk van hun nichtje Mientje
van der Hucht met de Engelse consul in Batavia, James
MacLachlan. Aan de hand van de foto's wordt een beeld
geschetst van het leven van de ondernemende Neder
landers in Batavia en het leven op de theeplantage. Al
met al bevat dit boek interessant historisch leesvoer,
gelardeerd met mooie foto's uit Mientjes album. Maar
om het nu een fotoboek te noemen gaat net iets te ver.
Het album voor Mientje
Een fotoalbum uit 1862
in Nederlandsch-lndië
Door Norbert van den
Berg en Steven Wachlin
Thoth: 248 pag.
(gebonden)
ISBN 90 6868 385 3
Prijs: 34,90
Van 1 tot en met 21 augustus is Moesson
telefonisch niet bereikbaar. Vanaf maan
dag 22 augustus is iedereen gebruind en
wel terug op kantoor.
Goed nieuws voor alle Indonesiërs met een mobiele
telefoon. Wanneer ze klachten hebben over de bu
reaucratie, kunnen ze vanaf nu direct hun beklag doen
bij de president/Mensen met problemen kunnen mij
een sms'je sturen. Mijn mobieltje staat 24 uur per dag
aan,' aldus Yudhoyono. De president drukt zijn burgers
echter op het hart dat het nummer niet bedoeld is
voor lasterpraat of valse informatie. Het nummer waar
Yudhoyono op te bereiken is, is +62 8 1110 99 49.
Em .fotoalbum uit 1862 in Ntdalandfch-lndic
Hij zegt niets tegen me, zelfs niet als ik zinnen uitprobeer van eenvoudige
woorden. Soms kijkt hij weg, halverwege zo'n zin. Zucht even, misschien van
verveling. Simon. Zo'n zes weken oud is mijn neefje. Iemand die nauwelijks een
verleden heeft maar wel erg veel toekomst. Het is aannemelijk dat ik van die
toekomst deel uitmaak. Omdat ik zijn tante ben. Maar ik weet niet wat een
tante is. In mijn versplinterde familie heb ik geen voorbeelden.
"Wéét jij dat niet?" vraagt Yvonne Keuls verbaasd. Nee. Sorry. Als kind slecht
opgelet en daarna was het te laat. "Een tante is er vooral," doceert Yvonne, "een
tante is geïnteresseerd in alles wat je doet, zelfs in de vreselijkste dingen." En
net wanneer ik denk dat zoiets best te doen is, vertelt ze over het wonder van
de Indische tante, met de stem die ik hoor wanneer ik Alle Indische tantes lees.
Pas verschenen, met foto's van Mylène Siegers.
De vertrouwde tantes uit Yvonne's andere tante-boeken zijn er weer, met
nieuwe verhalen. Verhalen en levens vol gezelligheid en zorg, met ruzies en
goedmaken, eindeloos begrip en schaamteloze vragen, heerlijk eten en lange
boodschappenlijstjes. De oer-tante. Zoals ze bedoeld is. Dat maakt Alle Indische
tantes ook tot een handboek voor pasgebakken tantes als ik, die weliswaar
Hollands zijn, maar het vak graag leren van de besten. Het openingsverhaal
'Tante Bel' begint zo:
'Ik kreeg het bericht dat Tante Bel ter observatie opgenomen was in het zieken
huis Leyenburg. Er ging een schok door mij heen, want ineens besefte ik dat
Tante Bel er eentje was van een uitstervend ras. Het ras van de 'Indische tan
tes'. Ik heb mij gelukkig mogen prijzen dat ik van zeer nabij hun leventje heb
mogen aanschouwen. Na de oorlog kwamen ze omstreeks hun vijftigste jaar
naar Holland en ik heb ze nooit zien veranderen. Als oud-Atjehstrijders hokten
ze bij elkaar, hadden het over vroeger, organiseerden makanans en slamatans
(eetpartijen) en hielden elkaar op de been.'
Aha. Mentaliteit: gezelligheid, wat er ook gebeurt. Actie: bij elkaar zijn. Niet
dat gedoe van verplichte telefoontjes op een verjaardag. Wat de tantes elkaar
boden, schonken ze ook aan hun nichtje Yvonne, die nu kan zeggen: 'Ik heb ge
leerd, dat ik met mijn Indische tantes nooit alleen sta.' Dat stemt me zorgelijk.
Of ik genoeg liefde in huis heb, of Simon daar wel op zit te wachten, of het niet
beter is om eerst maar eens en dan later misschien, en zo sombert het verder
in mijn hoofd.Tante Bel heeft nooit last gehad van zulke vragen. De andere
tantes over wie ik lees evenmin. Voor hen was de familieliefde zo vanzelfspre
kend als ademhalen en dus het samenzijn ook. Dat is iets van het wonder
dat de Indische tantes zijn. Al leer ik 't maar een beetje, dan gaat 't heel wat
worden met Simon en mij.
Vilan van de Loo
Yvonne Keuls: Alle Indische Tantes.
Met foto's van Mylène Siegers.
Uitgeverij Ambo
ISBN go 2631 gig 3
moesson
