'Ik vend het eerst een smakeloos boek'
je nu eenmaal familie bent, ook al zie je elkaar nooit.'
Esther: 'Ik zie het ook niet als een typisch Indisch verhaal.Tante Emmie,
de licht hysterische tante in het verhaal, is een feest van herkenning,
ledereen heeft wel een Tante Emmie.'
Ondanks de oppervlakkige gelijkenissen - ook Indisch, en broers en zus
- zijn Carlo, Esther en Ricci Scheldwacht en Theo, Broer en Zus Holman
volgens Esther niet met elkaar te vergelijken.'Het feit dat wij broers en
zus zijn speelt in het stuk wel een rol. Maar wij zijn zelf totaal anders
dan de personages in het stuk. De broers in het verhaal hebben bijvoor
beeld nauwelijks een relatie tot de zus. Bij ons is dat gelukkig anders.
Ik vind het heel leuk om samen met Carlo en Ricci op te treden. Het is
toch anders wanneer je zoiets samen doet met je broers. Er hangt een
andere sfeer. Het is iets datje niet echt kunt uitleggen. Ineens waren
we weer net zoveel samen als in onze jeugd. Dat was erg leuk. Ondanks
dat we nu ouder zijn en in een andere setting samen zijn, is het onder
ling niet veel anders dan vroeger.'
Ricci: 'Ik weet nog goed hoe het vroeger ging. Als we poppenkast speel
den bedacht Carlo het verhaal en moest ik samen met hem spelen
wat hij bedacht had."Ja', zegt Esther,'en ik mocht alleen de kaartjes
scheuren. Zet dat er ook maar in.'
Ricci:'Ik vond de eerste week dat we repeteerden doodeng. Het duurde
even voor ik er echt 'in' zat. Ik ben geen acteur, ik hoor er niet bij, dacht
ik. Ik had teveel een journalistenhouding. Je bekijkt dan alles een
beetje van een afstand. Bovendien vond ik het moeilijk om de teksten
uit mijn hoofd te leren. Esther en Carlo deden dat makkelijker. Ik vergat
lol te hebben in wat ik deed. Pas toen ik een keer mee ben gegaan naar
theater Rabarber waar Esther toneellessen geeft, kreeg ik lol in het
repeteren. Daar zag ik tien- tot zeventienjarigen helemaal opgaan in
hun rol.Toen dacht ik, als zij het kunnen kan ik het ook.'
Esther: 'Ricci is dan wel geen acteur, maar zijn houding is juist verfris
send. Hij gaat juist erg luchtig met alles om. Voor een voorstelling is
hij ook nooit zenuwachtig, terwijl ik dat wél ben. Hij heeft er gewoon
iedere keer veel zin in.'
Ricci: 'Ik vind Carlo en Esther goede acteurs. Zonder hen was ik hier
nooit aan begonnen. Ik kijk altijd goed naar wat ze doen. Esther is heel
grappig. Zij kan alles spelen. Dat Carlo een boek kan bewerken voor
toneel vind ik ook knap. Je ziet dat ze bij het acteren allebei heel goed
weten wat ze doen en wat ze willen.'
'We begrijpen elkaar goed', vult Carlo hem aan.'We hebben ongeveer
dezelfde aanpak. Esther is bovendien snel en heeft een groot aanbod als
actrice. Ricci is heel echt, dat zou ik als acteur wel meer willen hebben.'
Familiefeest ging 7 juni in première in de Koninklijke Schouwburg
in Den Haag. Op de avond van de première zat Theodor Holman in
de zaal. In zijn column in Het Parool een dag later schreef hij 'op een
vreemde manier ontroerd' te zijn. Hij zag 'prachtige acteurs en een
mooie actrice' en noemde Esther een 'actrice die iets kan wat maar
weinig actrices kunnen: een mooie vrouw spelen.'
Esther: 'We kregen een half uur voor de première een brief en een mag-
numfles champagne van Theodor Holman met de mededeling dat hij
die avond in de zaal zou zitten. Na de voorstelling kwam hij naar ons
toe en was hij enthousiast over het stuk. Gelukkig maar, want het was
wel extra spannend met hem in de zaal. Het gaat over zijn leven en het
is een heel persoonlijk verhaal.'
'Theodor Holman was na afloop erg aangedaan', gaat Carlo verder.'Hij
was zelf verbaasd hoe persoonlijk het eigenlijk was. Ineens begreep hij
waarom zijn broer en zus niet blij waren met het boek.'
Vanaf 13 september is Familiefeest als lunchprogramma te zien in Thea
ter Bellevue in Amsterdam. Vooraf wordt er nog twee dagen druk gere
peteerd. 'Waarschijnlijk zullen we dan nog wat kleine dingen verande
ren in het stuk', vertelt Carlo.'Wanneer je een voorstelling vaker speelt,
zie je vanzelf dingen die je anders wilt. Het is iedere voorstelling weer
afwachten hoe de zaal reageert. In het begin is het altijd moeilijk om
op één lijn met het publiek te komen. Het is altijd even wennen aan de
manier waarop we het stuk spelen, met een vertellende hoofdpersoon
die af en toe uitlegt wat er gebeurt.'
12
moesson
