PAUL MULDLFU (70)
'Vijftig jaar geleden heb ik samen met vrienden
in een ondoordachte bui deze tatoeage van een
vrouw laten zetten. Ik was 21 jaar en zat bij de
marine. Ik was uitgezonden toen ik deze tatoe
age nam, maar ik weet echt niet meer waar
dat was. Het is ook al zo lang geleden. Het was
een eenmalige actie, ik werd overgehaald door
mijn vrienden. Ik weet nog dat één van hen een
grote ontsteking kreeg aan zijn tatoeage, maar
bij mij ging het gelukkig goed. Hij is nu wel
een beetje dof geworden doordat hij er al zo
lang zit. Maar ja, dat krijg je als je ouder wordt.
Mijn tatoeage is nu wel kenmerkend voor me
geworden, maar ik kijk er nooit meer naar. Hij
zit er nu eenmaal. Ik heb er echter nooit spijt
van gehad.
Een aantal van mijn toenmalige vrienden uit
de marine heb ik nog steeds, hoewel de groep
natuurlijk steeds kleiner wordt. Maar marine
jongens zijn echt vrienden voor het leven. Ik
ga nog steeds ieder jaar naar de vlootdagen in
Den Helder en dan ben ik altijd blij als ik mijn
oude kameraden weer zie.'
moesson
