Brieven
Agenda
november-december
Tweede familie
Niks is meer hetzelfde
Kamu/Jij
Wouter Muller Band
Friends for Friends
Pasar Boekoe
In Moesson van augustus vertelde Jettie
van Asdonck in een interview over de
Japanse bezetting. Daar vertelde ze dat
ze door de familie Breukers in huis werd
gehaald en dat ze hen als tweede familie
beschouwt. Jettie is en blijft onze zus. Zij
is mijn ouders en ons altijd trouw geble
ven. Ik ben Mietie Breukers, een dochter.
Toen Jettie bij ons weg was, werd mijn
vader door de Kempetai opgepakt. Mijn
vader was hoofd van vervoer bij de Spoor
wegen in Cheribon. Met zijn collega's
moesten ze blijven werken net zoals mijn
echtgenoot Paul Wilten, die ook bij de
Spoorwegen werkte. Zij liepen als teken
daarvan met een rode band om de arm
en al onze huizen kregen een pamflet op
de deur met Japanse karakters. Op een
avond was mijn vader om acht uur nog
niet thuis. Hij was meegenomen door de
Kempetai. Ik dacht dat ik door de grond
ging. Een maand later, op een middag
zaten wij in de tuin. Mijn moeder en
zuster en alle anderen zaten met hun rug
naar de weg. Toen kwam er een motor
langs met een Japanner erop en in de
zijspan zag ik mijn vader verfrommeld en
met touwen vastgebonden met bloedend
gezicht. Alleen mijn jongste broer die in
de tuin liep en ik hebben dat gezien. Mijn
moeder gelukkig niet. Wij wisten dat hij
naar de gevangenis werd gereden waar hij
een paar maanden werd opgesloten.
Mijn moeder, een heel dapper vrouw
tje, ging tegen Kerst persoonlijk naar
de Kempetai met een pakje waarin een
zelfgemaakte pudding en ander lekkers
zat. Zij heeft de officieren gesmeekt om
het pakket aan mijn vader te geven. Eerst
werd zij heel erg afgesnauwd en wegge
jaagd. Toen kreeg één van de officieren
waarschijnlijk medelijden met haar en
zei dat hij het zelf zou brengen. Eind
augustus 1945, na de capitulatie, werden
de gevangenen vrijgelaten en wij kregen
bericht dat mijn vader thuis zou komen.
Wij mochten hem ophalen, maar geen
emoties tonen. Ik zag een magere man
met in zijn gezicht twee felblauwe ogen.
Mijn vader was van 90 kilo afgevallen tot
bijna 40 kilo. Ik schrok zo dat ik in huilen
uitbarstte.
Mijn moeder is helemaal van de kaart
geweest door de ingehouden emoties. Ik
moest mijn moeder als een baby verzor
gen. Hoe vaak spuwde ze het eten in mijn
gezicht, dan riep ik mijn vader om hulp.
Alleen naar hem luisterde ze.
Toen werden door de bersiaptijd in okto
ber alle mannen opgepakt. De volgende
middag werden de vrouwen en kinderen
in vrachtauto's naar de gevangenis Boei
Lama gebracht. De mannen waren daar
al. Zo zijn wij van oktober 1945 tot mei
1946 opgesloten geweest. Gelukkig werd
mijn moeder in de gevangenis de oude.
In mei werden wij midden in de nacht in
treinen gezet en onder geleide van Indo
nesische soldaten naar Djakarta gebracht
en daar door de Zeeuwse troepen bevrijd
en naar een opvangcentrum gebracht.
Mevrouw J.A.C. Wilten-Breukers, Apeldoorn
In de oktober-Moesson las ik onder de kop
'Niks is meer hetzelfde' van Jack Poir-
rié, een zin die mij zeer trof. Het ging
over een reis met de Christiaan Huygens.
Wellicht was het de boot waar ik op zat,
met mijn familie op weg naar Indië, tus
sen 27 april en 19 mei van dat rampjaar.
Ikzelf was toen 12 jaar. De volwasse
nen moesten op een speciaal dek komen,
want de kapitein had een mededeling en
wel deze dat Holland in oorlog was, maar
hij wist nog niet met welke natie. De
kapitein nam geen risico en daar het nog
maar een dag varen van Colombo (toen
nog Engels) was, draaide hij het schip in
zuidelijke richting en voer een volle dag
lang in zigzag zag lijn om duikboten te
vermijden. Pas na die dag werd officieel
bekend dat de vijand Duitsland was en
toen draaide de Huygens honderd tachtig
graden richting Colombo. Meteen werden
de NSB'ers, die in vrij groten getale aan
boord waren in de vierde klas hutten
gestopt en in Belawan van boord gehaald.
Het schip kwam met een dag vertraging
aan in Tandjong Priok. Zou het kunnen
dat Poirrié op die reis met de Christiaan
Huygens zat, waarmee ook Hans den Her
der, de jongens Steenhouwer, Rudy Baay,
naar Indië gingen?
Dolf Du Mosch, Ede
tips@moesson.com
het Midden-Javaanse hof Mangkunagaran en de
Hogeschool voor Muziek en Dans in Surakarta.
In het stuk worden de karakters uitgebeeld
door kleurrijk beschilderde houten maskers en
bijzondere kostuums. De muziek sluit aan bij de
emotie die de karakters uitbeelden.
Sekar Taji, 18 november in Rasa, Pauwstraat 13a in
Utrecht, www.rasa.nl of 030 - 23 30 123.
19 november in Korzo Theater, Prinsestraat 42 in Den
Haag, www.korzo.nl of 070 - 363 75 40.
De dansvoorstelling I(amu/Jij van chore
ograaf Gerard Mosterd komt weer naar
Nederland. In de voorstelling proberen de
vijf dansers huidige taboes in Indonesië als
intimiteit en erotiek te doorbreken. De dans
bevat Aziatische en Westerse elementen.
Kamu/Jij, 19 en 20 november in Studio Dok,
Entrepotdok 4 in Amsterdam, telefoon: 020 - 638 93
98.24 november in Studio Conny Jansen, 's-Graven-
dijkwal 58B in Rotterdam, telefoon: 010 - 452 99 12.
25 november in Stichting LUX, Mariënburg 38-39 in
Nijmegen, telefoon: 024 - 381 68 55.
Ter gelegenheid van het eerste lustrum van
de 'Indische inloopdagen Rijk van Nijme-
gen'(Masoelc Sadja) geeft Wouter Muller
met zijn band op zondag 20 november in
Wijkcentrum Dukenburgop een optreden.
Aanvang 13.30.
Voor meer informatie 0481 - 378 357 of sari@ru.nl
Op 20 november presenteert Ben Heart zijn
nieuwe cd Hello my friends. Meerdere arties
ten werken belangeloos aan de presentatie
mee. De opbrengst is bestemd voor een pro
ject in Indonesië. Lokatie: Zaal de Nieuwe
Zweep, Klarenbeekseweg 93, Klarenbeek.
Voor meer informatie 055 - 53 33 698 of
www.ben-heart.nl.nu
Het Indisch Huis in Den Haag organiseert
in samenwerking met Boekhandel Van
Stockum de Pasar Boekoe. Van oude Indische
klassiekers tot de allernieuwste uitgaven,
van Tempo Doeloe tot jongerencultuur: er is
altijd wel iets van uw gading bij.
Het Indisch Huis, zaterdag 26 november
11.00 -17.00, gratis toegang. Voor informatie
070-30 28 187.
november 2005 33
