Van de
brieven
Brieven
THANKS MATE!
Hartelijk dank voor het prachtige boek The
Dutch Downunder\ Ik heb het met veel
interesse gelezen. Een nicht van mij (ook
in Nederlands-lndië geboren en later naar
Nederland gegaan) is zo'n 50 jaar geleden
naar Australië geëmigreerd. Wij hebben nog
steeds contact met elkaar. Ik zal haar dit boek
zenden; ook voor haar kinderen en kleinkin
deren zal het een geweldig document zijn.
E.R. Steinebach-van Reijn, Heeze
LAST OF THE MOHICANS
Met enige weemoed heb ik het artikel over
de laatste onderluitenant gelezen,'The last
of the Mohicans' heb ik de heer Van Asdonck
in gedachten genoemd. Ik ben het geheel
met de inhoud van het desbetreffende
artikel eens: het waren mannen uit één stuk,
plichtsgetrouw en zeer gedisciplineerd. Hun
principe luidde'Ordnung muss sein!',zowel
in de kazerne als thuis. Mijn vader, zelf ex-
KNIL officier, sprak steeds met grote waarde
ring over de onderluitenants, tempo doeloe.
Ik moet er wel aan toevoegen dat het zeer
strenge opvoeders waren. Aan hun kinderen
was duidelijk de strenge, vaak dominante va
der te proeven. Ik dank u zeer voor genoemd
artikel en spreek de hoop uit, dat er meerdere
zullen volgen.
W.F. Wetters, Harderwijk
PASAR MALAM LIMERICK
Pasar Malam -TongTong festival
Nog jong of al oud? 't Geeft niemendal
Deze koempoelan
Adoeh, zo groot, man!
Met makanan goerih 't meeste van al!
H. van Zijp, Wassenaar
HALIN
Ik ben net terug van een reis naar Indonesië,
waar ik gesprekken had met hulpbehoevende
voormalig Indische Nederlanders, die in In
donesië zijn achtergebleven.Ten tijde van de
Nieuw-Guinea kwestie kozen zij voor de Indo
nesische nationaliteit. Ondanks dat werden
sommigen toch uit hun banen weggewerkt.
In het gesprek met Vilan van de Loo in het
afgelopen decembernummer heb ik niet
beweerd dat alle Indische Nederlanders,die
de Indonesische nationaliteit hadden aange
nomen, daarna zijn ontslagen. Blijkens zijn
ingezonden brief in het februarinummer ver
onderstelde de heer Harold Charles dit wel.
Overigens heb ik van meerdere spijtoptanten,
die naar Nederland kwamen, vernomen dat
één van de redenen van hun terugkeer naar
Nederland is geweest dat hun toekomstper
spectiefweinig rooskleurig was. Zo bleef het
uitzicht op een goede baan uit. Maar er is
weinig gedegen onderzoek gedaan naar de
omstandigheden waaronder de spijtoptanten
in Indonesië hebben verkeerd en waarom ze
naar Nederland wilden.
Ik kan me goed inleven in de gevoelens voor
Indonesië van de heer A. Hoogendoorn, even
eens geuit in het februarinummer. Het is een
beetje het spiegelbeeld van de gevoelens van
de Indische Nederlanders die in Indonesië zijn
achtergebleven. Ze hebben mij verteld dat ze
inmiddels in Indonesië Indonesiër zijn maar
altijd een warme plek in hun hart hebben
voor Nederland of Nederlans-lndië zoals zij
dit gekend hebben.
Pierre Bovens (vice-voorzitter Halin), Den Haag
HABIBIE
Ik kende Habibie nog als Rudie Habibie toen
wij samen van 1950 tot 1953 op de Katholieke
Middelbare Broederschool Sint-Aloysius in
Bandoeng zaten. Ik wist toen niet dat hij een
moslim was. Hij zat twee klassen onder mij.
In 1953 deed ik eindexamen en eind 1954 ging
ik naar Aachen om vliegtuigbouwkunde te
studeren. Een jaar later kwam Habibie ook
naar Aachen. Hij was een begaafde student
en hielp zijn landgenoten en medestudenten
veel.Toen ik in 1956 naar Stuttgart ging om
daarte studeren, verloor ik hem uit het oog.
We waren nooit vrienden geweest, maar we
wisten van elkaar en waardeerden elkaar.
In 1967 werd ik door Soeharto aangeklaagd
wegens hoogverraad omdat ik niet wilde
meedoen aan zijn politieke zuiveringsacties
onder Indonesische studenten in Duitsland.
Ik moest voor het hoogste gerechtshof in
Jakarta terechtstaan, maar ik ging er niet
heen. Hierdoor werd me mijn Indonesisch
paspoort afgenomen. Een jaar later kon ik
Duits staatsburger worden. Enkele jaren
later, ik was al lang geen Indonesiër meer,
schreef ik Habibie een persoonlijke brief met
de vraag of ik Indonesië zonder problemen
zou kunnen bezoeken. Ik kreeg een officiële
brief van Habibie terug waarin hij schreef dat
ik mij eerst voor de rechter moest verant
woorden. Mijn vriendschappelijke gevoelens
voor Habibie waren vanaf dat ogenblik
natuurlijk direct verdwenen. Ik betwijfel of
hij ooit gevoel heeft gehad voor democratie
en mensenrechten.
George Pantow, Duitsland (via e-mail)
GESCHIEDENIS
Deze foto maakte ik zo'n twee weken geleden
in Pelabuhan Ratu. De geschiedenis van 6 pre
sidenten in een notendop,fraai geschilderd
op een garage of gudang.
Peter Moerbeek (via e-mail)
mei 2006 13
