Tempo Doeloe 6 Lezers schrijven
In verpleeghuis Oranje Nassau's Oord te Renkum
werd mijn demente schoonmoeder liefdevol ver
pleegd. Eens kwam ik tijdens etenstijd langs. Mijn
schoonmoeder, achterovergeleund tegen een sta
pel hoofdkussens, werd door de zuster gevoerd. Ze
zag er opmerkelijk fris en vrolijk uit. Ze liet zich het
'soeappen' welgevallen als een kind. Soeappen vind
ik een mooie Indische uitdrukking voor: het eten bij
een ander naar de mond brengen.
Lezers schrijven...
DOOR JAN LOUIS DIEDRICH
Het gezin Diedrich in Buitenzorg, 1935.
Soeappen
Ooit in Buitenzorg, lang geleden in 1935, was ik een peuter. Mijn zuster
was een baby, die nog niet zelfstandig eten kon, maar de zuigelin-
gentijd bijna ontgroeid was. Het gebeurde op een gewone ochtend
tijdens het ontbijt. Gezeten in een babystoeltje met een slabbetje om,
deed mijn kleine zusje verwoede pogingen haar havermoutpap naar
binnen te werken. Zij morste alles onder. Mijn vader, inmiddels gereed
om naar zijn kantoor te vertrekken, zou eerst nog gauw zijn bord met
pap nuttigen. Maar, nog vóórdat hij één enkele hap genomen had,
veranderde zijn humeur plotseling. Op korzelige toon bromde hij:'Die
pap is aangebrand. Ik ruik het!' Hij was een man met grote verantwoor
delijkheden op het werk. Als Algemeen Ontvanger van 's Lands Kas,
zeg maar belastingdienst ter plaatse, eiste hij van zijn personeel een
foutloze dienstuitoefening en een niet aflatende toewijding. Zelfwas
hij zonder twijfel het grote voorbeeld. Door die instelling had hij het
ver geschopt op jonge leeftijd. Ook thuis eiste hij perfectie. De kokkie,
die de pap iedere ochtend klaarmaakte - dus ook deze dag - snauwde
hij af. Verschrikt verschool ze zich achter mijn moeder. Om zijn onge
noegen kracht bij te zetten, smeet mijn vader zijn onaangeroerde bord
pap uit het open raam naar buiten op het gazon. Hij vertrok nijdig,
zonder ons te groeten. Verdrietig na deze uitbarsting, zei mijn moeder
tegen de kokkie:'Soedah, ga jij de baby maar soeappen'. Zelf had ze dan
haar handen vrij om voor mij een snee brood met hagelslag in kleine
vierkantjes te snijden.
Anno 2006, bij ons thuis in Arnhem. We zaten gezellig bijeen voor
een gezamenlijke maaltijd. Mijn vrouwTuti en ik, mijn zoon en mijn
schoondochter en de twee kleinkinderen. Vaste prik om te beginnen:
zelfgemaakte groentesoep met rijst. Sammy van bijna twee,
zat in haar kinderstoel met een slabbetje om. Ze deed onhandige po
gingen om de soep naar binnen te werken. Mijn schoondochter hielp
haar met eten. Kleinzoontje van bijna vier vertikte het om te eten.'Hij
wil vast gesoeapt worden', opperde ik. 'Hij voelt zich even klein als zijn
zusje, die aldoor de meeste aandacht krijgt.'
'Ja', zei mijn schoondochter tegen haar man,'ga jij hem even soeap
pen?' Ze nam de uitdrukking tot mijn schrik meteen over. Later heb ik
voor alle zekerheid nagegaan, of ik dat woord niet verkeerd gebruikte.
Wil je ook in deze rubriek komen, schrijf
dan een verhaal over een specifieke gebeur
tenis of herinnering uit de tijd van vóór de
repatriëring. Schrijf rond de 500 woorden
en stuur ofe-mail dit - samen met een
bijpassende foto - naar Moesson. Iedere
maand wordt het beste verhaal geselec
teerd. Moesson bedankt Jan Louis Diedrich
voor zijn bijdrage.
moesson
