Waringin
De jaren
I van asal
oesoel
De jaren van asal oesoel
column
volgens Vilan van de Loo
Vilan van de Loo
Indische Nederlanders
in de japansc tijd
Na Lied van een tokèh en Neffer karnbek is nu het derde boek
van Tjaal Aeckerlin en Rick Schoonenberg verschenen: De jaren
van asal oesoel. In dit boek staan de ervaringen van Indische
Nederlanders in de Japanse tijd centraal, liefdevol opgetekend
door de auteurs. Net als in de eerdere bundels worden de
verhalen geïllustreerd door persoonlijke foto's uit het archief
van het Tropenmuseum. Een prachtig initiatief van twee echte
Indische jongens. Moesson heeft er maar drie woorden voor:
meer, meer, meer!
De jaren van asal oesoel
door Tjaal Aeckerlin en Rick Schoonenberg
KIT Publishers: (176 pagina's) gebonden
ISBN go 6832 1714
prijs: 79,50
Auteurs Tjaal Aeckerlin (links) en Rick Schoonenberg.
In de brievenbus vallen de folders.Theaters en schouwburgen zetten hun deu
ren wagenwijd open; het culturele seizoen is begonnen. De zomer is voorbij,
de herfst komt. Straks winter. Een cyclus van seizoenen die me ontzettend
tegenstaat. Vaste afwisseling is ook sleur.
'Vind je het niet leuk om naar de schouwburg te gaan?'vragen ze verbaasd.
Nou, soms. En:'Je moet van het leven genieten hoor, het is al zo kort.' Ik zwijg,
want tegen domheid ben ik weerloos. Het is mode om te genieten, het leven
moet een voortdurend bezoek aan een pretpark lijken, met de ene attractie na
de andere. Ik geef toe dat ik af en toe naar de bioscoop ga, dat ik muziek koop
om thuis in het donkerte beluisteren, dat ik hou van drank en onkuisheid (de
combinatie, bedoel ik) en zo nog het een en ander aan genoegens heb, maar
verder? Neen. Dat genieten duurt meestal zo kort.'t doet me daarom weinig.
Wat klinkt dat hoogstaand, hè? Helaas ben ik dat niet. Anders ging ik aan
de voet van de Merapi mediteren voor vrede en was ik volmaakt gelukkig.
In plaats daarvan word ik gekweld door het verlangen dat het leven iets te
betekenen heeft, dat al dat gedoe ergens toe leidt, uiteindelijk. Dan had ik
tenminste de innerlijke rust om te schrijven, er zijn nog zo veel Indische heldin
nen die een biografie verdienen. Melati van Java, Ems van Soest en natuurlijk
Lin Scholte.
Rust in jezelf. Hoe kom je daaraan, als je het niet hebt? 'Ga de natuur in', zeg
gen ze.Tja. Aan eendjes ontleen ik geen rust, aan polders en dijken evenmin.
Wat ik nodig heb, begrijp ik uit een wonderlijk boekje, klein van formaat. Marie
van Zeggelen schrijft in haar bundel Aan de kruiswegen (1922) een verhaal over
'De waringinboom'. Het begint zo:
'Hij staat er breed als een breede toren, hoog als een hooge toren, donker,
geweldig midden in het zonlicht. Hij staat er machtig gerezen uit de aarde,
met zijn duizendstammigen stam, alsof hij was duizend boomen aanéénge-
snoerd, vergroeid tot één levenden muur.... maar hij is één boom, één stam, één
natuurwezen.'
psychotherapie
IMTWJ iwnf/ff
diiyrttjk»* uratiM thmraid*
PSYCHOTHERAPIE
ONLINE
Je kent hem waar
schijnlijk nog wel van
zijn columns in Moes
son en de dromendag
die we samen met
hem organiseerden:
Ronald Pino. Zijn
wijze adviezen zijn sinds kort ook op internet te lezen.
Op ronaldpino.blogspot.nl is hij, zoals hij het zelf noemt
'een gratis filosofisch therapeutische aanval op de op
pervlakkigheid van het leven begonnen.' Iedere dag zet
Pino een nieuwe therapeutische gedachte op de site.
Website: ronaldpino.blogspot.com
Als ik dat lees, heradem ik. Marie van Zeggelen kende Indië en heeft beschre
ven wat ze zag. Door haar ogen kijk ik naar de heilige boom. Dat dwingt ze
af:'Zie op, langs den donkeren breeden toren.' En zie dan:'[...j een koning, die
beheerscht al wat daar rondom groeit en leeft laag aan zijn voet.'
Gaat het dus daarom, denk ik, niet om zelf bigger than life te willen zijn, wel
om een eigen plaats in het grotere in te nemen en daarmee tevreden te zijn.
Een takje zijn aan een boom, die weer deel is van
iets groters, zoals een waringin is, onbegrijpelijk
heilig. Maar Nederland heeft vooral appelbomen,
arm plat land waar ik woon.
