'Hij was precies zoals ik hem kende van de foto's:
ontzettend stoer
hetzelfde. De geuren, de sfeer... het voelde als
thuis.Toch zou ik niet zo snel nog een bezoek
aan Indonesië brengen. Ik moest erg wennen
aan de mentaliteit daar. Ik ben erg gesteld
op mijn privacy. Van mij hoeft niet iedereen
meteen mee te eten ofte blijven slapen. Ik
ben wat dat betreft echt vernederlandst.'
'Mijn vader is driejaar geleden overleden.
Tijdens de oorlog heeft hij in een Japans
interneringskamp in Tanah Toraja gezeten. Hij
heeft daar een oorlogstrauma aan overge
houden. Ik weet dat hij erg mishandeld is
in dat kamp - ze hebben zijn stuitbeentje
kapot geslagen - maar meer dan dat wilde
hij er niet over zeggen. Hij heeft er nooit over
willen praten. Later, toen dat met die Japanse
ereschulden aan de orde kwam, heeft hij ge
zegd dat hij dat geld zou weigeren. Daar was
hij te trots voor. Ik denk dat dat die Indische
trots is. Ondanks zijn kampverleden heb ik
nooit wat aan hem gemerkt, hij was een heel
sterke man.'
Het is ondertussen wat drukker geworden. De
lucht klaart steeds meer op, kinderen verdrin
gen zich bij de draaimolen en moeders staan
ontspannen met elkaar te kletsen. We praten
verder en krijgen het over zijn dochters, Leloe
van achttien en Lara van tien en over het feit
dat hij hun moeders niet aan zich kon binden.
Gezin
'Sinds twee jaar ben ik niet meer samen met
mijn tweede vrouw. Samen met haar heb
ik een dochter, Lara. Zij is in het huis blijven
wonen, en wij komen om de beurt langs. Dat
vonden wij de beste oplossing. Ik geloof in het
oktober 2006 17
