Krontjong is onze muziek
geworden in Nederland7
rnst Jansz
Indisch werk van
Boeken:
Gideons droom.
Haarlem: In de Knipscheer, 1983.
De overkant.
Haarlem: In de Knipscheer, 1985.
Molenbeekstraat, een liefdeslied 1948-1970.
Haarlem: In de Knipscheer, 2006.
De overkant. Hunter Records/V2 Records, 1999
Molenbeekstraat. V2 Records, 2006.
bevrijden.Tijdens een overval in Den Haag,
die als een soort oefening is gedaan, wordt de
groep verraden door een Nederlands meisje
dat langsfietst.Tutti moet zijn trouw aan
mijn vader met de dood bekopen en wordt
gefusilleerd. Mijn vader komt in kamp Amers
foort terecht en wacht in een dodencel. Maar
door een toeval ontspringt hij de dans. Na de
oorlog heeft mijn vader nog naar dat meisje
gezocht, maar haar niet gevonden.'
'Er gaat van ons Indo's niets uit. Ze worden ge
terroriseerd door de Indonesische extremisten
en genegeerd door de Nederlandse regering
Er is geen eenheid, een krachtige leiding
ontbreekt. Een politieke Indo-partij bestaat
niet'(pagina 193).
'Na de oorlog is mijn vader aanvankelijk heel
actief in de politiek. Hij schrijft bevlogen arti
kelen en richt met enkele anderen het Indo
comité Vrij Indonesië op. Hij is een overtuigd
voorstander van een onafhankelijk Indonesië.
Met de jaren gaat het echter steeds slechter
met hem.Tijdens de oorlog heeft hij voor
zijn idealen kunnen vechten, maar als hij
de strijd na de oorlog wil voortzetten, lukt
dat door persoonlijke omstandigheden niet.
Misschien zocht mijn vader net als ik naar
de onschuld. Maar hij raakte verstrikt in zijn
eigen verantwoordelijkheidsgevoel. Hij werd
down en kwijnde langzaam weg. Hij heeft
voor zijn gezin gekozen - heel belangrijk
in de Indische cultuur - en zichzelf wegge
cijferd. Daar heeft hij zichzelf onrecht mee
aangedaan. Hij had zoveel ideeën, idealen
verkennen, bijlichten, zien, begrijpen? Want, ik
weet het, dit lege huis ben ikzelf'(pagina 39).
'Ik voel me rijk en bevoorrecht door de jeugd
die ik gehad heb. Wat mij zwaar valt, probeer
ik vorm te geven en zo probeer ik als het ware
lichter te worden.
en talenten, maar verpieterde als een grijze
klerk ergens op een kantoor. Jarenlang heeft
hij dat volgehouden, doodongelukkig. Ik heb
in mijn leven, wat mijn werk betreft, voor
mijzelfgekozen. Ik kan het werk doen dat
ik leuk vind én voor mijn gezin zorgen. Die
stap heeft mijn vader nooit kunnen nemen.
Hij kreeg te weinig waardering, van anderen
niet en van zichzelf al helemaal niet. Als je
je leven opnieuw zin kunt geven, blijf je een
kampsyndroom misschien wel de baas. Maar
mijn vader heeft zijn leven denk ik onvol
doende zin kunnen geven.'
'Zullen er altijd zwarte gaten blijven, hier in
mijn hoofd, of zal ik, stukje bij beetje, alle plekjes
Onschuld stel ik me voor als een onbevangen
kind dat het leven nog kan nemen zoals het
is. Die gesteldheid, die heelheid van mijn per
soon, dat je durft en kunt zijn zoals je bent,
daar ben ik voortdurend naar op zoek, die
heb ik vermoed in het kleine jongetje dat ik
ooit geweest ben in dat huis aan de Molen
beekstraat. Om allerlei redenen mogen we
allerlei dingen niet of kunnen we ze niet of
doen we er andere mensen pijn mee. Voor je
het weet, word je steeds angstiger en creëer
je schillen om je heen. Ik wil die schillen één
voor één weer afpellen. Het lijkt me mooi als
je je leven weer zo "heel" kunt eindigen, zo
onschuldig als je als kind begonnen bent. Dat
is voor mij de reis van het leven.'
december 2006
17
