teveel had belast. Na drie weken begon ik
me toch zorgen te maken, maar op de MRI
zouden ze pas iets over een paar maanden
kunnen zien.Toen bleek dat er onrustige cel
len waren en tijdens de kijkoperatie vertelde
de arts dat het weer mis was. Dat was het
eerste moment dat ik me serieus realiseerde
dat m'n gezondheid in gevaar was en dat
snowboarden er niet meer in zat.'
De tumor zit in het botvlies en kan dus via
het bloed uitzaaien. Een reconstructie wordt
lastig en amputatie komt ter sprake. 'De
arts vroeg mij letterlijk: "Bibian, hoeveel is je
leven je waard?" Op dat moment wist ik al
wat ik moest doen. Ik kreeg twee dagen de
tijd om te beslissen. Ik ben een echte weeg
schaal en ik vind het moeilijk om keuzes te
maken. Hoe kunnen ze dit aan me vragen?
Maar ik kwam, mede dankzij gesprekken
met mijn moeder en vrienden, snel tot de
conclusie dat amputatie de enige oplossing
was. Er over praten was tegelijk een soort
verwerkingsproces.'
Wonderbaarlijk: precies vier maanden na
haar amputatie staat Mentel weer op een
snowboard. 'Dat was voor mij heel logisch.
Ik had ook een mooi voorbeeld. Een jongen
die ik ooit had ontmoet snowboarde bij de
top, maar had een prothese. Nadat ik hem
had gezien heb ik nooit getwijfeld dat het
mogelijk was. Ik had nooit kunnen voorzien
dat ik tien maanden later hetzelfde zou
ervaren. Mijn trainingsmaatje in Zwitserland
nodigde me uit om langs te komen. Ik ging
