'Mijn werkgever liet mij tikt MMm een kwitantie tekenen
warty stond Ut ik het tninitnimltrtm verdiende'
van de vakbond IMWU (Indonesian Migrant Workers Union), waar zij
uiteindelijk hulp heeft gekregen. Sinds drie maanden woont Sumarni
in een opvanghuis voor Indonesische huishoudkrachten, gerund door
de KOTKIHO (Coalitie van Indonesische Migrantenorganisaties in
Hongkong). Het opvanghuis telt twintig bewoners. Allemaal hebben ze
een lopende rechtszaak tegen hun werkgever of uitzendbureau bij de
arbeidsrechtbank in Hongkong.
Het opvanghuis is niet groter dan een
standaard flat met een woonkamer
en twee slaapkamers.Terwijl drie
bewoners een grote pan met
kippensoep klaarmaken, ver
maken de andere zeventien
bewoners zich met karaoke.
Met een grote echo galmt
de Indonesische country-
pop door de huiskamer.
Droevige teksten, aange
vuld met beelden van het
Indonesische platteland,
zorgen voor een melancho
lische sfeer. De bewoners
staren dromerig naar het
televisiescherm.'Voor mij is
het avontuur over. Na bijna
twee jaar hier gewerkt te heb
ben, heb ik niets kunnen sparen
Ik kom straks met lege handen
thuis. Een groot gezichtsverlies dus.'
Sumarni is van plan om niet meer terug te
keren naar Hongkong. Ook ergens anders in het
buitenland wil ze niet aan de slag. Aan zo'n reis wil ze
zich niet meer wagen.
Voordat Sumarni naar Hongkong kwam, verbleef ze zes maanden
in een trainingskamp in Indonesië, speciaal bedoeld voor het voor
bereiden van huishoudkrachten. Contact met de buitenwereld had
ze nauwelijks.'Het was er vreselijk. We leefden daar met honderden
vrouwen, opgepropt in barakken. Er was geen tijd voor ontspanning,
omdat we een zeer hectisch schema hadden.' Zeven dagen per week
leerde Sumarni verplicht, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, de
Kantonese taal, Chinese gerechten koken en schoonmaken.'Ik leerde
daarvan alles. Maar wat het minimumloon van Hongkong was, werd
mij niet uitgelegd.' Zonder enige kennis van haar basisrechten vertrok
Sumarni met vele anderen naar Hongkong.
Werkvisum
Hoewel de wet in Hongkong er op papier goed uit ziet, wordt het de
huishoudkrachten in de praktijk uiterst moeilijk gemaakt om een
zaak tegen een werkgever aan te spannen.Tijdens de
rechtszaak mag de huishoudkracht bijvoorbeeld
geen werk uitvoeren, omdat het werkvi
sum gekoppeld is aan het contract met
de werkgever. Dat contract wordt
automatisch verbroken nadat de
huishoudkracht een rechtszaak
aanspant tegen de werkgever.
'Onderbetaalde buitenlandse
huishoudkrachten hebben
geen geld. Zo'n rechtszaak
kan maanden duren. Om
de wet volledig uit te laten
voeren, is de overheid in
Hongkong dus afhanke
lijk van opvanghuizen,
verzorgd door NGO's en
religieuze instellingen. De
overheid biedt zelf namelijk
geen alternatief voor opvang
aan', legt Nurul Oouriah uit.
Sommige bewoners van het opvang
huis hebben de moed niet opgegeven.
De 22-jarige Nurdiyana uit Ponorogo (Java)
bijvoorbeeld. Na vier maanden in het opvanghuis
te hebben gezeten, won ze haar rechtszaak tegen haar
werkgever. Met een vergoeding van achtduizend Hongkong Dollar
(786 euro) keert ze morgen terug naar haar dorp in Indonesië.'Ik had
niet voldoende bewijs om het volledig geëiste bedrag van zestiendui
zend Hongkong Dollar (1573 euro) te krijgen. Maar met achtduizend
Hongkong Dollar ben ik ook blij. Hiermee kan ik de terugreis naar mijn
dorp betalen, dat is goed genoeg.' Haar huidige visumstatus staat haar
niet toe om werk in Hongkong te zoeken. Daarvoor moet ze eerst terug
naar Indonesië gaan om vervolgens - na een verblijf van minimaal zes
maanden in een trainingskamp voor huishoudkrachten - weer terug te
kunnen keren naar Hongkong.'lk wil zo snel mogelijk weer aan de slag
in Hongkong. Dit keer hoop ik op meer geluk.'
januari 2007 23
