Sambal
goreng-konijn
Pamai
fPoirrié's perikelen
Tempo Doeloe
U WILT NAAR INDONESIË
voor:
1 JAAR, LANGER OF VOORGOED?
Dat kan met het OUDERENVISUM
(kost 555,-). Wij zorgen dat u het visum
krijgt. Voor nadere informatie;
e-mail: info@bali-expat-business.com
fax. 0361-261412 t.a.v. Willy Roemersma
Ambassador Gebouw/Pt. Bali Ide, Jl. Bypass
Ngurah Rai No. 100, Denpasar, Bali, Indonesië.
Hawaii - Californië - Las Vegas
15 September 2007 t/m 04 Oktober 2007
WEER EEN UNIEKE
21 DAAGSE DROOMREIS
van Tamalinda Productions
Groot Indo feest in Los Angeles
met optreden van "The Worriors"
be reissom bedraagt 2.395,- p p. met een mogelijke betalingsregeling.
Info. Tamalinda Productions 070-327.24.42,070-366.77.33
tamalinda@planet.nl, www.tamalinda.com
Desa Cepit
RTOl RW 13
Harjobinangun
Pakem
Sleman
YOGYAKARTA
JAVA - INDONESIA
Het unieke aan Rumah Damai is dat het
gerund wordt door voormalige straat
kinderen. De opbrengsten van Rumah
Damai komen ten goede aan projecten
t.b.v. kansarme kinderen in Indonesië.
Lekkere Indonesische maaltijden, zeer zorg
vuldig bereid. Chauffeur met auto te regelen.
Arrangement met de Talenschool.
Veel interessante toeristische trekpleisters
in de directe omgeving.
Prijs per tweepersoonskamer: Rp. 130.000
Prijs per eenpersoonskamer: Rp. 100.000
Aantal kamers: 7
Sanitaire voorzieningen: douche en mandibak,
warm en koud water.
Op basis van Logies en Ontbijt: Ja
Gids aanwezig: Ja
Ophaalservice (airport/station); Ja
Gesproken talen: Engels en Nederlands
Telefoon: 62 (0) 274 7853677
E-mail: auliakinderen@hotmail.com
Website: www.aulia-kinderen.nl
Info in Nederland: 0487-59 23 99
Soldaat der ie klasse Tipoe was een ritselaar van de bovenste plank. Die kon je
in z'n pendekje in de oetan achterlaten, stond hij zó weer voor je in compleet
gevechtstenue, met alles erop en eraan. Daarom had iedere wachtcomman
dant van het Bewakings Korps Koninklijke Landmacht hem graag bij zich. Wie
Tipoe had, leed geen honger of kou.
Van Tipoe ging het verhaal dat hij vlak na de
Japanse capitulatie het interneringskamp
waarin hij zat, had proberen te verkopen
aan een Chinees. De transactie ging niet
door omdat het kamp niet zoals verwacht
leegliep maar juist volliep met vluchtelin
gen. Boze tongen beweren dat Tipoe het
kamp na de soevereiniteitsoverdracht als
nog wist te verkopen aan die Chinees, maar
het geld weer kwijtraakte aan dezelfde
Chinees, met gokken. Ik geloof daar niks van.
Wat wel waar is, is dat Tipoe zich hier in Hol
land ontpopte als een perfecte bevoorrader
van de'wachtploeg'waartoe hij behoorde.
Gaf Tipoe zich 's nachts vrijwillig op om
eieren te kopen bij de boer. De helm diep
over de ogen, de kraag van zijn winterjas
opgeslagen en de Sten in de aanslag, liep hij
naar een boerderij, bonsde op de achterdeur
tot de boer opendeed en zei dan:'Eieren!'
Meer niet. Als hij dan terugkwam met een
helm vol eieren en je hem vroeg wat hij had
moeten betalen, zei hij alleen maan'Hoef-
niet van die boer.' Nou mag je niet altijd op
iemands uiterlijk afgaan, maar Tipoe kon je
beter niet in het stikkedonker aan de achter
deur treffen. Zeker niet in hartje winter, als
er een ijskoude wind om de boerderij loeide.
Huiverde je niet alleen van de kou.
Tipoe is ons ook een tijdje goed van dienst
geweest op één van die oude forten van voor
de Eerste Wereldoorlog, ergens in de buurt
van Ouwerkerk aan de IJssel, als ik me goed
herinner. Het was tijdens één van de streng
ste winters ooit en we wisten ons geen raad
van de kou. Van de fortbeheerder hoefden
we niets te verwachten, want dat was een
Jack Poirrié
groeide op in
Batoeradja
en woont
sinds 1951 in
Nederland. Elke
maand schrijft
Jack Poirrié in
Moesson over
zijn perikelen.
volkomen gedesillusioneerde Indië-veteraan
van de Koninklijke Landmacht die zich van
de wereld had afgekeerd en alleen maar oog
had voorde konijnen die hij fokte. Als je zijn
vrouw zag, begreep je wel waarom. Met die
man was niets aan te vangen en de enige
die bij hem in het gevlij wist te komen was
Tipoe. Hoe hij het klaar speelde mag Joost
weten, maar vanuit het wachtlokaal konden
we vaak genoeg zien hoe die twee op hun
hurken voor de konijnenhokken zaten te
klasjeneren. En even vaak kwam Tipoe als
een reddende engel van zo'n onderhoud
terug met een papieren zak vol Donetz
nootjes 4 kolen. Die hadden we hard nodig
voor ons potkacheltje omdat we daar maar
één kit ordinaire eierkolen per wacht voor
kregen van Defensie. Aan de extra kolenver-
strekking kwam helaas een voortijdig einde.
De winter was nog niet achter de rug toen
het de beheerder opviel dat zijn konijnenbe
stand stelselmatig terugliep en het telkens
verdwijnen van een exemplaar synchroon
liep met de wachtbeurten van zijn vriend
Tipoe. Op compagniesrapport geroepen,
kon Tipoe bij gebrek aan een corpus delicti
rustig blijven volhouden dat hij van de prins
geen kwaad wist. Hij kwam er ook zonder
kleerscheuren vanaf. Maar zijn vrouw vond
het wel erg dat hij nooit meer van wacht
af kwam met een'zelf gestrikt'konijn. In
die tijd was dat mooi meegenomen, want
er werd wel gedacht dat de gerepatrieerde
militairen in de watten werden gelegd, ze
zomaar een huis toegewezen kregen en
meubels konden kopen, maar dat was niet
waar. Want voor het laatste kregen ze een
meubelvoorschot van het Rijk. Dat was nogal
wat, vooral als je als soldaat I gehuwd met 4
kinderen aan het eind van de maand maar
70 procent van je gadji in je loonzakje vond.
Dan poepte je dun en was een gratis konijn
altijd welkom.Tipoe's vrouw kon trouwens
erg goed koken. Ik hou helemaal niet van
konijn, maarTipoe heeft me weieens van
haar sambal goreng-konijn laten proeven.
Was onvoorstelbaar lekker.
