go
Indische mensen zeggen vaak niet
meteen wat ze denken. Het zijn potjes die
heel Icing dicht hebben gezeten'
gg§
3
3
O
3
Nadat ze de Europese School heeft afgemaakt, gaat mevrouw Wilthagen werken in het Juliana Ziekenhuis in Ban
doeng waar ze vijfjaar lang burgers en militairen verpleegt. In 1949 trouwt ze met Jan en een jaar later vertrekt het
jonge stel naar Nederland. Ze vestigen zich in Breda en trekken bij haar schoonouders in.'Vreselijk', zo herinnert me
vrouw Wilthagen zich.'Ineens moest ik afwassen en het hele huishouden doen. Dat kon ik helemaal niet, ik wist niet
eens hoe het moest. In Indië hadden we altijd een dienstmeid gehad. M'n schoonmoeder was helemaal niet aardig,
ik leefde gewoon in een hel!'Ze is dan ook erg blij als ze een eigen woning krijgen.Toch zegt ze aardig snel te zijn ge
wend in Nederland.'Ik pas me makkelijk aan.Toen in 2003 mijn man overleed, zeiden de kinderen:'Mam, je kunt niet
alleen blijven!', zodoende ben ik in Raffy terechtgekomen.'
smaak valt niet te twisten, maar aan dit eten kan ik maar moeilijk
wennen', vindt meneer Horstman. Mevrouw Wilthagen is het met hem
eens:'Je moet wel eten, maar dit is niet echt Indisch, af en toe is het
echt verschrikkelijk.'Ook meneer Van Westbroek schudt zijn hoofd.
'De koks hebben het niet van huis uit meegekregen, maar hebben het
geleerd uit de kookboeken. Nee, ik vind het niet lekker. Neem nou die
kroepoek, dat is geen echte oedang kroepoek.'
Mevrouw Lemaire vindt dat ze hier maar wat in elkaar flansen.'Ze
hebben hier geen echte Indische kok' zucht ze. Ik moet stiekem wel een
beetje lachen om deze spontane eerlijkheid en steek nog een lekker
'nep-kroepoekje'in mijn mond.
medebewoners, vindt directeur Gert van der Pluym dat de verhuizing
heel positief is geweest.'In de Boschstraat waren we eigenlijk een ge
sloten tehuis, hier staat de deur altijd open.' In het gloednieuwe pand
zit namelijk ook een afdeling van de thuiszorg
Breda en een consultatiebureau, waardoor het
een in- en uitlopen van mensen is. Deze openheid
is doorgevoerd in het hele pand. Zo zijn ook de
ruimtes waarin de dagbesteding wordt gegeven
open, zodat de mensen niet opgesloten zitten in
een zaaltje. Het restaurant op de begane grond is
ook een goed voorbeeld van de nieuwe open
heid. Hier kunnen seniore buurtbewoners tussen
de middag tegen een geringe betaling een hapje komen eten. Op die
manier wordt volgens Gert de buurt meer betrokken bij Raffy.
Openheid
In mei 2004 opende Raffy, dat toen al bijna vijftig jaar bestond, zijn
deuren in dit nieuwe pand. Daarvoor bestond het verzorgingshuis ook
al, in een oud monumentaal pand aan de Boschstraat. Omdat de vraag
naar een plaats in Raffy bleef groeien en het huis uit haar jasje groeide,
werd besloten om te verhuizen. In het nieuwe pand zou er plaats zijn
voor meer dan tachtig bewoners, terwijl er in de Boschstraat maar der
tig mensen konden wonen. Hoewel de oude bewoners wel even moes
ten wennen aan het strakke, moderne gebouw en de vijftig nieuwe
Memory
In Raffy lijkt alles Indisch te zijn. De bewoners, het personeel, het eten,
de inrichting en de activiteiten. Het hele pand ademt een Indische
sfeer uit. Overal hangen decoraties, van wajangpoppen tot wandkleden
en oude foto's. Ook in de kleurstelling is rekening gehouden met de
Indische achtergrond van de bewoners. Zo hebben de verdiepingen al
lemaal een eigen kleur. De begane rond heeft roodtinten, de kleur van
de aarde, de eerste verdieping groen, de kleur van sawah's, de tweede
verdieping geel, de kleur van de zon en de laatste verdieping blauw van
de lucht.'Bedacht door de bewoners zelf,'aldus Rita.
Ook de dagactiviteiten hebben zoveel mogelijk een Indische invulling
gekregen. Zo wordt er voorgelezen uit Maleise verhalenboeken, is er
geheugentraining waar Memory gespeeld wordt met foto's uit Indië,
worden er iedere vrijdag Indische hapjes gemaakt, kunnen de bewo
ners meedoen met het zingen van oude Maleise en Molukse liedjes
moesson
