SABINK KIRG1 KK
.«Ssaafc,
van een massagraf aan de grens van Papua. Tijdens haar bezoek aan
Papua heeft Sabine wekenlang onderzoek gedaan naar de verhalen
over martelingen, verkrachtingen en moorden. Ze sprak met tiental
len ooggetuigen, wat een gevaarlijke bezigheid was die vaak 's nachts
en op geheime plekken moest plaatsvinden omdat de Indonesische
politie hen in de gaten hield. Maar bang was ze allerminst. Ook nu niet,
nu haar verhaal zwart op wit te lezen is.'Mijn telefoon wordt afgetapt,
dat is een ding dat zeker is, maar ja.'Sabine wil nog dit jaar terug om
meer onderzoek te doen.'Als ik op de zwarte lijst kom, verzin ik wel
een andere manier om het land binnen te komen. Ik vlieg gewoon naar
Singapore en neem dan de boot naar Indonesië, het is zo makkelijk.
Zonder make-up, met sandalen en een grote rugtas ben ik net een
backpacker, die is nooit verdacht.'
Ondertussen stap ik het Ambassade Hotel in Amsterdam binnen waar
Sabine vandaag de hele dag interviews geeft aan de Nederlandse pers.
Ik begin nu toch wel een beetje zenuwachtig te worden. Gelukkig ben
ik ruim op tijd, ik ga in een van de leren fauteuils in de hal zitten en
bestel een Spa blauw. Na een half uur gaat de deur open en komt Sa
bine binnen. Een kleine, knappe vrouw met stralende ogen. Ze begroet
me hartelijk en ondanks dat ze al sinds vanmorgen tien uur interviews
geeft oogt ze nog erg fris. Zodra we zitten vertel ik haar dat ik net als
zij in Papua heb gewoond. Het ijs is meteen gebroken.'Zat jij ook op de
SIS? Ken je dan ook die en die, ze woonde in Wamena?' Het blijkt dat
Sabine net naar Zwitserland was toen ik naar Papua kwam.
Zware last
Sabine neemt een slok van haar zoveelste kop koffie en vertelt be
vlogen over haar nieuwe taak, het opkomen voor de mensenrechten
van de Papua's. Sinds het verschijnen van haar tweede boek is Sabine
regelmatig in de Duitse media geweest. Ze is erg blij met al die media-
aandacht.'Er worden in Papua honderden mensen vermoord en geen
haan die er naar kraait. Met dit boek hoop ik het gespek over Papua
wereldwijd op gang te brengen.'
De reden dat Sabine het verhaal van Papua pas ter sprake brengt in
haar tweede boek is omdat tijdens het schrijven van Dochter van de
jungle, haar ouders nog in Papua woonden.'Ik wilde absoluut mijn
ouders niet in een lastig parket brengen, daarom heb ik er toen niets
over geschreven.'
schrijfster vuil Ihirhlrr mil JrjuHiitr
SSil ï.-
Hoewel haar nieuwe levensdoel, want zo ziet ze het, haar veel energie
geeft is het volgens Sabine ook een zware last.'Daarom durfde ik er
eerder ook niet aan te beginnen, want als je eenmaal begonnen bent,
verlies je jezelf er volledig in. Er is geen weg terug meer. Maar ik heb
tegen mezelf gezegd: Sabine, je rent weg voor jezelf. Voor mijn tweede
22
moesson
