Lr
was er onduidelijkheid waaraan de 35 miljoen
gulden moest worden besteed.Toen ik de lijst
met toegekende subsidies en instellingen
onder ogen kreeg, was mijn reactie: "Wat
voor idioterie is dit?" Er werd geen rekening
gehouden met de collectieve doelen van
Het Gebaar naar de oorlogsslachtoffers. Er is
twee jaar onderhandeld, onder andere met
het Indisch Platform, voordat de lijst met
begunstigden en de verdeling van het geld
bekend werd. Het schrijven van boeken en
artikelen, en het maken van filmproducties
bleek belangrijker dan monumentenzorg in
Indonesië. Zelf hebben wij subsidie gevraagd
voor het herstel van een kerkgebouw. De
aanvraag werd afgewezen maar gaf wel
inzicht in de keuze van de projecten en de
gevolgde procedure. Waarom geld naar de
44 moesson
productie van literatuur bekeken door de bril
van vandaag en geschreven met de wijsheid
achteraf? Wat gebeurt er bijvoorbeeld met
de archieven van de Indische instellingen die
ophouden te bestaan? Zoals het archief van
Stabelan? Die archieven moesten, was het
plan, allemaal uiteindelijk bij het Indisch We
tenschappelijk Instituut (IWI) terechtkomen.
Is dat ook zo gegaan? Ik ben twee keer langs
het IWI geweest maar werd er niets wijzer. En
als je naar het IWI schrijft, nemen ze niet eens
de moeite om je briefte beantwoorden. Je
krijgt gewoon geen antwoord.
Het IWI heeft destijds 750.000 gulden over-
heidsubsidie gekregen, maar heeft nu geen
pand meer. Het resultaat van onzakelijkheid
van de bestuurders die voorstaan de belan
gen van de Indische gemeenschap te behar
tigen. Het is jammer want het begin was
veelbelovend. De opzet was mooi maar de
pretentie om een wetenschappelijk instituut
te worden, is niet waargemaakt. Er werd gee
wetenschappelijk onderzoek verricht. Er weri
niet gepubliceerd. Het IWI was een biblio
theek en geen Indisch instituut Clingedael.
Nee, dan het NIOD. Zestig jaar na afloop van
de Tweede Wereldoorlog springen die van
project naar project. Wat heeft Screbrenica
nu met oorlogsdocumentatie te maken?
Loe de Jong beschreef 300 jaar koloniale
geschiedenis in 16 maanden. Het NIOD
had aan vijfjaar nog niet genoeg om de
toedracht rond Screbrenica te beschrijven.
En dan zijn er nog de boeken die het NIOD
heeft geschreven op verzoek van het Indisch
Platform. Zit nu iedereen te lezen en is de In
dische gemeenschap gelukkig? Hebben het
