Ik leerde mijn man kennen in Holland. Mijn ouders en zijn
ouders waren met verlof in Holland, want wij waren gelijk
gesteld en hadden recht op verlof in Nederland.
Lezers schrijven door mevrouw e.o. ibrahim-darman
Tempo Doeloe
bijlessen haalde hij het in één jaar. Wat nu? Maar hem werd een kort-
verband van 2 jaar aangeboden om in Indonesië te varen. Ondertus
sen hadden onze ouders hun pensioenjaren vol gemaakt en maakten
plannen om in Nederland te blijven. Maar moeder Ibrahim kon niet
tegen het klimaat in Nederland en de Ibrahims besloten in Indonesië
te blijven. Na het volbrengen van zijn kortverbandcontract besloot de
oudste zoon om niet naar Holland terug te gaan. Nog voordat mijn
ouders weggingen naar Nederland, traden wij in het huwelijk. We
woonden in Batavia aan de Djokjaweg, vlak tegenover de Soekaboemi-
en de Garoetweg. Onze lieve Heer heeft ons 5 jongens en 2 meisjes
geschonken. Na ons huwelijk is mijn man nog even blijven varen, maar
besloot later een waljob te nemen.
Omdat we zowat de eersten waren die zich na afloop van de Tweede
Wereldoorlog bij de Nica hadden gemeld toen de Nederlanders
terugwaren, kregen we de waarschuwing van de Nefis om een tijdje
uit Indonesië weg te blijven. Ik kende de familie Ibrahim al, want onze
vaders werkten samen op het Departement van Onderwijs, Kunsten
en Wetenschappen. Zijn vader was hoofd van Personele Zaken en mijn
vader bij de afdeling Comptabiliteit.
De familie Ibrahim vertrok in augustus 1946, wij kwamen precies op
Sint Nicolaasdag 1946 in Holland aan en werden ondergebracht in
een hotel-pension in Bloemendaal. Toen mijn vader voorstelde om de
familie Ibrahim te bezoeken in Zandvoort, werd ik ook voorgesteld
aan de oudste zoon. Omdat het zulk mooi weer was, maakten wij een
wandeling langs het strand. De oudste zoon liep steeds naast me. Hij
plukte bloemen voor me en zei: 'Droog deze bloemen opdat we die
kunnen laten zien aan onze kleinkinderen.' Wat dacht hij wel, dacht ik
bij mezelf. Ik heb in Indonesië genoeg aanbidders.
Later vertelde een zuster van hem, dat ik werkelijk zijn eerste liefde
was. Na een jaar moesten onze ouders terug naar Indonesië om hun
pensioenjaren vol te maken. De oudste zoon van de familie Ibrahim
bleef achter om zijn studie voor scheepsmarconist af te maken. Met
Omdat het niet vol te houden was op één ambtenarensalaris, heb ik tot
mijn vijftigste gewerkt. Eerst net als mijn vader op het Departement
van Onderwijs voor de afdeling Comptabiliteit, later in diverse boekhan
dels: zoals J.B. Wolters en boekhandel Stam. Daarna ging ik over naar
toeristenbureau Nitour. Hier bleef ik totdat de Nederlanders het land uit
moesten. Deze exodus heeft me erg geraakt, daar ik zoveel Nederlandse
vrienden en bazen moest missen. Op een dag kregen we bezoek van een
dame wier man op een grote rederij werkte en een marconist zocht die
Nederlands sprak. Dit omdat de schepen van Nedlloyd werden overgeno
men en, zolang de huurkoop
duurde, een Nederlandse Etat
Major kregen. Mijn man werd
aangenomen en heeft nog
vele jaren gevaren. Hij koos
vaak de Europalijn, dan kon
hij mijn familie in Nederland
weer zien. Het salaris werd in
Amerikaanse dollars uitbe
taald, zo konden onze kinde
ren gelukkig studeren.
IF7FRS SCHRIJVFN.
Wil je ook in deze rubriek komen,
schrijf dan een verhaal over een spe
cifieke gebeurtenis of herinnering uit
de tijd van vóór de repatriëring. Schrijf
rond de 500 woorden en stuur of e
mail dit - samen met een bijpassende
foto - naar Moesson. Iedere maand
wordt het beste verhaal geselecteerd.
Moesson bedankt mevrouw Ibrahim-
Darman voor haar bijdrage.
30
moesson