'We kwamen erachter dat we
niet zomaar die tak van de oude
boom mochten afkappen'
Tempo Doeloe Stenenregen
Het is alweer bijna zestig jaar geleden, maar meneer en mevrouw Pichel (beiden
in de 80) weten nog precies wat er toen is gebeurd. 'Het was in 1950, in de Djalan
)lombo in Soerabaja', vertelt mevrouw Pichel, 'we waren nog jong toen we daar
kwamen wonen, ik was 24. In de tuin stond een grote oude waroeboom. Daarvan
hing een dikke tak over ons huis. Zo bleef er altijd een gedeelte akelig donker.' Me
neer Pichel besloot op een dag die tak eraf te kappen. De simpele tuinklus kreeg
echter gevolgen die zij vandaag de dag nog steeds niet kunnen verklaren.
et regent stenen
in huis
Ze wisten niet dat het volgens de Indone
sische cultuur gebruikelijk was eerst om
toestemming te vragen voor het afkappen
van die tak. Daar gelooft men namelijk dat
alles om zich heen bezield is, van mensen
en allerlei voorwerpen tot dieren en de
natuur. Dat komt voort uit een traditioneel
animistisch geloof dat versmolten is met de
verschillende religies die in de loop der tijd
in het land zijn gekomen. Iets of iemand kan
bezield zijn met geesten van overledenen of
met natuurgeesten. Juist bomen zouden een
favoriete plek voor geesten zijn. Uit respect
legt men daarom soms liever een weg om
een grote oude boom heen dan hem ervoor
om te kappen. Je weet maar nooit wat er
anders van komt. Maar hiervan wist het
echtpaar Pichel niet zoveel. Hoewel opge
groeid in Indië, hun opvoeding was westers
en christelijk.
Zwevende jurk
Diezelfde week kwam het jongste broertje
(toen 11) van meneer Pichel samen
met een vriendje logeren. Tijdens
de middagslaap lagen de jongens
op stretchers op de gang wat te
kletsen. Mevrouw Pichel: 'Wij lagen
al te dommelen toen de jongens
lijkbleek de slaapkamer in kwamen
rennen. Ze vertelden dat zij plotse
ling een jurk door het huis zagen zweven, van
de voordeur naar de achterdeur. Maar zij zagen
geen hoofd of benen eraan.' Meteen gingen ze
kijken maar konden niets of niemand vinden.
Een week later kwam de moeder van meneer
Pichel langs. De twee gingen samen even
weg en mevrouw Pichel bleef alleen thuis.
Dat was op een donderdag. In de namiddag
zat zij met haar toen acht maanden oude
zoontje in de voorkamer van het huis. 'Op een
gegeven moment hoorde ik onder de bank,
naast de bank waar ik op zat, de hond op een
bot kluiven. Tenminste, zo klonk het. Maar
ik wist dat de hond buiten lag te slapen. Ik
keek onder de bank en zag niets. Toen rolde er
26
moesson
