'Je weet: zo leuk wordt
het nooit meer'
Wieteke
Op 16 mei 1943 wordt Wieteke in Soerabaja geboren. Als ze veertien is verhuist ze met haar
familie naar Den Haag. Na de middelbare school gaat Wieteke naar de toneelschool in Am
sterdam. Bij het grote publiek raakt ze bekend als ze de rol van Aagje Ritsema speelt in de
kinderserie Oebele. Daarna volgen de rollen van deftige dame in de Stratemakeropzeeshow
en van Titia Konijn in J.J. de Bom. In 1970 trouwt ze met psychotherapeut drs. Theo Moody.
In 1972 creëert ze tante Lien, een Indisch dametje. In 1977 wordt de eerste Late Late Lien
Show opgenomen, die wordt uitgezonden in 1979. Sindsdien is tante Lien een nationale be
kendheid. Een aantal decennia later heeft Wieteke vele boeken op haar naam staan, speelt
ze al jarenlang in Het Klokhuis en treedt ze regelmatig op op pasar malams. De laatste jaren
legt ze zich vooral toe op schilderen en schrijven. Als tante Lien treedt ze nog meerdere
keren per week op.
Joost is het de eerste. Ik zei al een tijdje tegen
hem dat hij moest gaan schrijven. Gelukkig
bedacht hij dat zelf ook.'
Indonesië
'In 1978 ging ik voor het eerst weer naar
Indonesië. Het was samen met het weekblad
Libelle. De reis heette Sentimental Journey en
het was zowel bij aankomst als bij vertrek
sentimenteel. Dat zie je wel vaker bij mensen
die voor het eerst weer terugkeren naar
Indonesië, dat het ontzettend emotioneel
is. Sindsdien zijn Theo en ik regelmatig naar
Indonesië geweest. We hebben overwogen
om een huis te kopen daar, maar we vinden
het juist leuk om elke keer een andere plaats
of ander gebied te bezoeken. Het is overal
even mooi. Sulawesi vind ik bijvoorbeeld erg
leuk. De mensen daar zijn aardig, je wordt
met open armen ontvangen én er is weinig
toerisme. Ik houd het liefst van gebieden die
nog niet ontdekt zijn. Ik was begin dit jaar
een paar weken in Indonesië. Ik heb toen zelf
geluiden opgenomen voor een cd. Om kwart
over vijf 's ochtends begon de eerste vogel.
Het is mooi om te horen dat elke vogel zijn
eigen tijd heeft waarop hij begint te fluiten.
Ik zat in een klein hotelletje op een heuvel.
Het uitzicht was grandioos, aan de ene kant
een ravijn met klapperbomen, aan de andere
kant sawa's. Heerlijk was dat. Geen toerist
te bekennen, alsof de tijd dertig jaar heeft
stilgestaan. Indonesië is niet meer Indië, die
tijd is voorbij. Maar als je goed kijkt, zie je
dingen die nog wel hetzelfde zijn. De mensen,
het eten, de sfeer, het landschap.'
Milieu
Theo komt de kamer binnen. 'Wiet, ik ga
naar de slager.' Wieteke vertelt verder: 'Ik
trek me dierenleed erg aan. Ik ben dan ook
vegetariër. Neem nou zoiets als dierproeven;
dat vind ik echt belachelijk. Je kunt produc
ten toch ook op een andere manier testen?
We hebben onlangs geprotesteerd bij een
laboratorium waar dierproeven plaatsvin
den op apen. We zijn voor de deur gaan
mediteren. Voordat we begonnen, maakten
de apen geluid. Tijdens het mediteren wa
ren ze stil. Toen we klaar waren hoorden we
de apen weer. Alsof ze wisten dat we er voor
hen waren.'
'Ik hou ook erg van de natuur. Ik ben actief
milieuactivist. Milieucriminaliteit wordt stil
gehouden. Het is schandalig wat er gebeurt.
Er zijn allemaal zakelijke belangen bij betrok
ken. Klokkenluiders die zich ermee bezig
houden wordt het leven onmogelijk gemaakt.
Zo wordt er bijvoorbeeld gif geïmpregneerd
in hout. Het is een illegale manier om van het
gif af te komen. Het zit vooral in het groene
hout waar schuttingen en tuinhuisjes van
worden gemaakt. Het duurt jaren voordat
mensen doorhebben dat een bepaald zout
in het hout kankerverwekkend is. Je zult zien
- net als bij de asbestkwestie - dat alles pas
over vijftig jaar naar buiten komt. Maar dan
zijn de betrokkenen gevlogen of dood. Dan is
niemand meer te achterhalen.'
'Sommige activisten gaan heel ver. Zo ben ik
niet. Ik zal nooit iemand kwaad doen, ik ga
ook niets vernielen. Wist je dat maïs gene
tisch gemanipuleerd wordt?' Wieteke kijkt me
verontwaardigd aan. 'Toch zou ik nooit zo'n
genetisch gemanipuleerd maïsveld vernielen.
Zo ben ik gewoon niet.'
Werk
'Ik heb nog veel brieven die liggen te wach
ten op antwoord. Ik ben nu bijgewerkt tot
1992, dat is een achterstand van vijftien
jaar. Zodra je bekend wordt, krijg je sociale
verplichtingen. Mensen bellen of schrijven
je over de raarste dingen; gewoon omdat je
op televisie bent. Ik wil iedere brief beant
woorden, maar soms kan het dus wel even
duren. De dag is gewoon te kort, ik krijg het
niet klaar.'
'Ik ben tevreden over mijn leven; ik vind het
prima hoe het allemaal gelopen is. Je leert
van vervelende dingen, ook al zie je dat op
dat moment misschien anders. Ik ben vroeger
een keer een eetafspraak met Frits O. Baylé
vergeten. Daar kwam ik pas een paar maan
den later achter. Ik heb hem en zijn vrouw
- letterlijk - gewoon laten zitten. Dat heb ik
nog wel een tijd vervelend gevonden.'
16
moesson
