A
Paradise... a woman?
wtsttD-afSSSS?
nul dist...MM
bunoo kanduang
MM dise... o WOMAN
bundo kanduang
In Indonesië is de intensiteit van de
dans belangrijker dan een
perfect uitgevoerde techniek.
Spontaniteit en verbeeldingkrach
staan centraal
De jongste generatie dansers uit
Minang hebben een grote indruk
gemaakt op Gerard Mosterd.
De internationale tour van Paradise... a woman?
ging afgelopen september van start in Solo,
Centraal-Java. Daarna trad de groep achtereen
volgens op in Thailand, Singapore en Maleisië. Op
10 oktober vindt de Nederlandse première plaats
in theater De Lieve Vrouw in Amersfoort, en op 19
oktober is de voorstelling te zien in Theater Fras-
cati in Amsterdam. Na veertig optredens in heel
Nederland zal de voorstelling in december ook in
Duitsland en Denemarken te zien zijn.
Voor meer informatie: www.gerardmosterd.com
of www.gumarang-sakti.com
Multimedia l»
leven komen. Die twee werelden zijn volgens
hem onlosmakelijk met elkaar verbonden.
'Indonesië is verankerd in het onderbewust
zijn van Nederland. Het onderbewustzijn is
per definitie chaotisch, zoals droombeelden
die we zelf moeten interpreteren. In het
Westerse ballet weerspiegelen de verticale
vormen die steeds verder van de grond ko
men, de patriarchale, hiërarchische geschie
denis. Balletdansers gaan hoog de lucht in.
Indonesische dansvormen en ook die van de
Minangkabau zijn horizontaal gericht. De
dansers bewegen zich op hetzelfde niveau
als wij, met de voeten op de grond. Hierdoor
ontstaat een gedeelde band. Bij Indonesi
sche dans komt de energie vanuit de grond.
Horizontaal kun je vergelijken met het plat
teland, waar mensen een gelijk bestaan heb
ben, terwijl verticaal staat voor de grote stad
waar mensen niet eens meer weten hoe een
grassprietje ruikt.'
Voor de Nederlandse choreograaf en zijn
Indonesische collega vormden de twee
maanden van repetitie in Jakarta een kort
tijdsbestek, waarbinnen relatief veel moest
gebeuren. Iedere week kwamen de premiè
res in Indonesië en Nederland een stukje
dichterbij. Gerards beoogde (Nederlandse)
insteek van strakke organisatie en planning
moest in praktijk dikwijls ruimte maken
voor Indonesische improvisatie. 'Indonesiërs
zijn improvisators pur sang. Hun talenten
verbazen me elke keer weer. Er wordt minder
om techniek gegeven: het draait om rasa
oftewel 'gevoel'. In Indonesië is de
intensiteit van de dans belangrij
ker dan een perfect uitgevoerde
techniek. Spontaniteit en
verbeeldingkracht staan
centraal tijdens een voor
stelling.'
Vanavond, tijdens de
dansrepetities, bren
gen frisse tropische
regenbuien aangename
verkoeling. Het zweet
gutst van de gespierde
lichamen van de diep
JAMUAN BISU
geconcentreerde dansers. Gerard droogt de
kleine bank die voor de dansvloer staat af,
en nodigt me uit te gaan zitten. Wil hij met
zijn nieuwe voorstelling nog een speciale
boodschap uitdragen? Daar wil hij niet van
weten. 'Je moet in mijn ogen in de univer
sele taal van dans niet expliciet zijn en geen
dringende maatschappelijke boodschap
af willen geven. Dat laat ik liever aan de
imams, de priesters en de politici over. Maar
ik weet wel waar het in de Indonesische
dansvormen om draait. Jij en ik zitten hier
samen, met onze voeten op dezelfde grond.
Net zoals de dansers op de dansvloer die
je hier voor je ziet. Die grond waar we alle
maal met onze voeten op staan, schept een
gemeenschappelijke band tussen ons. Dat
gemeenschappelijke is hier in Indonesië
het allerbelangrijkst. Daarom voel ik me
hier thuis.'
oktober 2007 17