A Paradise... a woman? wtsttD-afSSSS? nul dist...MM bunoo kanduang MM dise... o WOMAN bundo kanduang In Indonesië is de intensiteit van de dans belangrijker dan een perfect uitgevoerde techniek. Spontaniteit en verbeeldingkrach staan centraal De jongste generatie dansers uit Minang hebben een grote indruk gemaakt op Gerard Mosterd. De internationale tour van Paradise... a woman? ging afgelopen september van start in Solo, Centraal-Java. Daarna trad de groep achtereen volgens op in Thailand, Singapore en Maleisië. Op 10 oktober vindt de Nederlandse première plaats in theater De Lieve Vrouw in Amersfoort, en op 19 oktober is de voorstelling te zien in Theater Fras- cati in Amsterdam. Na veertig optredens in heel Nederland zal de voorstelling in december ook in Duitsland en Denemarken te zien zijn. Voor meer informatie: www.gerardmosterd.com of www.gumarang-sakti.com Multimedia l» leven komen. Die twee werelden zijn volgens hem onlosmakelijk met elkaar verbonden. 'Indonesië is verankerd in het onderbewust zijn van Nederland. Het onderbewustzijn is per definitie chaotisch, zoals droombeelden die we zelf moeten interpreteren. In het Westerse ballet weerspiegelen de verticale vormen die steeds verder van de grond ko men, de patriarchale, hiërarchische geschie denis. Balletdansers gaan hoog de lucht in. Indonesische dansvormen en ook die van de Minangkabau zijn horizontaal gericht. De dansers bewegen zich op hetzelfde niveau als wij, met de voeten op de grond. Hierdoor ontstaat een gedeelde band. Bij Indonesi sche dans komt de energie vanuit de grond. Horizontaal kun je vergelijken met het plat teland, waar mensen een gelijk bestaan heb ben, terwijl verticaal staat voor de grote stad waar mensen niet eens meer weten hoe een grassprietje ruikt.' Voor de Nederlandse choreograaf en zijn Indonesische collega vormden de twee maanden van repetitie in Jakarta een kort tijdsbestek, waarbinnen relatief veel moest gebeuren. Iedere week kwamen de premiè res in Indonesië en Nederland een stukje dichterbij. Gerards beoogde (Nederlandse) insteek van strakke organisatie en planning moest in praktijk dikwijls ruimte maken voor Indonesische improvisatie. 'Indonesiërs zijn improvisators pur sang. Hun talenten verbazen me elke keer weer. Er wordt minder om techniek gegeven: het draait om rasa oftewel 'gevoel'. In Indonesië is de intensiteit van de dans belangrij ker dan een perfect uitgevoerde techniek. Spontaniteit en verbeeldingkracht staan centraal tijdens een voor stelling.' Vanavond, tijdens de dansrepetities, bren gen frisse tropische regenbuien aangename verkoeling. Het zweet gutst van de gespierde lichamen van de diep JAMUAN BISU geconcentreerde dansers. Gerard droogt de kleine bank die voor de dansvloer staat af, en nodigt me uit te gaan zitten. Wil hij met zijn nieuwe voorstelling nog een speciale boodschap uitdragen? Daar wil hij niet van weten. 'Je moet in mijn ogen in de univer sele taal van dans niet expliciet zijn en geen dringende maatschappelijke boodschap af willen geven. Dat laat ik liever aan de imams, de priesters en de politici over. Maar ik weet wel waar het in de Indonesische dansvormen om draait. Jij en ik zitten hier samen, met onze voeten op dezelfde grond. Net zoals de dansers op de dansvloer die je hier voor je ziet. Die grond waar we alle maal met onze voeten op staan, schept een gemeenschappelijke band tussen ons. Dat gemeenschappelijke is hier in Indonesië het allerbelangrijkst. Daarom voel ik me hier thuis.' oktober 2007 17

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 2007 | | pagina 17