Wubo in het buitenland
Het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen deed in oktober 2006 de uit
spraak dat de Pensioen en Uitkeringsraad (PUR) ten onrechte een Wubo-aanvraag van
Kitty en Ralph Tas heeft afgewezen. Volgens het Hof mogen aan Nederlandse burger
oorlogsslachtoffers die in de landen van de Europese Unie wonen op basis van het
recht op vrij verkeer dat in de Unie geldt, niet worden uitgesloten van een financiële
uitkering. Kitty en Ralph Tas wonen sinds 1987 in Spanje.
De uitspraak van het Hof van Justitie betekent dat mensen met een Nederlandse
nationaliteit die in één van de EU-landen wonen rechtstreeks een beroep op de Wubo
kunnen doen. Er wordt door het ministerie van VWS een wetswijziging voorbereid
en de PUR gaat mensen benaderen die eerder zijn afgewezen omdat ze een aanvraag
indienden terwijl ze niet meer in Nederland woonden. Bij lopende procedures (aan
vraag-, bezwaar- of beroepsprocedures) wordt al rekening gehouden met de uitspraak
van het Hof van Justitie. Als iemand nog niet eerder heeft aangevraagd, nog steeds
Nederlander is en in één van de landen van de Europese Unie woont, is een aanvraag
nu al mogelijk. Heeft u naar aanleiding van dit bericht vragen dan kunt u die telefo
nisch richten aan de PUR: 071 - 535 68 88, schriftelijk aan: Wubo Buitenland, postbus
9575, 2300 RB Leiden of via email: info@pur.nl
Bron: PUR Magazine, juni 2007.
Zelf durfde ik niet. Ik zei tegen Ralph: als jij zo
graag met me wil trouwen dan mag jij mijn
vader bellen. Ralph belde en Klaassen stemde
in met een ontmoeting.
Die ontmoeting vond plaats op station
Utrecht CS. Ralph was erbij. Ik was enorm
gespannen maar voelde meteen dat hij mijn
vader was. Ik zag dat hij ontroerd was toen
hij me zag. Hij heeft me toen voor het eerst
zijn verhaal verteld. Hij diende in Nederland
bij de marine en hij was in 1939 naar Indië
gezonden. Toen de oorlog uitbrak is hij op
een gegeven moment in het ziekenhuis van
Tjilatjap terechtgekomen. Daar heeft hij een
verhouding gehad met een Indonesische ver
pleegster. Zij was mijn moeder. Bij zijn vertrek
uit het ziekenhuis - hij ging gelijk door naar
een interneringskamp voor krijgsgevangenen
- vertelde zij hem dat ze zwanger van hem
was. Toen gingen ze uit elkaar.
Klaassen is direct na de oorlog naar Neder
land gerepatrieerd. Hij trouwde met een
Nederlandse vrouw en was streng gerefor
meerd. Dat verklaart wellicht waarom hij me
nooit heeft opgezocht. Ik weet niet waarom
hij dat niet wilde.
Voor de voorbereiding voor ons huwelijk
kwam Klaassen naar Den Haag. Een jurist
van de gemeente vertelde dat mijn Akte
van Bekendheid niet geldig was voor de
Nederlandse Wet. In plaats daarvan moest ik
met drie getuigen komen die mijn identiteit
zouden bevestigen. Tijdens dat gesprek ben ik
diep getroffen door een opmerking die mijn
vader maakte. Hij zei: 'Misschien ben ik je va
der wel niet.' Ik ging door de grond. Ik dacht:
die man wil ik helemaal niet als vader, maar
ik heb me goed gehouden op dat moment.
Eén ding was duidelijk: die man wilde ik nooit
meer zien. Ralph en ik zijn getrouwd en we
kochten een huis. Financieel hadden we geen
zorgen. Wat wilde ik nog meer? Alles leek
goed te gaan.'
Leek?
'Ja, want juist toen stortte mijn wereld
compleet in. Het is net alsof ik voor die tijd
er nooit aan toe gekomen ben mijn verleden
een plekje te geven. Zelf begreep ik er ook
helemaal niets van. Ik was toen ook erg geslo
ten. Pas nu kan ik erover praten. Vroeger trok
ik me altijd terug als ik in gezelschap was, ik
kon nooit iets leuks vertellen over vroeger.
Waarom kon ik dat niet? Ik was depressief,
sliep niet en was aan de medicijnen. Op een
avond heb ik te veel pillen ingenomen. Die
zelfmoordpoging mislukte. Onze arts dr.
Bieger - net als Ralph een jongen uit Djokja
- heeft me toen enorm geholpen. Hij zei me
dat ik me niet hoefde te schamen voor mijn
moeder. Hij heeft me geholpen een begin
te maken mijn verleden te verwerken. Het
is Richard Dagevos geweest die me heeft
aangespoord om wederom een Wubo-uitke-
ring aan te vragen. Je moet het doen, zei hij,
het is een erkenning dat je oorlogsslachtoffer
bent. Dat was in 1999. Hij heeft de aanvraag
verzorgd en ons tijdens het hele proces bege
leid. Hij heeft ervoor gezorgd dat wij erkend
werden, maar financiële tegemoetkoming
werd ons geweigerd, omdat wij niet in Neder-
