Het criterium is dat een
optreden ons raakt. Soms
speelt iemand mooi piano,
maar doet het ons niets'
Ontroerende gelegenheid
publiek. Gepke: 'We dachten te beginnen met
vier voorstellingen per maand, maar dat werd
te veel. Nu doen we een of twee voorstellin
gen per maand en dan iedere keer verschil
lend. Vandaag was het zang, cabaretachtig of
Brel, dan wordt het de volgende keer klassiek.'
Die eerste voorstelling was bijzonder voor
Gepke en Jaap. Niet alleen omdat dit het
begin was van hun theater, maar ook omdat
het een persoonlijk tintje had. 'We hadden
voor de voorstelling geen fotomateriaal. Het
verhaal ging over een blanke vrouw in Indië
en gelukkig had Jaap nog veel foto's van zijn
ouders. Dus zij zijn de romanfiguren gewor
den. Guusje (actrice Guusje van Tilborgh,
red.) vertelde het verhaal alsof ze die vrouw
was en er verscheen steeds een foto op het
scherm. Letterlijk onze hele familie kwam er
in voor.'
Die vliegende start dankt Première Parterre
mede aan Gepke's achtergrond. Zo dansten er
eens twee balletdansers van het Nederlands
Danstheater door de hele ruimte. Schrijfster
Yvonne Keuls is ook geen vreemde van het
theater. 'Omdat ik zelf actrice ben, kende ik
een heleboel mensen. Het moet natuurlijk
met goodwill beginnen, want zoveel betaalt
het niet. Er kunnen simpelweg niet zoveel
mensen in de zaal. Dat moet je er wel voor
over hebben. En dat hebben de artiesten er
voor over, want ze komen.' Ze komen niet
alleen, ze bieden zichzelf ook aan. Na het
bijwonen van een voorstelling bijvoorbeeld.
De artiesten zijn dan zo enthousiast dat ze
zelf ook willen optreden.
Maar ze worden niet zomaar uitgenodigd.
Gepke en Jaap keuren iedereen voordat ze
hen een voorstelling laten geven in het huis
theater. 'Het criterium is dat een optreden
ons raakt. Soms speelt iemand mooi piano,
maar doet het ons niets. Dan is het: 'Sorry,
maar het is niet helemaal geschikt voor ons
theater.' Sneu, maar een optreden moet iets
losmaken. Juist omdat je zo dichtbij bent. Als
je te namaak bent, dan val je door de mand.
Dat is heel confronterend voor de artiesten.'
David Vos valt met zijn optreden in geen
enkel opzicht door de mand. Zijn vertolking
van Lennaert Nijgh, Ramses Shaffy en Jacques
Brel is vol emotie. Echter kan bijna niet. De
doorleefde, rauwe stem van Vos raakt het
publiek zichtbaar. Hij beleeft de muziek met
zijn hele lichaam en stampt van tijd tot tijd
met een voet stevig op de grond om het lied
kracht bij te zetten. Van alles komt voorbij:
Frans en Duits, gevoelig en wild. Nettie Krull
begeleidt hem op de vleugel én met accor
deon. Naarmate de voorstelling langer bezig
is, verdwijnt het gevoel in iemands huiskamer
te zitten compleet.
Zo'n optreden is precies wat het echtpaar
voor ogen heeft. Gepke: 'Ik zat in de kamer
ernaast en ik hoorde hoe het publiek genoot.
Zonder ze te zien, hoorde ik dat de zaal
meeging. Na afloop bedankt iedereen je. Dat
is ontroerend en gebeurt ook nog eens in
jouw huis. Je geeft een fijne sfeer aan men
sen door.' Door het thuis te doen is theater
volgens Gepke benaderbaar. 'Normaal in een
theater bevinden de artiesten zich achter
de coulissen. Maar ook de mensen in de zaal
praten veel sneller met elkaar. Publiek in een
schouwburg praat niet met elkaar, maar in
de huiskamer wel. Die positieve energie blijft
hangen als de mensen weg zijn. Mensen die
gelukkig zijn omdat ze iets hebben meege
maakt.'
januari 2008
15
Moesson #08 januari(2).indd 15
