Deze maand spraken de jongens
van Katanja met nancy Echter.
nancy bezoekt de maandelijkse
samenkomsten van de landelijke
Vereniging Indische Na-Oorlogse
Generatie (LV-INOG): 'Het verleden
van mijn ouders heeft mij sterk
beïnvloed.'
DOOR TJAAL AECKERUN EN RiCK SCHOONENBERG
In het stationsgebouw van Den Dolder, midden op het
perron, bevindt zich het sfeervolle atelier van Nancy
Echter. Het buiten gebruik geraakte wachtlokaal bezit
nog vele nostalgische details: oude symbolen van de
Nederlandse Spoorwegen, zoals het metalen wiel met
de vleugels. Om de paar minuten stopt of vertrekt er een
trein, of raast er één voorbij.
'Ik hoor het niet meer, dat kedoeng... kedoeng... doeng.
Ik besef wel dat dit een bijzondere plek is. Alles om mij
heen is in beweging, is op weg naar iets of iemand.'
Temidden van al die aankomende en wachtende pas
sagiers werkt Nancy aan haar sculpturen van klei of was.
Daarnaast verzorgt ze workshops en richt ze zich op de
styling van wanden en vloeren.
Nancy: 'Als jong meisje was ik al bezig met tekenen,
knutselen en het verfraaien van kleding. Ik wilde naar
de modeacademie. Maar mijn decaan beweerde dat die
opleiding absoluut niet voor nette meisjes bedoeld was.
Jaren later maakte ik een portret van een overleden oom
en ik verbaasde me erover dat mijn tante erdoor geraakt
werd. Vanaf dat moment heb ik me allerlei technieken
Moesson #08 januari(2).indd 33
