SOEKARNO
SOEKARNO 2
VILAN
PRUIKJE TOEN EN LATER
brieven
brieven
FOTO INDISCH GEDICHT
RE: POËZIEALBUM
Met alle respect voor Mary van Delden meen ik
negatief te moeten reageren op het artikel 'Het
gelijk van Soekarno'.
Onzin. Als oorlogsslachtoffer (Japan) en politiek
gevangene (Darmo-kamp Soerabaja) weten mijn
vrouw en ik wel beter. Ik ben niet alleen een Indo,
maar ook van Ambonese afkomst. Misschien ben
ik door het laatste nog steeds zo anti Soekarno en
Hatta. Nogmaals: met alle respect, maar ik ben
het met Mary van Delden totaal oneens. Sinds
april 2004 vecht ik om als oorlogsslachtoffer fi
nancieel erkend te worden. Soekarno heeft nooit
de macht gehad om de Indonesische vrijheids
strijder Soetomo's strijdkreet 'Boenoeh belanda'
tegen te spreken, laat staan te verzachten.
D. Manoehoetoe uit Almere
Met stijgende verbazing en ergernis las ik de
recensie van het boek Orde in de chaos? van M.C.
van Delden. In dat boek schijnt de term bescher
ming veelvuldig voor te komen. De schrijfster
mag zich dan wel op vele bronnen gebaseerd
hebben, het resultaat is eenzijdig.
Indien zij zelf in zo'n kamp heeft gezeten, zal ze te
jong geweest zijn om het allemaal te begrijpen.
Op mijn dertiende jaar heb ik drommels goed
gemerkt, dat er van 'bescherming' absoluut
geen sprake was. Vanaf het moment dat wij
onder bedreiging van bamboespiesen uit huis
verdreven werden, tot aan de bevrijding ruim
zeven maanden later, was het alleen maar syste
matische uithongering en vernedering. Na meer
dan een halve eeuw heeft het geen zin om alles
weer - voor de zoveelste keer - op te rakelen (en
de Indonesische bevolking is hun merdeka best
gegund), maar de daden van Soekarno goedpra
ten gaat mij toch iets te ver en is op zijn minst
'een beetje dom'.
L.J.E. Knechtmans uit Amsterdam
Ik had Vilan van de Loo gevraagd of ze bij ons,
dagopvang De Cypres, op bezoek wilde komen.
Dat heeft ze gedaan (Moesson december, pagina
6). Kennismaking met Vilan en onze Indische
ouderen voelde al meteen erg vertrouwd.
Geweldig zoals Vilan de sfeer heeft beschreven,
want u weet het kan soms een kippenhok zijn
als alle ouderen met elkaar babbelen! Ik heb het
artikel meteen voorgelezen aan de mensen en zij
hebben aandachtig zitten luisteren. De dochter
van de Molukse man, die Vilan beschrijft in haar
artikel, wist meteen te vertellen dat dit over haar
vader moest gaan. Typisch toch! Ze zeiden al, die
Vilan moet de volgende keer maar weer komen
en dan blijven eten! Namens alle Indische en
Molukse ouderen van De Cypres in Nijmegen,
heel erg bedankt Vilan.
Hedy Schaperkotter, uit Nijmegen
Ik kreeg van de enige overlevende (89 jaar) van
het gezin waaruit mijn overleden vader kwam, de
eerste foto die je ziet. Mijn vader met pruik trad
op, met zijn beide zusjes in Palembang. Een ken
nis van hun moeder, mijn oma, was pianolerares
en bedacht sprookjesvoorstellingen voor publiek.
In zo'n kleine plaats - we spreken over 1924 - was
niet zoveel te doen, vandaar dat men zelf vertier
bedacht. Het 'grote' meisje was hier een boze
zuster van Assepoester. Om de kostuums op de
kiek vast te leggen, zijn deze drie kinderen op
weg naar de voorstelling waarschijnlijk thuis
eerst even in vol ornaat gefotografeerd op hun
eigen platje.
37jaar later, in 1961 - bij de opening van de
Nieuw-Guinea Raad in Hollandia-Haven - liep
mijn vader nu zelf naast een bepruikte rechter.
Deze kwam uit Port Moresby, Australisch Nieuw-
Guinea. Ik herinner mij dat mijn vader hem in
werkelijkheid op Clark Gable vond lijken. Een
filmster die niet iedereen meer kent in deze tijd.
Hij speelde in Cone with the wind, een megatop-
per op bioscoopgebied; de film werd langdurig in
Den Haag geprolongeerd. Mijn vader is rechts op
de foto te zien. De link 'Indië' en 'Nieuw-Guinea'
die zijn samengevoegd en de pruiken van toen en
later vond ik wel toeval toen ik beide foto's naast
elkaar legde.
Tina Daniels (via e-mail)
Wat was dat weer een goed nummer om het
nieuwe jaar te beginnen! Vooral de tempo-doeloe
foto op pagina 26 waar ik even op wil reageren.
Een prachtfoto die de onbevangenheid, onschuld
en blijheid uitdrukt, die onze Indische jeugd was!
Maar wat verkocht die toekang nou? Soto, baso,
boeboer ajam? Kan iemand mij dat vertellen? Ik
djongkokte na schooltijd ook wel eens bij zo'n
toekang. Let op: ik had toen wel een broek aan!
Eric A. Muller uit Zutphen
De redactie heeft meerdere reacties op de brief
'Poëziealbum' gekregen. Het blijkt dat het gebouw
op de ansichtkaart niet de I.E.V. school in Bandung
is maar een departement van de overheid
'Gedoeng Sate' genoemd.
Redactie Moesson
februari 2008
Moesson #09 febr(1).indd 11
