lezers schrijven
Tempo Doeloe
In 1947 trouwde ik als christenmeisje met een mohammedaan.
Doordat we zo verliefd op elkaar waren, dachten wij niet na
over hoe het straks in ons huwelijk zou gaan met twee verschil
lende godsdiensten. Natuurlijk protesteerden onze ouders.
'Na de geboorte van
ons eerste kind begon
mijn schoonmoeder
telkens over met welke
godsdienst de kinderen
grootgebracht moesten
worden'
DOOR MEVROUW E.O. IBRAHIM-DARMAN
Allereerst moet
er liefde zijn...
Mijn man zette zijn zin door. 'Anders trouwen we wel in Singapore', zei
hij. Alle protesten werden gelukkig bijgelegd en we trouwden eerst
bij de Burgerlijke Stand en daarna, voor mijn man, bij de penghulu
(mohammedaanse priester).
We kropen eerst voor 6 maanden bij mijn ouders in huis, daarna
wilden ze weer terug naar Nederland voor de opleiding van mijn broers
en zusje. We verhuisden naar mijn schoonouders, of beter gezegd, naar
mijn schoonmoeder, want schoonvader en twee kinderen zaten ook in
Nederland voor de schoolopleiding. Het eerste jaar ging het samen
wonen met schoonmoeder redelijk goed, maar na de geboorte van ons
eerste kind begon ze telkens
over met welke godsdienst
de kinderen grootgebracht
moesten worden. Ik besloot de
kinderen de godsdienst van de
vader te laten volgen.
Ik zou er voor zorgen dat ze
een leermeester kregen om
ze het lezen en het begrijpen
van de Al Quran bij te brengen.
En om de gewoonten aan te
leren, bijvoorbeeld vijf keer
per dag bidden; om vier uur
's ochtends, dan om twaalf uur, om half vier in de middag, om zes uur
bij licht, en om acht uur 's avonds de laatste keer. En natuurlijk om
mee te doen aan de vastenmaand. Het vasten begint om vier uur in
de ochtend en eindigt in de middag tegen de schemertijd, Maghrib
heet dit. Er worden dan allerlei lekkernijen gemaakt. Na dertig dagen
vasten breekt dan de Lebaran aan, het einde van de vastenmaand. De
hele nacht wordt dan een soort drum geslagen. Allerlei lekker eten
wordt gekookt voor de gasten, mooie kleren gedragen en de kinderen
moeten dan bij de ouders om vergiffenis te vragen (voor wat ze hun
ouders hebben aangedaan). Rijke mensen offeren dan allerlei dieren
(bijvoorbeeld geiten, koeien en karbouwen) die op de binnenplaats van
de moskee geslacht worden en verdeeld aan de arme bevolking.
Ook is het verplicht om op pelgrimstocht te gaan naar Mekka, tenmin
ste, voor degenen die het zich kunnen veroorloven. De armen kunnen
onmogelijk zo'n reis betalen. Men zegt als je deze tocht gemaakt hebt,
dat je je plaats in de hemel al gewaarborgd hebt. Kassian voor de
armen dan, ja?
Na de geboorte van ons tweede kind huurden we een eigen huis. Al
les liep op rolletjes. Ik had mijn eigen kerk en ook vaak bijbellezingen
thuis. Ik zorgde voor de kinderen tijdens de vastenmaand, Lebaran en
andere islamitische feestdagen. En zo zorgden de kinderen en mijn
man voor mij op de christelijke feestdagen. Met Kerst werd de kerst
boom voor mij versierd en bakten de meisjes (en later mijn schoon
dochters) een grote kersttaart. Het hoeft dus geen probleem te zijn om
met iemand van een andere godsdienst te trouwen. Allereerst moet er
liefde zijn, ook bij het opvoeden van de kinderen.
Mijn oudste zoon die heel goed de Quran kan lezen, kondigt geregeld
de bidtijden aan in de moskee en ik word hierom zeer gerespecteerd.
Op 72-jarige leeftijd ben ik overgegaan naar de godsdienst van mijn
gezin. Ik heb een knappe godsdienstleraar genomen om me te onder
wijzen in het lezen en schrijven in het Arabisch en de inhoud van de
Quran uit te leggen. Binnen het jaar kon ik dit alles, tot verwondering
van de islamitische gemeenschap in onze omgeving.
Wil je ook in deze rubriek komen, schrijf dan een verhaal
over een specifieke gebeurtenis of herinnering uit de tijd
van vóór de repatriëring. Schrijf rond de 500 woorden en
stuur of e-mail dit - samen met bijpassende foto's - naar
Moesson. Iedere maand wordt het beste verhaal geselec
teerd. Moesson bedankt mevrouw E.O. Ibrahim-Darman
voor haar bijdrage.
26
Moesson #09 febr(1).indd 26
