Alice Rachman-Peeters: 'Als ik ziek
ben, probeer ik dat met warme
kruiken, traditionele medicijnen en
3pp^e*ls
IT?
fct »"V#« Zit fc
«t
i i«fi
«•i.*
„v4 k
>m. ,#V
..*1 #k* V
J
ijl
ii$
Schipperen
f"Tvr«' I
i m m *fm t
W WK,
41
JÉ*
«mm M -j
41 atSfi
i <r
F t> Ét
fflfff. \q
PNbkJ -jjgy
<C
V t#ü
m J* Mt w m
Bovendien zou hun overkomst de werkloos
heid en de zorgwekkende woningnood in het
naoorlogse Nederland nog verder vergroten.
uit officiële gegevens uit 1951 blijkt dat 31.000
personen uiteindelijk als warga negara geregi
streerd stonden. De motieven om te blijven lo
pen sterk uiteen. Zij die niet konden aantonen
dat zij Nederlands staatsburger waren, kregen
hun nieuwe status als vanzelfsprekend in de
schoot geworpen. Anderen bleven omdat ze
wel degelijk een toekomst zagen of om louter
emotionele redenen. Ook Thelma van Blijen-
burgh, Arthur Camerling en Alice Rachman-
Peeters bezitten verschillende achtergronden,
waarop hun 'keuze' is gebaseerd.
'Mijn man wilde niet weg, omdat hij verknocht
was aan zijn vriendschappen, hengelen en
vliegeren,' vertelt Thelma. Alice werd niet ge
adopteerd door haar stiefvader en bleef achter.
En Arthur, die als jongeman onvoldoende van
alle ontwikkelingen op de hoogte was, ver
ruilde, na een aanhouding door de Indonesi
sche autoriteiten, zijn Nederlandse paspoort.
'Ik was nog groen achter de oren en dacht: Als
ik dat niet doe, moet ik de pot in.'
Vele warga negara's verliezen uiteindelijk toch
het vertrouwen om hun leven in Indonesië
voort te zetten. In het kader van de spijtoptan
tenregeling komen 25.000 personen alsnog
naar Nederland.
Bij vele warga negara's is sprake van verarming
en menigeen kampt, gezien hun leeftijd, met
ziekten en kwalen. Thelma van Blijenburgh
(1933) is een voorbeeld van een warga negara
die langzaam maar zeker alle houvasten
verloor. Haar man overleed in 1970 na een lang
ziekbed. 'We konden hem niet naar een zieken
huis brengen, want daar was gewoonweg
42 moesson
Moesson #09 febr(1).indd 42
22-01-2008 12:39:20
